بشر حافی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''ابونصر بِشْر بن حارث بن عبدالرحمن بن عطاء بن هلال مروزی بغدادی''' (زادهٔ ۱۵۰ هـ. ق در [[مرو]] - درگذشتهٔ ۲۲۷ هـ. ق در [[بغداد]]) معروف به «بِشْرِ حافی» (پابرهنه) است، عارف، صوفی و محدث در اواخر قرن دوم و اوایل قرن سوم هجری بوده‌است. بیشتر عمرش در شهر [[بغداد]] ساکن بود. اکنون مقبره‌ای به نام بِشْرِ حافی در[[شهرستان انار]] روستای بِشْرآباد مورد احترام و زیارت مردم منطقه است.گفته میشود که وی در اوایل زندگی مردی عیاش و سرگرم به معاصی بود و بعد ها توبه میکند در مورد توبه ی او چنین نقل کرده اند که شبی در خانه ی او بساط لهو و لعب و میگساری پهن بود و صدای آلات لهو از خانه بیرون میرفت موسی کاظم امام هفتم شیعیان از مقابل خانه میگذشت و از کنیز خانه که برای بیرون آوردن زباله ها به کوچه آمده بود پرسید : صاحب این خانه آزاده است یا بنده ؟ و کنیز پاسخ داد که صاحب خانه آزاده است و صاحب چنین خانه ای بنده نیست و موسی کاظم در پاسخ به او گفت معلوم است که آزاد است اگر بنده بود حرمت صاحب و مالک خود را حفظ می کرد و بساط گناه پهن نمی کرد وقتی کنیز به داخل خانه بازگشت بشر علت دیر آمدنش را پرسید و کنیز ماجرا را برای او تعریف کرد و او به محض شنیدن این سخنان با پای برهنه به دنبال موسی کاظم رفت و در حضور او توبه کرد و بعد ها به یکی از بزرگترین عارفان تبدیل شد و چون هنگام توبه پابرهنه بود تا آخر عمر کفش به پا نکرد و به بشر حافی معروف شد.