خودزنی: تفاوت میان نسخه‌ها

در پژوهشی که توسط حبیب نوبخت نیارق و کارل ینگوار داله در یکی از دانشگاه‌های ایران بر روی 100 مرد و 100 زن دانشجو با میانگین سنی 25 انجام شد، 40.5 درصد دانشجویان انجام حداقل یک نوع خودزنی را گزارش کردند. این درصد شیوع خودزنی در ایران با یافته‌های سایر پژوهش‌گران در کشورهای دیگر همخوانی دارد. شایع‌ترین نوع خودزنی ایجاد بریدگی (11 درصد زنان، 16 درصد مردان)، فروکردن سوزن در پوست (11 درصد زنان، 17 درصد مردان)، جلوگیری از التیام زخم (10 درصد زنان، 9 درصد مردان) و حک کردن عبارات و تصاویر بر روی پوست با ایجاد بریدگی (12 درصد زنان، 13 درصد زنان) بود.<ref name=":2">{{یادکرد ژورنال|عنوان=The prevalence of deliberate self-harm and its relationships to trauma and dissociation among Iranian young adults (2017)|ژورنال=Journal of Trauma & Dissociation|ناشر=Taylor & Francis Online|تاریخ=18(4), 610-623|زبان=انگلیسی|شاپا=|doi=https://doi.org/10.1080/15299732.2016.1246397|پیوند=https://www.tandfonline.com/doi/full/10.1080/15299732.2016.1246397|تاریخ دسترسی=}}</ref> در همین پژوهش، مشخص شد که افرادی که سابقه‌ی خودزنی مکرر داشتند، در مقایسه با افرادی که اصلا سابقه‌ی خودزنی نداشتند یا فقط یک یا دو بار خودزنی کرده بودند، به طور معناداری رویدادهای تروماتیک (آسیب‌زای) بیش‌تری پیش از 17 سالگی و سه سال اخیر گزارش کردند و هم‌چنین نمرات بیشتری در مقیاس‌های [[گسستگی]] می‌گیرندگرفتند. در این پژوهش نشان داده شد که گسستگی رابطه‌ی بین تروما (رویدادهای آسیب‌زا و تلخ، مانند سوء‌استفاده‌ جنسی، فیزیکی، عاطفی و ...) و خودزنی را میانجی‌گری می‌کند.<ref name=":2" />