یوسف و زلیخا: تفاوت میان نسخه‌ها

[[مثنوی]] '''یوسف و زلیخا''' یک منظومه شعری است که پس از مرگ [[فردوسی]] و در حدود ۴۷۷ ق سروده شده و بعدها گروهی سرایش آن را به فردوسی منتسب کردند.<ref>ریاحی، محمدامین: «فردوسی» ، انتشارات طرح نو، ۱۳۷۵</ref> بر طبق دانشنامه [[بریتانیکا]] زمان سرایش این منظومه دست‌کم یکصد سال پس از مرگ فردوسی است.<ref>Ferdowsī. (2011). In Encyclopædia Britannica. Retrieved from http://www.britannica.com/EBchecked/topic/204578/Ferdowsi ''this assumption was based upon his presumed authorship of Yūsof o-Zalīkhā, an epic poem on the subject of Joseph and Potiphar’s wife, which, it later became known, was composed more than 100 years after Ferdowsī’s death.''</ref> نخستین منابعی که مثنوی یوسف و زلیخا به را فردوسی نسبت داده‌اند؛ یعنی [[ظفرنامه شرف‌الدین یزدی]] (۸۲۸ ق) و سپس مقدمهٔ [[شاهنامه بایسنقری]] (۸۲۹ ق)، بیش از «چهار صد» سال پس از فردوسی تألیف شده‌اند و تا پیش از آن تاریخ، هیچ مرجع و منبعی (مانند چهارمقالهٔ [[نظامی عروضی]] و [[تذکرة الشعرای دولتشاه سمرقندی]] که به تفصیل از فردوسی سخن رانده‌اند) به چنین داستانی اشاره نکرده‌است. آشکار است که این افسانه تا پیش از سدهٔ نهم هجری وجود خارجی نداشته و برای نخستین‌بار به دست [[شرف‌الدین یزدی]] ساخته و پرداخته شده‌است.<ref>ریاحی، محمدامین: «فردوسی» ، انتشارات طرح نو، ۱۳۷۵</ref><ref>شیرانی، حافظ محمود: «در شناخت فردوسی»، ترجمهٔ شاهد چوهدری، انتشارات علمی و فرهنگی، ۱۳۶۹</ref><ref>مینوی، مجتبی: «فردوسی و شعر او» ، انتشارات کتاب‌خانهٔ دهخدا، ۱۳۵۷</ref>

{{ب|که یک نیمهٔ عمر خود کم کنم|جهانی پر از نام رستم کنم؟}}

{{ب|دلم گشت سیر و گرفتم ملال|هم از گیو و طوس و هم از پور زال}}

{{ب|کنون گر مرا روز چندی بقاست|دگر نسپرم جز همه راه راست}}

{{ب|نگویم سخن‌های بیهوده هیچ|نگیرم به بیهوده گفتن بسیج}}

{{ب|نگویم دگر داستان ملوک|دلم سیر شد ز آستان ملوک}}

{{ب|دوصد زان نیرزد به یک مشت خاک|که آن داستان‌ها دروغ است پاک}}