هوشنگ گلشیری: تفاوت میان نسخه‌ها

محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
Rezabot (بحث | مشارکت‌ها)
خط ۲۶:
'''هوشنگ گلشیری''' (۲۵ اسفند ۱۳۱۶ در [[اصفهان]]<ref name="abedini">صد سال داستان‌نویسی در ایران، نوشتهٔ حسن عابدینی، صفحهٔ ۲۷۴.</ref> - ۱۶ خرداد ۱۳۷۹ در بیمارستان ایران‌مهر [[تهران]]<ref>[http://www.aftab.ir/articles/art_culture/issue/c5c1178795036_golshiri_p1.php وب‌گاه آفتاب، به نقل از زنده‌رود]</ref>) نویسندهٔ معاصر [[ایران]]ی و سردبیر مجلهٔ ''[[کارنامه (مجله)|کارنامه]]'' بود. مورّخان ادبی وی را از تأثیرگذارترین داستان‌نویسان معاصر زبان فارسی دانسته‌اند.<ref>یزدانی‌خرم، مهدی. ''عقل سرخ؛ حاشیه‌ای دربارهٔ هوشنگ گلشیری و زیبایی‌شناسی زوال''، شهروند امروز، شمارهٔ ۵۱، یکشنبه ۲ تیر ۱۳۸۷، ص. ۱۱۷.</ref><ref name="nytimes-obit">{{چپ‌چین}}Pace, Eric. ''[http://www.nytimes.com/2000/06/12/arts/houshang-golshiri-63-writer-who-spoke-out-in-iran-dies.html Houshang Golshiri, 63, Writer Who Spoke Out in Iran, Dies]'', New York Times, June 12, 2000.{{پایان چپ‌چین}}</ref>
 
او با نگارش رمان کوتاه ''[[شازده احتجاب]]'' در اواخر دههٔ چهل خورشیدی به شهرت فراوانی رسید. این کتاب را یکی از قوی‌ترین داستان‌های ایرانی خوانده‌اند.<ref name="abedini" />
 
گلشیری کارش را با آموزگاری در روستاها و سپس‌تر در اصفهان آغاز کرد. از سال ۱۳۵۳ تا ۱۳۵۷ به دعوتِ [[بهرام بیضایی]] در [[دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران]] استادی کرد.<ref>{{پک|شیری|۱۳۹۵|ف=جادوی جن‌کشی|ص=۳۵}}</ref> پس از انقلاب با تشکیل جلسات هفتگی داستان‌خوانی و نقد داستان از سال ۱۳۶۲ تا پایان عمر خود نسلی از نویسندگان را پرورش داد که در دههٔ هفتاد خورشیدی به شهرت رسیدند.<ref name="abedini" /> او همچنین عضو [[کانون نویسندگان ایران]] و از بنیانگذاران حلقه ادبی [[جنگ اصفهان|جُنگ اصفهان]] بود.<ref name="radiozamaneh">[http://www.radiozamaneh.org/literature/2007/06/post_319.html رادیو زمانه]</ref>
 
== زندگی‌نامه ==
گلشیری به تاریخ ۲۵ اسفند ۱۳۱۶ در [[اصفهان]] به دنیا آمد. در کودکی همراه با خانواده به [[آبادان]] رفت. خود وی دوران زندگی در آبادان را در شکل‌گیری شخصیت خود بسیار مؤثر می‌دانست.<ref name="foundation">[http://www.golshirifoundation.org/zendeginame.htm زندگی‌نامه در وب‌گاه بنیاد گلشیری]</ref> در سال ۱۳۳۸ تحصیل در رشتهٔ ادبیات فارسی را در [[دانشگاه اصفهان]] آغاز کرد. آشنایی با [[انجمن ادبی صائب]] در همین دوره نیز اتفاقی مهم در زندگی او بود. گلشیری کار [[ادبیات|ادبی]] را با جمع‌آوری فولکلور مناطق [[اصفهان]] در سال ۱۳۳۹ آغاز کرد.<ref>مجلهٔ پیام نوین، ۱۳۳۹</ref> سپس مدتی [[شعر]] می‌سرود. خیلی زود دریافت که در این زمینه استعدادی ندارد، بنابر این سرودن را کنار گذاشت و به نگارش [[داستان]] پرداخت.<ref name="abedini" /> وی پس از چندی همراهِ شماری از نویسندگان نواندیش مانند [[ابوالحسن نجفی]] و [[محمد حقوقی]] جلسات یا حلقهٔ ادبی [[جنگ اصفهان|جُنگ اصفهان]] را پایه گذارد.<ref name="radiozamaneh" />
 
گلشیری از سال ۱۳۵۳ تا ۱۳۵۷ به دعوتِ [[بهرام بیضایی]] در [[دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران]] استادی کرد.<ref>{{پک|شیری|۱۳۹۵|ف=جادوی جن‌کشی|ص=۳۵}}</ref> او در سال ۱۳۵۸ با [[فرزانه طاهری]] که [[مترجم]] است ازدواج کرد. حاصل این ازدواج دو فرزند به نام‌های غزل و باربد است. [[احمد گلشیری]] برادر وی مترجم و [[سیامک گلشیری]] برادرزاده او نیز نویسنده است. دیگر برادر زاده او [[سیاوش گلشیری]] نویسنده و منتقد می‌باشد.
 
سرانجام گلشیری در سن ۶۱ سالگی بر اثر ابتلاء به بیماری مننژیت که نخستین نشانه‌های آن از پاییز ۱۳۷۸ خورشیدی پدیدار شده بود<ref name="aftab">[http://www.aftab.ir/articles/art_culture/issue/c5c1178795036_golshiri_p1.php وب‌گاه آفتاب]</ref> در بیمارستان ایران‌مهر درگذشت. او را در [[امامزاده طاهر]] شهر [[کرج]] به خاک سپردند.<ref name="radiozamaneh" />
 
== کارگاه داستان‌خوانی ==
خط ۴۶:
 
== دوران روزنامه‌نگاری ==
گلشیری همکاری خود را با مطبوعات از جوانی آغاز کرد. وی برخی آثار خود را در نشریاتی مانند ''پیام نوین''، ''کیهان هفته'' و ''فردوسی'' به چاپ رساند.<ref name="aftab" /> پس از راه‌اندازی جنگ اصفهان نیز گلشیری شاخص‌ترین چهره و به گفتهٔ منتقدی ''سخنگوی پرنفوذ این جریان'' به‌شمار می‌رفت.<ref name="abedini" />
 
پس از [[انقلاب ۱۳۵۷|انقلاب]] نیز گلشیری فعالیت روزنامه‌نگاری را ادامه داد. گلشیری از اواخر سال ۱۳۶۴، با همکاری با مجلهُ آدینه از اولین شمارهُ آن، و پس از آن، دنیای سخن، و پذیرش مسئولیت صفحات ادبی مفید برای ده شماره دور تازه‌ای از کار مطبوعاتی خود را آغاز کرد. سردبیری ارغوان که فقط یک شماره منتشر شد (خرداد ۱۳۷۰)، و سردبیری و همکاری با چند شمارهُ نخست فصلنامهُ زنده رود (۱۳۷۱ تا ۱۳۷۲) ادامهُ فعالیت‌های مطبوعاتی او تا پیش از سردبیری کارنامه بود. سردبیری ''[[مجله کارنامه|ماهنامهٔ ادبی کارنامه]]'' را در تابستان ۱۳۷۷ بر عهده گرفت و نخستین شماره آن را در دی ماه همین سال منتشر کرد. این مجله در حقیقت پایگاهی بود برای نویسندگانی که در دههٔ پیشین امکان انتشار آثار خود را نداشتند.<ref name="aftab" /> در این دوره، جلسات بررسی شعر و داستان نیز به همت او در دفتر کارنامه برگزار می‌شد. یازدهمین شماره کارنامه به سردبیری او پس از مرگش در خرداد ۱۳۷۹ منتشر شد.
 
== بنیاد گلشیری ==
خط ۶۵:
 
== جوایز و افتخارات ==
* جایزهٔ صلح [[اریش ماریا رمارک]] در سال ۱۳۷۸<ref name="aftab" />
* جایزهٔ لیلیان هلمن/دشیل همت در سال ۱۳۷۶<ref name="radiozamaneh" />
 
== آثار ==
خط ۱۴۰:
 
{{ترتیب‌پیش‌فرض:گلشیری، هوشنگ}}
 
[[رده:اعضای کانون نویسندگان ایران]]
[[رده:اهالی اصفهان]]