خودسازماندهی: تفاوت میان نسخه‌ها
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
←تعریف: جزیی |
←تعریف: جزیی |
||
خط ۹:
خودسازمان‌یابی فرایندی است که درآن الگوهای بلندتر از و کلی یک سیستم تنها از طریق تعاملات پرشمار مابین مؤلفه‌های جزئی و کوتاه‌تراز آن بروز و ظهور می‌نماید. به‌علاوه قواعد مورد اجرا توسط تعاملات میان اجزاء سیستم فقط براساس اطلاعات موضعی، و بدون ارجاع به الگوی کلی، تعیین می‌شود.<ref name="ReferenceA" />
خودسازماندهی یا [[نظم خودجوش]] (در علوم اجتماعی) فرآیندی است که در آن شکلی از نظم از اثرات متقابل بین قسمت‌های یک سیستم بدون نظم اولیه، پدیدار می‌شود. این فرایند خودجوش بوده و به کنترل یک عامل بیرونی نیاز ندارد. اغلب این فرایند با نوسانات تصادفی آغاز و با بازخوردهای مثبت تقویت می‌شود. سازمان منتج کاملاً غیر متمرکز است و در تمامی اجزای سیستم توزیع شده‌است. بدین ترتیب این سازمان عموماً قدرتمند بوده و قابلیت نجات و مرمت خود پس از آشفتگی‌های قابل توجه را دارد. نظریه آشوب
خودسازماندهی در بسیاری سیستم‌های فیزیکی، شیمیایی، زیستی، [[رباتیک]] و شناختی رخ می‌دهد. برای نمونه می‌توان به [[بلوری شدن]]، [[همرفت]]، نوسان (اوسیلاسیون) شیمیایی، رفتار گروهی حیوانات و [[شبکه عصبی]] زیستی و مصنوعی اشاره کرد.
| |||