محمود عبادیان: تفاوت میان نسخه‌ها

 

== زندگی ==

در این زمان، پدرش او را به یک مرکز شبانه‌روزی در خارج از مشهد برای تحصیل فرستاد و او دو سال در شبانه‌روزی زندگی و تحصیل کرد و نخستین آشنایی اش با الفبا در این شبانه‌روزی اتفاق افتاد.

او، در گفتگویی با [[روزنامهٔ اعتماد]]، دربارهٔ زندگی‌اش سخن گفته‌است. عبادیان، بجز دو سالی که در این شبانه‌روزی بود، هیچ تحصیل متوسطه یا ابتدایی منظمی نداشت. در سال ۱۳۱۷ زمانی که ۱۰ساله بود، پدرش نتوانست در مشهد کاری پیدا کند؛ به همین خاطر، خانودهٔ آنان به تهران آمدند. برای تأمین درآمد، روزها در بازار کفاشان و در یک مغازهٔ ابزار [[جوراب‌بافی]] کار می‌کرد و شب‌ها به [[اکابر]] می‌رفت.

 

دکتر محمود عبادیان در [[پراگ]] با [[پروفسور]] [[یان ریپکا]]، استاد شرق‌شناس و نویسندهٔ تاریخ ادبیات ایران، آشنا شد. ایشان از وی خواست تا در ترجمهٔ [[رباعیات خیام]] به زبان [[زبان آلمانی|آلمانی]] به او کمک کند و [[رباعیات]] را برای او توضیح بدهد.

 

 

او شاگرد مستقیم [[جورج لوکاچ]] نبود اما دربارهٔ [[زیبایی‌شناسی]] لوکاچ رساله نوشت. خودش در اینباره گفته‌است که زمانی که به آلمان رفت، لوکاچ به مجارستان رفته‌بود. عبادیان، از سال ۶۸ تا ۷۸ میلادی در آلمان بود، و این سال‌هایی بود که لوکاچ گه‌گاه به آلمان می‌رفت و سخنرانی‌هایی در [[هامبورگ]] یا [[هایدلبرگ]] ایراد می‌کرد، اما لوکاچ از سال ۶۵ میلادی از آلمان به مجارستان رفته‌بود. عبادیان، برای گرفتن دکتری فلسفه، به آلمان رفت. او پنج ـ شش سال در پراگ، آثار [[هگل]] را مطالعه کرده‌بود و در آلمان نیز به‌شکل تخصصی فلسفهٔ هگل را دنبال کرد. او، هنگامی که در پراگ بود، آلمانی، چک، روسی، و انگلیسی می‌دانست و دراصل برای رساله‌اش دربارهٔ [[زیباشناسی]] لوکاچ با [[راینز ورنر]]، که از [[نوکانتی‌ها]]ی آلمان و استاد راهنمایش بود، کار می‌کرد. به‌دلیل اینکه به‌نظر خودش تمایلات هگلی نداشت، پایان‌نامه‌اش را با یک استاد یونانی گرفت و ورنر هم اندکی ازاین‌بابت دلخور شد. فلسفهٔ نوکانتی در آن زمان در هامبورگ قوی بود. آنان از هگل زیاد خوششان نمی‌آمد؛ به‌ویژه اینکه یک خارجی بیاید و هگل بخواند، و او هم در چک هگل خوانده‌بود.

دکتر محمود عبادیان علاقه‌ای خاص به متون کهن و زبان و ادبیات فارسی داشت. پس از بازگشت به ایران و در دوران تدریس در دانشکده ادبیات علامه طباطبایی تصمیم گرفت از دیدگاه زیباشناسی روی این آثار کار کند. ابتدا رساله‌ای دربارهٔ حافظ نوشت با عنوان «آنچه خوبان همه دارند» و پس از آن نیز دربارهٔ تکوین غزل و نقش سعدی و نیز سنت و نوآوری فردوسی در [[حماسه‌سرایی]] کتاب‌هایی منتشر کرد. ادبیات معاصر فارسی هم از زمینه‌هایی بود که صاحب‌نظرانه و به‌طور پیگیر، آثار و مباحث آن را مطالعه و طرح می‌کرد. وی تمایل داشت این پژوهش‌ها را به‌شکل خمسه‌ای درکنار رساله‌هایی دربارهٔ خیام و مولوی جمع‌آوری کند، ولی در دو دههٔ پایانیِ عمرش بیشتر بر فلسفه متمرکز شد. به بیان دیگر، وی از سال ۶۳ تا ۶۹ میلادی، ادبیات درس می‌داد و در سال ۷۰، با کمک دکتر [[اصغر دادبه]] و دکتر کاشانی و استادی دیگر، گروه فلسفهٔ [[دانشگاه علامه طباطبایی]] را تشکیل دادند و پس از آن، عمده فعالیتش بر تدریس فلسفهٔ غرب و ترجمهٔ آثار مهمی دراین‌زمینه می‌گذشت. وی دوره‌ای نیز برای تدریس فلسفه به دانشگاه مفید قم می‌رفت.

دانشجویان وی در دانشکدهٔ زبان و ادبیات فارسی دانشگاه علامه طباطبایی، به‌ویژه در سال‌های پایانیِ دههٔ شصت، امروزه از پژوهشگران و استادان این رشته هستند و نقش دکتر عبادیان در شکل‌دهی به نگرش نقّادانهٔ ادبی و دیدگاه‌های زیبایی‌شناسانه و جامعه‌شناسانه در آثار آنان انکارنشدنی است.

او همچنین به تئاتر، سینما، موسیقی، و هنرهای دیگر نیز علاقه داشت و از دیدگاه زیبایی‌شناسی و [[فلسفهٔ هنر]]، نگرشی خاص به این مباحث داشت.

 

* فردوسی، سنت و نوآوری در حماسه سرایی (مباحثی از ادبیات تطبیقی)، محمود عبادیان، تهران: مروارید، ۱۳۸۷

* گزیده زیباشناسی هگل، محمود عبادیان، تهران: [[فرهنگستان هنر]]، ۱۳۸۶

* آموزه‌های قرن، محمود عبادیان (مترجم)، تهران: اختران، ۱۳۸۴

* دیالکتیک انضمامی بودن: بررسی در مسئله انسان و جهان، [[کارل کوسیک]]، محمود عبادیان (مترجم)، تهران: قطره، ۱۳۸۶