ذبیح بهروز: تفاوت میان نسخه‌ها

ذبیح‌الله بهروز فرزند [[میرزا ابوالفضل ساوجی]] در سال ۱۲۶۹ در [[تهران]] متولد شد. وی تحصیلات خود را در مدارس قدیمه آغاز کرد. سپس به ادامهٔ تحصیل در مدرسهٔ آمریکایی پرداخت. پس از آن برای تکمیل علوم ادبی و عربی به [[قاهره]] رفت و مدت ده سال در آنجا ماند.در این ده سال او ریاصیات خواند و سپس به تدریس علوم اسلامی( تاریخ علم در اسلام) پرداخت.سپس به [[انگلستان]] رفت و در آنجا فوق لیسانس ریاصی گرفت و با تشخیص استادانش دستیار [[ادوارد براون]] و [[رنالد نیکلسن]] شد و به تدریس پرداخت. پس از چندی به [[آلمان]] رفت و از آنجا به [[ایتالیا]] و سپس به ایران بازگشت. از سال ۱۳۰۲ تا زمان بازنشستگی در [[دارالفنون]]، [[دانشکده افسری]] و [[مدرسه عالی بازرگانی]] تدریس می‌کرد.

بهروز با دیدگاهی بر مبنای تئوری توطئه، [[آیین مانوی|مانویان]] را به عنوان بزرگترین دشمنان فرهنگ و تمدن ایران در طولدورهء تاریخساسانی و اوائل اسلام می‌داند. به عقیده او مانویان در ابتدا درراه صحراهایرا مغولستانبرای یورش اعراب و عربستانمغولان می‌زیستهبه ایران هموار ساخته‌اند. همچنان ک بزرگترین جعل و باتزویر توطئهدر چینی‌هایتاریخ خوداسلام راهبه رادست برایآنان یورشصورت اعرابپدیرفته وبه طوری مغولانکه موفق به ایرانجعل همواربیش ساخته‌اند.از صد و شصت قهرمان تاریخی و بویژه از یاران پیامبر اسلام شده اند.بهروز همچنین فرهنگ یونانی مآبانه را آلودهساده بهنمی فرهنگنگریسته یهودیو دانستهباور داشته که بخش مهمی از تاریغ ایران جعل و تقلب است که از جمله به دست پیروان چند دین صورت گرفته است.او فتح ایران به دست [[اسکندر]] رارو نیز فتح اییران به دست اعراب را افسانه‌ایتاریخی ساختهآمیخته با افسانه می دانست و پرداختهمعتقد به مطالعه و جداکردن این دو بخش از غربی‌هاهم می‌پنداردبود.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=دیباچه کتاب قصه سکندر و دارا|نام خانوادگی=بهروز|نام=ذبیح|ناشر=|سال=۱۳۴۳|شابک=|مکان=تهران|صفحات=۲۹}}</ref>

بهروز در ايران مدتی كوتاه رئيس حسابداری شركت نفت، مدتی كارمند وزارت دارائی و مدت كوتاهی استاد [[دارالفنون]] بود و چند باری هم مترجم [[رضا شاه]]. از همه‌ی این کارها به دلائل سیاسی و طرز کار ویژه‌ی او کنار گرفت. اما سر انجام با وساطت چند تن از دوستانش استاد دانشکده‌ی هواپیمائی شد و خيلی زود با درجه‌ی سرتيپی همرديف بازنشسته و رئيس افتخاری كتابخانه‌ی باشگاه افسران شد و تا یکی دو سال پیش از مرگ در النجا حضور می یافت.

بهروز، برای ترویج اندیشه هایش، با یاری دو تن از پیروان خود، [[محمد مقدم]] و [[صادق کیا]] (که بعد ها، اولی پروفسور [[زبان فارسی باستان|زبان پارسی باستان]] و دومی استاد [[زبان پارسی میانه]] در دانشگاه تهران شدند)، انجمن « ایران ویج » را بنیان نهاد. این انجمن نشریه ای داشت با فرنامنام عمومی “ایران کوده” و هر یک در موضوعی ویژه بود و از جمله برخی از رسالات بهروز، مانند خط و فرهنگ در آنجا منتشر شد. <ref>[https://www.scribd.com/document/235685154/ایران-کوده-شماره-1-ذبیح-بهروز-و-محمد-مقدم ایران کوده یک]</ref>