انبیاء (سوره): تفاوت میان نسخه‌ها

[[سوره]] '''انبیاء''' به معنای پیامبران، یکی از سوره‌های [[قرآن]] است که ۱۱۲ [[آیه]] تشکیل شده است. این سوره مطابق با ترتیب در [[مصحف عثمانی]] بیست و یکمین سور و مطابق با ترتیب نزول سوره هفتاد و سومین سوره است.'''این سوره به دلیل اینکه نام 16 پیامبر در ان امده است انبیاء نام گرفته شده است .'''

[[علامه طباطبایی]] در [[تفسیر المیزان]] می‌گوید: «غرض این سوره گفتگو پیرامون مسئله [[نبوت]] است که مسئله [[توحید]] و [[معاد]] را زیر بنای آن قرار داده است.» نخست نزدیک بودن روز حساب و غفلت مردم از آن و نیز روگردانی شان از دعوت حق را ذکر می‌کند، که ملاک حساب [[روز قیامت]] همین‌ها است. سپس به بیان موضوع نبوت و استهزاء مردم می‌پردازد. آنگاه نبوت خاتم پیامران و نسبت‌های داده شده به وی شامل ساحر، مفتری و شاعر را ذکر می‌کند. آنگاه گفتار آنان را با ذکر اوصاف کلی انبیای گذشته نموده و بیان می‌کند پیامبر اسلام نیز همان گرفتاری‌ها را باید ببیند، چون آنچه این می‌گوید همان است که پیامبران پیشین می‌گفتند. سپس داستان برخی از پیامبران را برای تایید گفتار اجمالی خود می‌آورد و از [[موسی|'''موسی''']] و [[هارون|'''هارون''']]، [[ابراهیم|'''ابراهیم''']]، [[اسحاق|'''اسحاق''']]، '''[[یعقوب]]، [[لوط]]، [[نوح]]، [[داوود]]، [[سلیمان]]، [[ایوب]]، [[اسماعیل]]، [[ادریس]]، [[ذوالکفل]]،یونس ، [[زکریا]]، [[یحیی]] و [[عیسی]]''' یاد می‌کند. آنگاه با ذکر روز حساب و آنچه که م[[عیسی|'''ی''']]<nowiki/>جرمان و پارسایان در آن روز کیفر و پاداش می‌بینند بحث را بدین صورت جمع بندی می‌کند که «سرانجام نیک از آن متقین خواهد بود و زمین را بندگان صالحش ارث می‌برند.» در انتها اعراض مردم از نبوت را به خاطر اعراضشان از توحید می داند و به همین جهت بر مسئله توحید اقامه دلیل می‌کند. از آنجایی که این سوره به دلیل سیاقش و به اتفاق [[تفسیر قرآن|مفسران]] در [[سوره مکی|مکه]] نازل شده تهدید و وعید در آن، از بشارت و وعده بیشتر است.<ref>ترجمه نفسیر المیزان، ج 14، صص 341 و 342</ref>یکی از فواید این سوره این است که هر کس هر روز سوره انبیاء را بخواند خداوند در روز قیامت به اسانی با او حساب میکند و او را می بخشد و همه پیامبرانی که در قرآن از ان ها یاد شده است به وا سلام و درود می گوید .