شهرستان زابل: تفاوت میان نسخه‌ها

|مذهب= هر دو

'''شهرستان زابل''' یکی از شهرستانهای استان [[سیستان و بلوچستان]] در جنوب شرقی [[ایران]] است. مرکز این شهرستان شهر [[زابل]] است.<ref>//en.wikipedia.org/wiki/Zabul_Province</ref> این منطقه در قدیم نیز جزء مهمی از ایران بزرگ بوده استبوده‌است که در [[شاهنامه فردوسی]] به نام [[زابلستان]] نیز یاد شده که در زمان قاجار به دلیل نفوذ انگلیس بخش بزرگی از آن بر طبق معاهده پاریس از ایران جدا (بنام سیستان عامه) و در اختیار افغانستان گذاشته شدو مابقی که حال نیز وجود دارد بنام سیستان خاص در ایران ماند. این منطقه مهد و خاستگاه داستان معروف شاهنامه فردوسی در مورد پهلوانان اساطیری ایران باستان مانند سام، زال و رستم بوده استبوده‌است. زابل همچنین زادگاه [[سورنا]] سردار سپاه ایران در عهد اشکانی و [[یعقوب لیث صفاری]] می باشدمی‌باشد{{نیاز به ذکر منبع}}. مذهب اکثر ساکنان این منطقه شیعه اثنی عشری است{{نیاز به ذکر منبع}}.

[[دریاچه هامون]] (که در اوستا بانام مقدس و بنام دریاچه کنس اویه یا کیانسه از آن یاد شده و مکان نگهداری نطفه زرتشت و ظهور مجدد او و سوشیانتها تلقی شده استشده‌است) که بزرگ‌ترین دریاچه آب شیرین در ایران است، در این شهرستان واقع شده استشده‌است. جمعیت این شهرستان بر طبق سرشماری سال ۱۳۸۵، برابر با ۳۲۹٫۳۱۷ نفر بوده استبوده‌است.<ref name="آمار">[http://www.amar.org.ir/portal/faces/public/census85/census85.natayej/census85.informationfile/ پایگاه اینترنتی مرکز آمار ایران]</ref>

از ارتفاعات مهم این شهرستان [[کوه خواجه (شهرستان زابل)|کوه خواجه]] (در ۲۵ کیلومتری شهر زابل) و [[قلعه رستم]] درغرب زابل می‌توان نام برد. در کنار این کوه تصویری از [[رستم]] پهلوان که گرزی دوسر در دست دارد، نقش بسته استبسته‌است.{{نیاز به ذکر منبع}} در دامنه‌های جنوبی آن نیز ویرانه‌های بناهای منسوب به دوره [[اشکانیان]] بر جا مانده که در زمان خود بسیار باشکوه بوده استبوده‌است. کاخ کوه خواجه و قلعه کافرو نیز که به پادشاهی اشکانی-ساسانی تعلق دارد و به خاندان سورن نسبت داده می‌شود نیز بر دامنه این کوه وجود دارد، که بقایای نقاشی‌های دیواری که بر کاشیهای لعابدار نقش بسته بودند نیز بر دیوار و در ویرانه‌های برجامانده کاخ هویداست.

رودخانه‌های [[هیرمند (رودخانه)|هیرمند]] و شیله از رودخانه‌های این شهرستان می‌باشد. آب این شهرستان در گذشته ازطریق حفر [[چاه آب|چاه]] و [[قنات]] تأمین می‌شده استمی‌شده‌است و امروزه آب شرب زابل از مخازن بزرگ آب به نام [[چاه نیمه]] (که توسط رود هیرمند تغذیه می‌شوند) تأمین می‌گردد.

شهرستان زابل در قدیم سیستان ([[سکستان]]، [[سجستان]]) و [[نیمروز]] نامیده می‌شد. محلی که امروز زابل نامیده می‌شود در گذشته زمینهایی با تپه‌هایی از ماسه‌های روان و رسوبات دریایی بوده که قسمتی ازآن در مسیر رودخانه هیرمند قرار داشته استداشته‌است. با کم شدن آب رودخانه بر وسعت خشکی‌های اطراف آن افزوده شد و با اتصال این منطقه به روستای حسین‌آباد، آبادی بزرگی تشکیل گردیده استگردیده‌است. بعدها تأسیس پادگان نظامی بر اهمیت آن افزوده استافزوده‌است. در سال ۱۳۱۴ هجری شمسی بر طبق مصوبه هیئت وزیران، آن آبادی را زابل نامیدند و در سال ۱۳۱۶ شمسی به مرکز سیستان تبدیل شد. زابل امروزی شهری نسبتاً توسعه یافته و مجهز به انواع خدمات مورد نیاز جامعه شهری است.{{نیاز به ذکر منبع}}

اکثریت مردم این شهر از طریق [[کشاورزی]] امرار معاش می‌کنند. در سال زراعی ۸۳–۱۳۸۲ سطح زیر کشت محصولات زراعی و باغی شهرستان زابل بالغ بر ۲۵۸۶۱ [[هکتار]] شامل می‌شد که ۱/۱۶ درصد از سطح زیر کشت استان سیستان و بلوچستان را تشکیل می‌دهد. از این مقدار ۵۶/۱ درصد به کشت باغات و ۱/۱۶ درصد به زراعت‌های سالانه اختصاص دارد. محصولات عمده زراعی این شهرستان [[غلات]]، [[محصولات جالیزی]] و [[نباتات علوفه‌ای]] است. طی همان سال، ۱۱۸ واحد صنعتی پرورش و نگهداری دام و طیور در سطح شهرستان فعال بوده، همچنین میزان تولید [[شیر (لبنیات)|شیر]]، [[گوشت قرمز]]، گوشت [[مرغ]] و [[ماهی]] به ترتیب ۳۷، ۱/۷، ۳ و ۱۰۸ هزار [[تن (یکا)|تن]] بوده استبوده‌است.