تفاوت میان نسخه‌های «رنو در فرمول یک»

[[رنو]] از سال ۱۹۷۷ در گراندپری، [[بریتانیا]] فعالیت خودش را به عنوان یکی از تیم‌های شرکت کنندهشرکت‌کننده و با حضور یک [[خودرو|اتومبیل]] به رانندگی ژان پیر ژابوی در سری مسابقه‌های فرمول یک به جهان معرفی کرد، تیم رنو در این فصل در چهار مسابقه دیگر نیز شرکت کرد، اما موفق به کسب هیچ امتیازی نشد.<ref>شرکت رنو در مسابقه‌های فرمول یک</ref>

رنو به عنوان یک تیم سازنده از مسابقه‌های کناره گیریکناره‌گیری کرد، اما همچنان موتورهای تیم لوتوس را تأمین می‌کرد.

رنو به طوربه‌طور کامل از مسابقه‌های فرمول یک جهان کناره گیریکناره‌گیری کرد.

رنو در جایگاه تأمین کنندهتأمین‌کننده موتور مسابقه‌ها، با تیم [[ویلیامز]] به مسابقات بازگشت.

تیم بنتون اعلام کرد از سال ۲۰۰۲ به طوربه‌طور رسمی جایگاه فعالیت گروه رنو خواهد بود.

تیم رنو از نه مسابقه اول، در هفت مسابقه به پیروزی رسید، اما در نیمه دوم فصل و پس از آن که سیستم بحث انگیز [[لرزه گیر]] غیر قانونیغیرقانونی اعلام شد، تیم فراری از رنو پیش افتاد. با این همه رنو موفق شد تا هر دو مقام قهرمانی را در رده رانندگان و سازندگان برای خود حفظ نماید. فرناندو آلونسو در پایان فصل تیم را ترک گفت و به [[مک لارن]] پیوست.

عزیمت فرناندو آلونسو با افول ستاره اقبال تیم همراه شد و رنو با کسب نهایی ۱۵۰ امتیاز، مقام سوم را از آن خود کرد که در مقایسه با سال ۲۰۰۶، نتیجه ضعیفی بود. کوالاینن تازه کارتازه‌کار که شروعی شکننده را پشت سر گذارده بود، موفق شد فیزیکلا کهنه کار را در سایه خود قرار دهد و تنها حضور تیم بر سکوی پایانی را در ژاپن مرهون خود سازد.

فرناندو آلونسو به تیم بازگشت تا در کنار نلسون پیکه تازه کارتازه‌کار قرار گیرد. وی موفق شد با پیروزی‌های پیاپی در [[سنگاپور]] و [[ژاپن]]، اتومبیل کم فروغ R۲۸ را به مهره پیروزی تبدیل کند و تیم رنو را با کسب ۸۰ امتیاز، به مکان چهارم رده بندی قهرمانی برساند.

رنو آخرین سهام خود را در تیم به شرکت [[سرمایه گذاریسرمایه‌گذاری]] جنی فروخته‌است، اما به ساخت و تأمین موتور مسابقه و پشتیبانی فنی ادامه می‌دهد. گروه لوتوس اینک حامی عنوان تیم می‌باشد. رابرت کوبیکا، ستاره رانندگی بعد از سانحه در [[مسابقه رالی]]، شروع این فصل را از دست داده و نیک هایفلد، راننده کهنه کار فرمول یک جای او را گرفته‌است.<ref>رنو در فرمول یک</ref>