حمله انتحاری: تفاوت میان نسخه‌ها

حمله انتحاری از دیگر انواع [[خودکشی]] بسیار متفاوت است. علی‌رغم [[خودکشی]] که عمدتا به علت [[ناامیدی (احساس)|ناامیدی]]، [[اختلال روانی|اختلال‌های روانی]] و دیگر عوامل انجام می‌شود،<ref name=Hawton2009>{{cite journal |author=Hawton K, van Heeringen K |title=Suicide|journal=Lancet |volume=373 |issue=9672 |pages=1372–81 |year=2009 |month=April |pmid=19376453 |doi= 10.1016/S0140-6736(09)60372-X}}</ref> عامل حمله انتحاری دارای هدفی است که در نهایت منجر به مرگ خودش و دیگران شود. حمله انتحاری در طول تاریخ بسیار کم به وقوع پیوسته که به عنوان نمونه می‌توان از حادثه [[پرل هاربر]] نام برد. امروزه این اقدام بسیار شایع شده و بیشتر رخ می‌دهد. بزرگ‌ترین نمونه امروزی آن را می‌توان [[حملات ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱]] آمریکا دانست که طی آن ۱۹ حمله‌گر انتحاری کنترل چهار فروند هواپیمای مسافربری را در اختیار گرفتند و آن‌ها را به برج‌های دوقلوی [[مرکز تجارت جهانی (۲۰۰۱–۱۹۷۳)|مرکز تجارت جهانی]] [[نیویورک]] و ساختمان [[وزارت دفاع آمریکا]] ([[پنتاگون]]) کوبیدند و جان ۲۹۷۳ نفر را گرفتند. حمله انتحاری [[مترو لندن]]، حملات انتحاری فلسطینی‌ها علیه اسرائیل و برخی حملات نیروی مقاومت [[عراق]] ضد ارتش آمریکا را می‌توان به عنوان نمونه‌های دیگر حملات انتحاری نام برد.به نظر می رسدسازمان مجاهدین خلق ایران در سالهای 1360 الی 1363در رواج این نوع حملات (انتحاری) فصل جدیدی را گشودند و نوع حملات انتحاری مبتنی بر حمل مواد انفجاری با خود را ترویج کردند. عملیات انتحاری طالبان و داعش دقیقاً شبیه به عملیات انتحاری است که سازمان مجاهدین خلق در ترویج آن کوشیدند. بنابر این می توان سازمان مذکور را یکی از مروجین عملیات انتحاری دوران اخیر قلمداد کرد