تنالیته همسایه آن [[فا دیز مینور]] و تنالیته موازی آن [[لا مینور]] است.
گرچه این تنالیته در ادبیات سمفونیک متداول ترمتداول‌تر از تنالیته‌ای دارای تعداد بیشتر دیز است، سمفونی‌های نوشته شده در این تنالیته کمتر از [[سل ماژور]] یا [[ر ماژور]] هستند. [[سمفونی شماره ۷ (بتهوون)|سمفونی شماره ۷]] اثر [[بتهوون]]، [[سمفونی شماره ۶ (بروکنر)|سمفونی شماره ۶]] [[بروکنر]] و [[سمفونی شماره ۴ (مندلسون|سمفونی شماره ۶]] اثر [[مندلسون]] سمفونی‌های لا ماژور [[دوره رمانتیک]] را شامل می‌شوند. [[کنسرتو کلارینت (موتسارت)|کنسرتو کلارینت]] و [[کوینتت کلارینت (موتسارت)|کوینتت کلارینت]] [[موتسارت]] هر دو در لا ماژور هستند و به‌طور کلی موتسارت علاقه داشت بیشتر از تنالیته لا ماژور برای کلارینت استفاده کند در کنار گام‌های بمل‌دار.
لا ماژور در موسیقی مجلسی بیشتر مورد استفاده قرار می‌گیرد. [[یوهانس برامس]] و [[سزار فرانک]] سونات‌های لا ماژوری برای [[ویلن]] نوشته‌اند.
