مهرنرسه: تفاوت میان نسخه‌ها

مهرنرسه بر روی رودخانهٔ تنگ‌آب در استان فارس، پلی ساخت. این پل در پنج کیلومتری قلعهٔ دختر، بر جادهٔ اصلی منتهی به شمال شهر گور که امروزه [[فیروزآباد]] نامیده می‌شود و در کنار سنگ‌نگاره ای که در آن مراسم اعطای نشان پادشاهی به [[اردشیر بابکان|اردشیر یکم]] نقش شده‌است، قرار دارد.<ref>{{پک|مصطفوی|۱۳۷۵|ک=اقلیم پارس|ص=۹۹–۱۰۰|زبان=fa}}</ref> هدف از ساخت این پل، متصل‌کردن دو جادهٔ اصلی منتهی به شهر گور بود، که بهترین نمونهٔ تاریخ‌دار از سنگ‌تراشی ساسانیان در سدهٔ پنجم میلادی است.<ref>{{پک|Bier|1986|ک=Mihr Narseh’s Bridge|ص=263|زبان=en}}</ref> در کنار پل، سنگ‌نوشته‌ای مهم از مهرنرسه وجود دارد. علاوه بر [[کرتیر]]، روحانی زرتشتی سدهٔ سوم، [[شاپور سگان‌شاه]] و [[سلوک]] {{کدام}} در سدهٔ چهارم، تنها بزرگ‌زاده‌ای که در دورهٔ ساسانیان توانست از خود سنگ‌نوشته برجای بگذارد، مهرنرسه بود. این سنگ‌نوشته دربارهٔ دین‌داری و فعالیت‌های دینی مهرنرسه دارای اطلاعات مفیدی است، که توسط طبری و دیگر تاریخ‌نگاران عرب و ایرانی نیز تأیید می‌شود. محتوای سنگ‌نوشته چنین است: «این پل به‌دستور مهرنرسه، وزرگ فرمذار، برای شادی روان خویش و با هزینهٔ خویش ساخته شد. هر که به این راه بیاید، مهرنرسه و فرزندانش را دعا کند زیرا که او این گذرگاه را در این‌جا بنا نهاد. با کمک و لطف خداوند، نادرستی و فریب در آن‌جا نخواهد بود».<ref>{{پک|Henning|1954|ک=Inscription of Firuzabad|ص=98-102|زبان=en}}</ref> این فعالیت‌های ساختمانی و کشاورزی مهرنرسه از جملهٔ کارهای دینی او به‌خاطر آمرزیدگی روان خویش و خانواده‌اش بوده‌است.<ref>{{پک|Boyce|1968|ک=Mihr Narseh’s Bridge|ص=282-283|زبان=en}}</ref>