تاریخ سندیکاهای ایران: تفاوت میان نسخهها
محتوای حذفشده محتوای افزودهشده
جز ←جایگزینی با [[وپ:اشتباه|اشتباهیاب]]: ازادیهای⟸آزادیهای، ازشکست⟸از شکست، برخاستهای⟸بر خواستهای، بیشترشده⟸بیشتر شده، دستآورد⟸... |
FreshmanBot (بحث | مشارکتها) جز اصلاح فاصله مجازی + اصلاح نویسه با استفاده از AWB |
||
خط ۱۹:
=== دوران شکوفایی جنبش سندیکائی در ایران (۱۳۳۲–۱۳۲۰) ===
جنبش کارگران ایران از سال ۱۳۲۰ الی ۱۳۲۶ فعالیتی علنی داشت و تعداد کارگران صنایع ماشینی بیشتر شده بود. با بکارگیری تجربیات گذشته طی آن سالها گامهای مهمی درراه گسترش سندیکاها برداشته شد. در این
در خرداد ۱۳۲۴ اولین اعتصاب۶ روزه یک هزار کارگر نفت در کرمانشاه صورت گرفت. سال بعد ۱۰هزار نفر از کارگران نفت آغاجاری به مدت ۱۴ روز دراعتصاب بودند. عدم رسیدگی به خواستهای کارگران ۲ ماه بعد موجب اعتصابی ۱۰۰هزار نفری گردید، که علاوه بر خواستهای صنفی خواستهای سیاسی از جمله عدم دخالت عمال انگلیسی در شرکت نفت را در پی داشت. فعالیت و نقش [[حزب تودهٔ ایران]] در این جریانات کاملاً مشهود بود.
[[محمد رضا پهلوی]] پس از شکست فرقهٔ دمکرات آذربایجان فرصتی مناسب برای یورش به تشکلهای سندیکائی را بدست آورده بود. ارتجاع سلطنت به یاری امپریالیستهای انگلیس و آمریکا در سال ۱۳۲۶ به صورت وحشیانهای شورای متحده مرکزی اتحادیه کارگران و زحمتکشان ایران و سندیکاهای سراسر کشور را مورد تهاجم خود قرار داد. در سال ۱۳۲۷ با
[[طبقهٔ کارگر]] ایران با تشدید مبارزات و اعتصابها در منطقه نفت خیز خوزستان و در سایر نقاط کشور منجمله کارگران کارخانه شاهی در ۱۳۲۹ مقاومت شایان توجهی از خود نشان دادند. مقاومت قهرمانانه کارگران نفت در سال ۱۳۲۹ کمک مؤثری به [[ملی شدن نفت]] توسط دولت مصدق نمود. در جریان این اعتصابات ۱۸ کارگر و۳ کودک کشته شدند. بالاخره بهدنبال مبارزات و افت و خیزهای مکرر، [[انقلاب بهمن]] سال ۱۳۵۷ با شور و شوق عظیم کارگران و زحمتکشان ایران به بار نشست.
== تشکلهای کارگری بعد از انقلاب ۵۷ ==
با اوجگیری انقلاب در سال ۵۷با سازمان دهی کمیتههای اعتصاب در مراکز کار اعتصاب سراسری را در کشور به راه انداختند. با پیوستن کارگران نفت به اعتصاب در [[تیر ماه]] ۵۷ حرکات کارگری به اوج خود رسید. از درون کمیتههای مخفی اعتصاب شوراهای کارگری در اکثر کارخانجات و موسسات صنعتی شکل گرفت،
در
همراه با این تشکل سراسری، در شهررهای بزرگ کشور «انجمن همبستگی» کارگران عمدتاً از تجمع کارگران صنوف و کارگاههای تولیدی کوچک شکل گرفت. مبارزه علیه طرحهای ارتجاعی و واپسگرایانه [[قانون کار]] که در قانون کار پیشنهادی [[احمد توکلی]] وزیر کار وقت متجلی میگردید و برای تصویب قانون کار مترقی و متناسب با خواست کارگران از اقدامات عملی و مؤثر این دو تشکل کارگری بود.
با شروع جنگ احزاب و سازمانهای مدافع کارگری غیرقانونی و سندیکاها و اتحادیههای کارگری منحل شدند. نشریات کارگری توقیف، فعالین کارگری از کار اخراج و تحت پیگرد قرار گرفتند. هزاران کارگر مبارز دستگیر و بیش از پانصد کارگر به جوخههای اعدام سپرده شدند. عده کثیری از کارگران نیز مجبور به ترک محل کار و زندگی خود شده یا به تبعید رفتند. شوراهای کارگری یکی پس از دیگر منحل و با تصویب لایحهای قانونی شوراهای اسلامی کار جایگزین
طی سه دهه مافیای حاکم بر تشکلهای رسمی کارگری
با
== منابع ==
|