روادید: تفاوت میان نسخه‌ها

در این حالت هر شهروند کشور مبدامبدأ می‌تواند در کشور مقصد اقامت، کار و تحصیل کند و تفاوتی بین شهروندان دو کشور نیست. برای نمونه می‌توان به [[کشورهای عربی خلیج فارس]] اشاره کرد. شهروندان هریک از کشورهای [[امارات متحده عربی]]، [[بحرین]]، [[عربستان سعودی]]، [[کویت]] و [[عمان]] می‌توانند در هریک از دیگر کشورهای کار، تجارت یا سفر کنند. نمونه تکامل یافته‌تر این نوع آزادی حرکت را در بین کشورهای عضو [[اتحادیه اروپا]] می توانمی‌توان دید.

دراین حالت، شهروندان، اغلب برای سفر کوتاه مدت یا دیدار نیازی به ویزا ندارند. اما برای کار و تحصیل باید درخواست ویزا کنند. صدور ویزای کار در این حالت معمولامعمولاً فرآیند ساده‌ای است و چون شهروندان حق رفت و آمد دارند تنها به دلایلی همچون [[مالیات]]، ویزای کار لازم است. نمونه این نوع روادید، لغو نیاز به دریاف ویزا برای شهروندان امارات متحده عربی در تابستان ۱۳۹۴ از سوی کشورهای عضو [[توافق‌نامه شنگن]] است. بدین ترتیب شهروندان امارات متحد عربی بدون نیاز به ویزا می توانندمی‌توانند به همه کشورهای اروپایی سفر کنند.

این نوع روادید بیشتر برای ویزای کوتاه مدت است و هنگام ورود مسافر به مقصد برایش ویزا صادر می شودمی‌شود. تفاوت آن با لغو روادید در این است که کشور مقصد همچنان حق ویزا ندادن را برای خود محفوظ نگه می‌دارد. همچنین بیشتر اوقات باید برای ویزا پول پرداخت. سفر شهروندان ایرانی به [[مالزی]] تابع چنین شرایطی است.

=== روادید از مبدامبدأ ===

در این حالت کشور مبدامبدأ یا مقصد سفر اتباع همدیگر را ممنوع می کنندمی‌کنند. این اقدام اغلب به دلایل سیاسی و امنیتی رخ می‌دهد. مثلامثلاً شهروندان ایران حق سفر به [[اسرائیل]] را ندارند. این مورد نباید با توصیه هایتوصیه‌های امنیتی اشتباه گرفته نشود. به عنوان نمونه، در سال ۲۰۱۵، [[وزارت امور خارجه بریتانیا]] به شهروندان خود توصیه می کردمی‌کرد از سفر غیر ضروریغیرضروری به ایران خودداری کنند اما سفر از طرف هیچ کدامهیچ‌کدام از کشورهای ایران و بریتانیا ممنوع نشده بود.