قلب مصنوعی: تفاوت میان نسخه‌ها

در سال ۱۹۸۲، Paul Winchel نمونه اولیه‌ای از یک '''قلب مصنوعی''' را طراحی‌کرد، اما استفاده از آن در بدن یک انسان کاری مخاطره‌آمیز به‌نظرمی‌رسید. درنهایتدر نهایت جراح متبحری به نام دکتر William Devries از دانشگاه Utah آمریکا تصمیم به انجام این پیوند گرفت. او این دستگاه را Jarvik-۷‌ نامید. این نخستین ماشینی بود که می‌توانست به طوربه‌طور دائم جایگزین قلب شود. بیمار دریافت‌کننده پیوند، دندانپزشکی ۶۱ ساله به نام Barney Clark بود. شانس زندگی او در صورت عدم دریافت پیوند، کمتر از سی روز پیش‌بینی می‌شد. جراحی با موففیت انجام‌شد و کلارک ۱۱۲ روز زنده ماند.{{سخ}}

عملکرد‌عملکرد Jarvik-۷‌همانند پمپ هوا طراحی شده‌بود و برخلاف مدل پیشرفته امروزی، لازم بود چندین رشته سیم از بدن بیمار بیرون بیاید و به منبع نغذیه خارجی متصل شود. طبیعی‌ترین پیامد این طراحی، بروز عفونت‌های متعدد در محل عبور سیم‌ها از پوست بود. پیش از توقف تولیدJarvik-۷‌، در چندین بیمار دیگر نیز، از آن استفاده شد، اما به‌علت بروز مشکلات فنی نظیر خطاهای مکانیکی و حجم بسیار بزرگ دستگاه، تولید آن متوقف شد.{{سخ}}

قلب انسان به طوربه‌طور میانگین خون را با نرخ ۶۰ تا ۱۰۰ بار در دقیقه پمپاژ می‌کند. قلب در دو مرحله عمل می‌کند:

# در مرحله اول، دهلیزهای راست و چپ بهبه‌طور طور همزمانهم‌زمان منقبض می‌شوند و خون را به ترتیب به بطن‌های راست و چپ قلب می فرستند.

# در مرحله دوم، بطن هابطن‌ها منقبض می‌شوند و خون را به ریه‌ها توسط بطن راست و توسط بطن چپ به سایر نقاط بدن هدایت می‌کنند.

پس از آن عضلات قلب تا تپش بعدی استراحت می کنندمی‌کنند. در این فاصله قلب دوباره از خون پر می شودمی‌شود.{{سخ}}

در بیمارانی که از قلب مصنوعی جدید استفاده می‌کنند، قلب مصنوعی جایگزین بطن‌ها می‌شود و دهلیزها هنوز در جای خود باقی‌مانده‌اند. بنابراین در مرحله اول از فرایند پمپاژ خون، همچنان دهلیزهای قلب طبیعی، به طوربه‌طور هم‌زمان منقبض می‌شوند و خون را به خارج از قلب می‌فرستند. اما مرحله دوم متفاوت با قلب طبیعی انجام می‌شود. از آنجا که نحوه طراحی قلب مصنوعی به صورتی است که در هر لحظه خون را تنها به یکی از دو بطن می‌فرستد، ابتدا خون به ریه‌ها فرستاده، سپس به سایر نقاط بدن پمپ می‌شود. قلب مصنوعی قادر است خون را با نرخ ده لیتر در دقیقه پمپ کند که برای فعالیت‌های روزانه کافیست.

یک باتری قابل شارژ است که در داخل شکم بیمار ایمپلنت می‌شود. باتری داخلی ۳۰ تا ۴۰ دقیقه وقت در اختیار بیمار قرارمی‌دهد تا بتواند فعالیت‌هایی نظیر حمام‌کردن را که در طی آنهاآن‌ها مجبور به جداکردن باتری خارجی است، انجام بدهد.

# بریدن بافت‌های مصنوعی در اندازه‌های مطلوب و بخیه‌زدن آنهاآن‌ها به آئورت و شریان ریوی

* [http://www.bbc.co.uk/persian/science/2011/08/110802_l27_plastic_heart.shtml بی بی سیبی‌بی‌سی فارسی]