خواجه عبدالله انصاری: تفاوت میان نسخه‌ها

'''ابواسماعیل عبدالله بن ابی‌منصور محمد''' (زادهٔ ۲ شعبان ۳۹۶ ه‍. ق/ ۳۸۵ ه‍.ش / ۱۰۰۶ م. در شهر [[هرات]] درگذشتهٔ ۲۲ ذی الحجه ۴۸۱ ه‍. ق/ ۴۶۷ ه‍.ش / ۱۰۸۸ م) در [[هرات]] معروف به «پیر هرات» و «پیر انصار» و «خواجه عبدالله انصاری» و «انصاری هروی»، دانشمند و عارف صوفی مسلک [[ایران قدیم]] بود. او به عنوان یکی از نوابغ ادبی و چهره‌های شاخص [[ایرانی]]<ref>Arthur John Arberry, "Sufism: an account of the mystics of Islam", Courier Dover Publications, 2001. pg 69: "This manual was well regarded in later times; commentaries upon it were written among others by the celebrated Persian mystic Ansari"</ref> و خراسان قدیم در قرن ۱۱ میلادی/ ۵ ه‍.ق شناخته می‌شود که به عنوان مفسر قرآن، محدث، اهل فن جدل و استاد اخلاق، دستی بر آتش داشته استداشته‌است. عمده شهرت وی بخاطر فن سخنوری، اشعار و متون نغز و بی مانندش، بخصوص در مدح و ثنای خداوند به زبان‌های عربی و فارسی بوده استبوده‌است.

" «چهارساله بودم که به دبستان شدم و نه ساله املاء می‌نوشتم و شعر می‌گفتم، چهارده ساله بودم که مرا به مجلس نشاندند ودیگران برمن حسد می‌کردند…"»<ref>عبدالرحمن جامی ''مناقب شیخ الاسلام و نفحات الانس''</ref>

{{ب|ابوجهل از کعبه می آیدمی‌آید ابراهیم ز بتخانه|کار به عنایت تو بود باقی بهانه}}

وی از فرزندان [[ابو منصور مت]] الانصاری است؛ و مت انصاری پسر ابو ایوب انصاری است که صاحب رحل رسول خدا است،یعنیاست، یعنی پیامبر اسلام هنگام مهاجرت به مدینه در خانه او فرود آمد؛ و مت انصاری در زمان خلافت عثمان با احنف بن قیس به خراسان آمده بود و در هرات ساکن شد. ابوایوب در شمار [[اهل صفّه]] بود.

{{پانویس|۲}}