در صورت بروز هریک از علایم نادر ولی جدی زیر، مصرف دیازپام را قطع کرده، با پزشکتان تماس بگیرید: افت قوای ذهنی؛ خوابآلودگی شدید؛ تکلم نامفهوم؛ ضربان قلب کند؛ تنگینفس؛ عدم تعادل؛ بثورات جلدی؛ گلودرد؛ تب؛ لرز؛ کبودی یا خونریزیخونریزی غیرعادی؛ زخمهای دهانی؛ زردی پوست یا چشمان؛ از دست رفتن حافظه؛ بیخوابی؛ اضطراب؛ یا تحریکپذیری. دیازپام میتواند اعتیادآور باشد، و علایم ترک دارو ممکن است در صورت قطع ناگهانی آن روی دهد؛ علایم ترک دارو عبارتند از: گیجی، افت قوای ذهنی، دردهای شکمی، افزایش [[تعریق]]، تهوع، استفراغ، حساسیت به نور و صدا، یا احساس سوزنسوزن شدن یا [[گزگز]]. اگر میخواهید مصرف دیازپام را قطع کنید با پزشکتان تماس بگیرید تا شاید این کار تدریجی انجام گیرد. علایم زیر ممکن است مشاهده شوند اما فقط در صورتی که مشکلساز شوند نیاز به گزارش دارند: سرگیجه، خوابآلودگی، خشکی دهان، سردرد، تهوع، یبوست، اسهال، ضربان قلب سریع و شدید، یا لرزش. تنگی نفس
== موارد احتیاط ==
خط ۹۶:
== اعتیادآوری ==
عوامل متعددی در شکل گیریشکلگیری اعتیاد به دیازپام و سایر قرصهای آرام بخش دخیل هستند. افرادی که به طوربهطور دائمی از این داروها استفاده میکنند به تدریج به آن وابسته شده و برای دستیابی به همان میزان آرامش قبلی، مجبور به مصرف میزان بیشتری از آن هستند. با مصرف دوزهای بالاتر، فرد دچار تالورنس و مقاومت بدن شده و نه تنها به مصرف آرام بخشها وابسته میشود، بلکه میزان مصرف خود را نیز دائماً افزایش میدهد. عامل دیگری که باعث وابستگی افراد میشود، بعد روانی نیاز به مصرف است. برای مثال افرادی که برای درمان عصبانیت تحت تجویز قرصهای آرامبخش قرار میگیرند، از نظر روحی نیز به آن وابسته شده و عادت میکند تا برای پیشگیری از بروز عصبانیت، همواره به قرصهای آرام بخش پناه ببرند. این افراد به احساس آرامش و نئشگی ناشی از مصرف مواد وابسته شده و به سرعت باعث رشد و توسعه بیماری اعتیاد میشوند. معتادان به آرام بخشها استفاده از این قرصها را به عنوان یک راه حل موقت برای تسکین دردهای جسمی و روحی خود انتخاب کرده و خواه ناخواه مرز بین مصرف درمانی، و سوء استفاده از مواد را گم میکنند. همین امر سبب میشود که به راحتی در دام چرخه اعتیاد گرفتار شده و باعث گسترش هرچه بیشتر این وابستگی شوند. ."