لامپ خلأ: تفاوت میان نسخه‌ها
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۱۸:
}}</ref> {{انگلیسی|vacuum tube}} در آمریکای شمالی '''تیوب الکترون'''، یا '''لامپ گرمایونی''' یا '''لامپ'''، افزاره‌ای است که حرکت [[الکترون]]ها را در محیط نزدیک به [[خلأ]] تشدید می‌کند یا تغییر می‌دهد یا [[نشانک الکترونیک]] در حرکت الکترون‌ها پدید می‌آورد.
به زبان ساده لامپ خلأ، افزاره‌ای است که [[جریان الکتریکی]] را می‌واپاید (تقویت یا کاهش می‌دهد). ایرادهای لامپ‌های خلأ، حجم بزرگ آنها، عدم اطمینان و گرمای شدیدی است که هیتر یا فیلامنت داخل آن ایجاد می‌کند. بازهم ساده تر می توان گفت که لامپ خلأ وسیله ای است حاوی تعدادی الکترود که درون یک محفظه خالی از هوا قرار داده شده اند. وظیفه لامپ خلأ کنترل جریان میان الکترودهای مزبور است. عملکرد لامپ خلأ متکی بر اثر انتشار ترمویونی الکترون ها از یک فیلامان داغ یا یک کاتد گرم شده است. آزاد نمودن الکترون های یک جسم یا یک ماده با افزایش دمای آن جسم. این موضوع به ویژه در مورد اجسام فلزی صدق نموده و با توجّه به آنکه درون فلزات به صورت ذاتی الکترون های آزاد وجود دارد، می توان با حرارت دادن به فلز، الکترون های مزبور را وادار نمود تا از سطح فلز جدا شوند. در واقع گرما باعث افزایش انرژی جنبشی الکترون های مزبور شده و در نهایت، این انرژی می تواند الکترون ها از درون فلز به بیرون آن پرتاب نماید. نباید فراموش کرد میزان انرژی لازم برای این کار در فلزات مختلف با هم تفاوت داشته و کمترین انرژی مربوط به فلزات گروه قلیایی خاکی و به ویژه، باریم و استرنسیم می باشد. اثر ترمویونی در سال ۱۸۷۳میلادی توسط یک فیزیکدان بریتانیایی به نام فردریک گوتری Frederick Guthrie گزارش شد.
لامپ‌های خلأ در پیدایش فناوری الکترونیک که باعث تجاری شدن [[رادیو]]، [[تلویزیون]]، [[رادار]]، دستگاه‌های تقویت صوت، شبکه‌های بزرگ تلفنی، گونه‌های نوین رایانه‌های رقمی و پردازنده‌های صنعتی شد، نقش مهمّی داشتند. در بسیاری از کاربردها، عنصرهای حالت جامد، مانند [[ترانزیستور]]ها و دیگر عنصرهای نیمه‌رسانا، جایگزین لامپ‌های خلأ شده‌اند.
| |||