لویی آرمسترانگ: تفاوت میان نسخه‌ها

او را می توان به تنهایی مهمترین شخصیت در گسترش جز دانست. عروج او در دهه ی ۲۰، موسیقی اجتماعی [[نیواورلئان]] را به گونه ای از هنر، متحول کرد که به نقل از [[گونتر شولر]] “بطور بالقوه قادر است با متعالی ترین انواع هنر در بیان موسیقیایی، رقابت کند.” او همچنین، بعنوان یکی از محبوب ترین نوازنده های قرن بیستم، بیشتر از هرکسی، توانست احساس و لذت موسیقی جز را به مخاطبانش در سرتاسر جهان، منتقل کند. اگرچه در فقر و جداسازی نژادی غیرقابل تصوری بزرگ شد، اما موسیقی اش را به روشی سخاوتمندانه عرضه کرد که خوشایند و مایه ی سرخوشی شنونده هایش می شود.‌

پدر لویی، خانواده اش را اندکی بعد از به دنیا آمدن پسرش (۱۹۰۱) در محله ای که بدلیل بالا بودن خشونت و جرم و فساد، به آن میدان مبارزه (Battlefield) میگفتند، ترک کرد. او در هفت سالگی، تقریبن به طور تمام وقت کار می کرد؛ شبها، برای فاحشه خانه ها زغال سنگ می برد و روزها به یک سمساری با دمیدن در ساز بادی اش، ورودشان را اعلام می کرد. در ۱۲ سالگی، بعد از شلیک هوایی با یک اسلحه ی خالی، او را به دارالتادیبی در شهر بردند. ‌

او در آنجا با رهبر ارکستر، [[پیتر دیویس]]، آشنا شد و بعد از خودداری اولیه ی دیویس در آموزش لویی بدلیل سابقه اش، توانست زیرنظر او تعلیم ببیند. بعد از مرخص شدن، [[جو الیور]]، بت او، استخدامش کرد.‌

در ۱۷ سالگی با یک تن فروش سابق، ازدواج کرد و سپس پسری را که یک سفید پوست به او تجاوز کرده بود، به فرزندی پذیرفتند. بعد از سه سال نواختن با گروه Steckfus Steamboat Line در قایق بر روی رودخانه ی میسیسیپی، مهارت و نیز دانش خود را در موسیقی گسترش داد.

بعد از همکاری با بت دیگرش، [[کید اوری]] و همکاری دوباره با کینگ الیور، [[فلچر هندرسون]] که رهبری بیگ بندی بسیار معروف را بعهده داشت، او را در سال ۱۹۲۴ استخدام کرد. اما بعد از ۱۴ ماه همکاری، از گروه هندرسون بدلیل برآورده نکردن خواسته اش مبنی بر خوانندگی، بیرون آمد و به شیکاگو نقل مکان کرد.‌ و در آنجا توانست با گروهش با نام The Hot Five and Hot Seven قطعات زیادی را با همراهی کید اوری (ترومبون) و همسر جدیدش لیل (پیانو) ضبط کند.‌