'''استحکامات دربند''' دیوار سنگی بسیار بلندی بود که در زمان [[خسرو انوشیروان]] ساخته شد. طول آن چهل کیلومتر و از کوهستان تا کرانهٔ [[دریای خزر]] امتداد داشت و خط دفاعی بسیار مستحکمی در برابر سواران مهاجم به شمار میامدمی‌آمد.
این دیوار که از تخته سنگ‌های بسیار بزرگ ساخته شده بود،بود بین هیجده تا بیست متر ارتفاع داشت. تعداد سی برج برفراز این دیوار قرار گرفته بود. دیوار سه دروازهٔ آهنی داشت که یک دروازهٔ آن به دریا گشوده می‌شد.
[[ایستمی خان]] ترک، در زمان [[خسرو انوشیروان]] به ایران اعلان جنگ دادهداد و قصد حمله به ایران را داشت ولی استحکامات دربند که ایرانیان در سدهٔ قرن پنجم،پنجم میلادی برابر [[هیاطله]] پدید آورده بودند،بودند در نظر ترکان غیرقابل گذر می‌نمود، از این رو حمله ترکان متوقف ماند.▼
در سال ۶۲۶ میلادی بار دیگر [[خاقانات غربی ترک]] جهت حمایت از [[بیزانس]] بطرف ایران حمله بردند. در این زمان جنگ شدیدی در جبهه‌های غرب ایران، بینمابین [[خسرو پرویز]] و [[هراکلیوس]] در جریان بود. ترکان این بار توانستند با فرماندهی خان بزرگ تون جبغو خان، ضمن حملات مداوم و پی در پی خطوط دفاعی دربند را شکسته و به سوی جلگه‌های قفقاز سرازیر شوند.<ref>رضا، عنایت الله. ایران و ترکان در روزگار ساسانیان. ص ۱۶۵</ref>▼
▲[[ایستمی خان]] ترک، در زمان [[خسرو انوشیروان]] به ایران اعلان جنگ داده و قصد حمله به ایران را داشت ولی استحکامات دربند که ایرانیان در سدهٔ قرن پنجم، برابر [[هیاطله]] پدید آورده بودند، در نظر ترکان غیرقابل گذر می‌نمود، از این رو حمله ترکان متوقف ماند.
[[پرونده:Derbent wall.jpg|چپ|150px|بندانگشتی|حصار دربند در قفقاز برای جلوگیری از هجوم خزرها به ایران در دوره باستان]]<ref>رضا، عنایت الله. ایران و ترکان در روزگار ساسانیان. ص ۱۶۵</ref>▼
▲در سال ۶۲۶ میلادی بار دیگر [[خاقانات غربی ترک]] جهت حمایت از [[بیزانس]] بطرف ایران حمله بردند. در این زمان جنگ شدیدی در جبهه‌های غرب ایران، بین [[خسرو پرویز]] و [[هراکلیوس]] در جریان بود.
ترکان این بار توانستند با فرماندهی خان بزرگ [[تون جبغو خان]]، ضمن حملات مداوم و پی در پی خویش خطوط دفاعی دربند را شکسته و به سوی جلگه‌های [[قفقاز]] سرازیر شوند.
▲[[پرونده:Derbent wall.jpg|چپ|150px|بندانگشتی|حصار دربند در قفقاز برای جلوگیری از هجوم خزرها به ایران در دوره باستان]]<ref>رضا، عنایت الله. ایران و ترکان در روزگار ساسانیان. ص ۱۶۵</ref>
