در سال 1979۱۹۷۹ برای اولین بار، دیاز و همکارانش پلی پروپیل را به عنوان پلیمری با خاصیت رسانایی معرفی کرد. این یافته هایافته‌ها در سال 2000جایزه۲۰۰۰جایزه نوبل شیمی را برای شیراکاوا، مک دیارمید، هیگر به دنبال داشت. از جمله متداول ترینمتداول‌ترین پلیمرهای رسانا می توانمی‌توان به پلی تیوفن، پلی آنیلین، پلی پروپیل، پلی پارافنیلن اشاره کرد. خصوصیت الکتریکی، الکتروشمیایی، نوری پلیمرهای رسانا، آنها را به عنوان مادهای برای کاربرد در پوشش هایپوشش‌های ضد الکتریسیته ساکن، پوشش هایپوشش‌های ضد خوردگی، پوشش هایپوشش‌های برای جذب امواج ماکروویو، بیوحسگرها تبدیل کرده استکرده‌است. خواص رسانایی پلیمرها به میزان دلخواه قابل تنظیم است به طوری که می تواندمی‌تواند در حد رساناها یا نیمه رساناها باشد. این پلیمرها از نظر ساختاری در زنجیره یزنجیرهٔ اصلی خود دارای باند دوگانه به صورت یک در میان است به طوریکه طی فرایند دوپاند شدن خواص رسانایی آنها افزایش می یابدمی‌یابد.
اصطلاح دوپه کردن از لغت نامه اجسام نیمه رسانا گرفته شده استشده‌است زیرا مواد پذیرنده و دهنده الکترون می توانندمی‌توانند موجب افزایش رسانایی پلیمرهایی با سیستم مزدوج شوند. اصطلاح دوپه کردن مترادف اکسایش یا کاهش است. شکل فضایی و نیروهای بین زنجیره هایزنجیره‌های ضعیف، نفوذ یون دوپه کننده را به میان زنجیره هایزنجیره‌های پلیمر ممکن می سازدمی‌سازد. تنها دوپه کننده هاییکننده‌هایی مورد استفاده قرار می گیرندمی‌گیرند که همراه با ایجاد پایداری شیمیایی توانایی رسانندگی الکتریکی را نیز بالا برند. این ویژگی تعداد دوپه کننده هایکننده‌های مفید را به انواع I2 و FeCl3 برای الکترون پذیرنده هاپذیرنده‌ها و Li،Li, Na وk برای الکترون دهنده هادهنده‌ها محدود می سازدمی‌سازد
دوپه کردن پلیمر سبب می شودمی‌شود که:
انتقال بار صورت گیرد (توسط اکسایش یا دوپه کردن نوع p و کاهش یا دوپه کردن نوع n)
یک بار مخالف به درون شبکه پلیمر نفوذ کند.
بتوان به طوربه‌طور همزمان با عمل دوپه کردن پتانسیل شیمیایی را کنترل کرد.
== منابع ==
{{پانویس}}
مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا، conductive polymer،درpolymer، در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی
