روبرتو روسلینی: تفاوت میان نسخه‌ها

محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
FreshmanBot (بحث | مشارکت‌ها)
جز اصلاح فاصله مجازی + اصلاح نویسه با استفاده از AWB
FreshmanBot (بحث | مشارکت‌ها)
جز اصلاح فاصله مجازی + اصلاح نویسه با استفاده از AWB
خط ۸۸:
و بزودی پس از نوشتن فیلم‌نامه برای نخستین فیلم خویش : «پیش درآمد برای پس از نیمروز فاون(ایزد کشت، نیمه بز، نیمه مرد)» Prélude à l'aprés-midi d'un faune ساختن آن را آغاز نمود. ولی فرمانروایی فاشیسم به رهبری [[بنیتو موسولینی]] به بهانهٔ آنکه این فیلمی بی شرمانه است از پخش آن جلوگیری نمود. وگرچه هنگامیکه ویتوریو موسولینی پسر رهبر، که در کار سینما بود، او را به همکاری فراخواند او آن پذیرفت.
=== فیلم‌های دورهٔ فاشیسم ۱۹۴۴ -۱۹۴۰ ===
روسلینی چهارده ساله بود که فاشیستها در ایتالیا فرمانروایی را بدست گرفتند. بنابر اینبنابراین سالهای ریخت پذیریریخت‌پذیری کسینگی او در زیر فاشیسم بود.
نخستین باوردار پرده یی screen credit روسلینی در فیلم گزافه پیامی propaganda بنامبه نام "خلبان، لوچیانو سرا" Luciano Serra, Pilota بود که در ۱۹۳۸ به فراوری ویتوریو موسولینی، پسر رهبر، ساخته شد. فیلم بر پایهٔ داستانی از گوفردو الساندرینی Goffredo Alessandrini و فراچسکو مازورو Francesco Masoero بود و فیلم‌نامه را الساندرینی، که کارگردانی فیلم هم با او بود، نوشت و روسلینی در نوشتن فیلم‌نامه به او یاری داد و همچنین بخش‌هایی از فیلم را نیز کارگردانی نمود.در سال ۱۹۴۰ روسلینی کارگردان ارته وند technical director فیلم‌های پذیرفته شدهٔ فاشیست‌ها بود.
 
دراین چرخه روسلینی سه فیلم گزافه پیامی فاشیست را خود کارگردانی نمود که درآینده به هنگام نبشتن کارنامهٔ خویش برای [[کایه دو سینما]] در سال ۱۹۵۵ از شناسایی آن‌ها به آوند کارهای خویش سرباز زد.نخستین از این سه «ناو سپید» La Nave Bianca نام داشت. این فیلم به گونهٔ فیلمی گواه دار documentary آغاز شد ولی به فیلمی داستانی دگرگونی گرفت. روسلینی در این فیلم از هنرپیشه‌های دگرپیشه amateur actors سودجسته و این نشان بارز کارهای آینده او شد. «ناو سپید» بیش از آنکه فیلمی سیاسی یا اندیشارگرا باشد فیلمی بود انسانی که با دیدی مهرانگیز به ملوانان و کارکنان بیمارستان نگاه می‌انداخت. دو دیگر از این سه‌گانه فیلم «خلبانی بازمی گردد» Un pilota ritorna در ۱۹۴۲ و "مردی بر چلیپاً L'umomo della croce در ۱۹۴۳ بودند.
 
=== سه گانه‌های پس از جنگ ۱۹۴۷ -۱۹۴۵ ===
تنها دو سال پس از فرجامین فیلم چرخهٔ فاشیستی خویش روسلینی «[[رم شهر بی دفاع]]» Roma, Citta Aperta -- شاید که پر ارجترین فیلم خویش و نماد برجستهٔ فیلم‌های نئورئالیستی neorealism -- را ساخت. او فیلمنامهٔ این فیلم را در ۱۹۴۳ نوشت همان هنگامیکه نازی‌ها ایتالیا را درگرفت خود داشتند.این فیلم گردآورده ایست از داستان‌های مردم رم در دورهٔ درگرفت و موضوعٔ فیلم داستان دستگیری یکی از رهبران پایداری در برابر نازی هاست. این فیلم در هنگامی ساخته شد که پول وسرمایه کمیاب بود و فیلم خام بسختی یافت می‌شد . از دگر سوی در پیرامون او همه چشم اندازهای خرابی و روینی و آسیب‌های جنگ بود و چنین بود که فیلمبرداری در خود جای رویدادها انجام گرفت و نیازی به صحنه سازیصحنه‌سازی نبود. و به همین گونه هزینه‌های فیلم با بهره بری از مردم جنگ زده به جای بکارگیری هنرپیشه‌ها، پایین می‌آمد. ازآن پس بهره‌گیری از جای راستین به جای صحنه سازیصحنه‌سازی و بکارگیری از مردم به جای هنرپیشگان پیشه‌ای از ویژگی‌های بارز سبک نئورئالیستی گشت. آرمان اینگون از ارته‌ها آن بود که تا بدانجا که شدایی داشت تماشاگران را به جهان درون [[فیلم نزدیکتر]] کنند. بگفتهٔ او «خود جهان، و نه داستان آن، هستار زندهٔ فیلم شدایی گراست.»
 
همانگونه که بازکاو فیلم [[آندره بازن]] André Bazin می‌گوید. سبک نئورئالیستی تنها یک داستان را با اندکی از هوای شدایی نمی‌آمیزد تا که زرق وبرقی بیافریند. که بل برآنست تا همهٔ تکه پاره‌های شدایی رابا همه رمز و راز آن پیش نهد تا تماشاگر خود آن پاره‌ها را پهلوی هم بگذارد و آن رمز وراز بگشاید. روسلینی خود می‌گفت درآن گاهان که فیلم «رم شهر بی پناه» را می‌ساخت «نیاز شگرفی به یافتن راستی» در هوا موج می‌زد و آنچه که او و دیگر کارگردانان نوشداگر کردند «بیش از آنکه پیروی از یک سبک باشد پشتیبانی از جایگاهی درست وای بود»<ref> نگاه کنید به: The Elusive Realism of Rossellini By MANOHLA DARGIS New York Times November 10, 2006</ref>
روسلینی برای آنکه این فیلم را در آمریکا نشان دهد آن را به بهایی ناچیز به سربازی آمریکایی فروخت. آن سرباز فیلم را به جوزف باستین Joseph Bustyn فروخت که او آن را برای دو سال در [[نیو یورک]] بپرده نمایش گذاشت. دو دیگر فیلم‌های این چرخه «[[از خودی‌ها]]» Paisà در ۱۹۴۶ شش داستان از آفند [[نیروهای متفقین]] به ایتالیا از ماه ژوئیه ۱۹۴۳ تا زمستان ۱۹۴۴ و از ونیز تا سیسیلی است. وسه دیگر«[[آلمان، سال صفر]]» Germania, anno zero ۱۹۴۷ زندگی پسر جوانی را در برلین دنبال می‌کند که پیش آمدهای جنگ و نازی‌ها زندگیش را به مرز نابودی کشانده‌اند. در «آلمان، سال صفر» روسلینی برخی ازارته‌های فیلم‌های هالیوود را بکار گرفت و این مایهٔ آن شد که بازکاوان [[چپ گرا]] و مارکسیست فیلم بر او خرده گیرند که او به بنیان‌های شدایی realism وفادار نمانده‌است و این آغاز پادایی چپ با او بود از آن پس.
 
فرا از سه گانه‌هایش، در ۱۹۴۸ روسلینی فیلم «شیدایی» L'Amore را در دو بخش کارگردانی نمود. بخش یکم بر پایهٔ نمایشنامه‌ای از [[ژان کوکتو]] بنامبه نام «صدای انسان» La voix humaine بود و بخش دوم از فیلم‌نامه بر پایهٔ داستانی از [[فدریکو فلینی]] جوان بنامبه نام «شگفتاک» Il Miracolo. بازیگری آنا مانیانی، که در آن هنگام معشوقه روسلینی بود بس ستایش شده‌است. در بخش نخست زنی می‌کوشد تا گفتگویی تلفنی داشته باشد با دلداری بی مهر. و در بخش دوم زن ساده دلی می‌پندارد که آبستن مسیح است و ولگردی که پدر کودک اوست [[سنت جوزف]] است.
 
=== فیلم‌های نوین ۱۹۶۲ - ۱۹۵۷ ===
در ۱۹۴۸ روسلینی نامهٔ زیر را از [[اینگرید برگمن]] دریافت کرد که برای همیشه زندگی هنریش را دگرگون نمود.
:: ''آقای روسلینی گرامی، من فیلم‌های «رم» و «از خودی ها» ی شما را دیده وازو از آن‌ها بسیار خوشم آمده آست. اگر شما به یک ستارهٔ سوئدی نیاز دارید که خیلی خوب به [[زبان انگلیسی]] آشناست و [[زبان آلمانی]] اش راهم فراموش نکرده‌است، و وقتی به فرانسه حرف می‌زند گفته هاش ذر خور فهم نیست و از ایتالیایی تنها»ti amo" را می‌داند، آماده‌ام که بیایم و با شما فیلم بسازم. اینگرید برگمن
''
روسلینی برای او وبا او فیلم «استرامبولی، سرزمین خدا» Stromboli, terra de Dio را ساخت. این داستان«کارین» زنی فراری از لیتوانی است که همسر ماهیگیر ایتالیایی بی نوایی می‌شود تا از زندانی شدن در یک اردوگاه بگریزد ولی خود را در تلهٔ استرامبولی یک جزیرهٔ دورافتادهٔ آتش فشانی می‌یابد.
خط ۱۱۸:
ISBN 0-520-24228-9, ۹۷۸۰۵۲۰۲۴۲۲۸۹</ref>
 
بازن سپس به بررسی یک یک این فیلم‌ها می‌پردازد و ثابت می‌کند که همهٔ این کارها مدرن و ارزنده هستند.در فیلم «اروپا ۵۱» (۱۹۵۲) برگمن در رل «ایرنه» زنی ثروتمند بازی می‌کند که پس از خودکشی پسرش از شیوهٔ زندگی خویش دل افسرده و پشیمان است . پس ازآن که «آندریا» دوست کمونیستش او را با محله‌های فقیر نشین رم آشنایی می‌دهد ایرنه همهٔ وقت خودرا به کمک به بینوایان می‌گذراند و این بد گمانی شوهرش را بر می‌انگیزد که شاید او با آندریا سروسری دارد وازو از اینرو او را در آسایشگاهی بستری می‌سازد. در فیلم [[سفری به ایتالیا]] (۱۹۵۳) زن و شوهری انگلیسی در سفرشان به ایتالیا هنگامیکه به ناپل می‌رسند میانه‌شان بهم می‌خورد. این فیلم امروزه یکی از ارزنده‌ترین کارهای روسلینی شناخته می‌شود [[فرانسوا تروفو]] آن را نخستین فیلم مدرن خواند. روسلینی در این فیلم نوآوری‌های بسیاری را بکار می‌گیرد. برای نمون او از نشان دادن فیلم‌نامه به برگمن و جرج ساندرز George Sanders که رل‌های زن و شوهر را بازی می‌کنند خودداری می‌کند تا آن‌ها در بازی حالتی سرگردان داشته باشند. همچنین از بسیاری از تکه فیلم‌های گواهاک از چشم اندازهای ایتالیا کمک می‌گیرد تاکه فضایی تعلیقی پدید آورد. او این رویه را در فیلم «هراس » La paura ساختهٔ ۱۹۵۴ نیز دنبال می‌کند . «هراس » بر پایهٔ داستانی از نویسندهٔ آلمانی استفان زویگ Stefan Zweig است و روسلینی برآنست تا باز سازیبازسازی آلمان را از هر دو جهت مادی و معنوی (ماترایی و میانایی) بررسی کند.
 
روسلینی در ۱۹۵۹ پس از جدایی از برگمن یکی از پیچیده‌ترین و زیباترین کارهای سینمایی خویش را بنامبه نام [[ژنرال دلارووره]] Il generale della Rovere با بازیگری هنرپیشه بزرگ ایتالیایی [[ویتوریو دسیکا]] به پرده درآورد. این فیلم برندهٔ جوایز بسیار از جمله جایزهٔ شیر زرین از فستیوال ونیز ۱۹۵۹، جایزه بهترین فیلم از دوید دی دوناتلو David di Donatello سندیکای روزنامه نویسان سینمایی ایتالیا ۱۹۶۰ گردید. داستان فینم پژوهشی است در دگرگونی شخصیت و پیچیدگی‌های روانی و اخلاقی.
 
=== چرخهٔ تاریخ فرهنگ ۱۹۷۷ - ۱۹۶۴ ===
خط ۱۲۷:
br>/>
اگرچه باید گفت که در سالهای پایانی این چرخه روسلینی دو فیلم «سال یکم» Anno uno و «مسیحا» Il messiah رانیز ساخت.
در «سال یکم»، ۱۹۷۴ روسلینی زندگینامهٔ آلچید دو گاسپری Alcide de Gasperi را باز می‌نمایاند که [[نخست وزیری]] ایتالیا را در هشت فرمانروایی در سالهای ۱۹۴۸ تا سال درگذشت اش در ۱۹۵۴ دردست داشت. او پیش از آن رانشمدار و سردبیر روزنامه بود که نام و ارجی بسزا در پادمندی با موسولینی یافته بود. گاسپری(با بازی لویجی وانوچی Luigi Vannucchi) از سوی فرمان واری فاشیسم زندانی شده و پس از رهایی در۱۹۲۹ در واتیکان خموشانه به کار پرداخت. در هنگامهٔ [[جنگ دوم جهانی]] او که اینک شصت ساله بود به جنبش پایداری پیوست. گاسپری در سالهای نخست وزیریش توانست از پیوند نزدیکش با واتیکان سود برد تا از یازش کلیسا در رانش کشور بکاهد. و در «مسیحا» ، ۱۹۷۵ او با دیدی انسان گرایانه زندگی [[عیسی مسیح]] را به پرده می‌آورد. عیسی او انسانی آشاوند است که نیکنودی او انگیزانندهٔ رهبری او ست و نه ازاین که [[پسر خدا]] باشد.
 
=== داوری ===
فیلم‌های روسلینی از همان آغاز با ستایش باز کاوان روبرو شدند اگرچه خرده گیران چپ از بی وفایی او به «نئورئالیستی» ناب و پالوده گلایه داشتند و خرده گیران راست آن‌ها را گزافه نمایی کمونیستی می‌خواندند. «رم شهر بی پناه» به آوند نمادی برای سینمای ایتالیا شناخته شد. برای نمون « انیو فلایانو »Ennio Flaiano از شمار ستایندگان او در بارهٔ این فیلم نوشت: « کارگردانی روسلینی بسوی بنیادین‌ها پی جویی می‌کند. وازو از بی راهه روی سر باز می‌زند. و داته‌هایش
facts را، که فیلم از آن‌ها سرشار است، خونسردانه و موشکافانه باز می‌گشاید.«ماسیمو میدا» Massimo Mida در همین باره نوشت:«آن کار بازتازه، بی همگون و راستین که هنر ایتالیا برای سال‌ها چشم براهش بود... فیلمی که پیشینه و آیین ولنگاری را نابود می‌کند و با نیروی ترکیدنی سهمگین راهی در دل کوهساران گذر ناپذیر باز می‌گشاید.» از سوی دیگر «جیمز اگی» James Agee در پاته با آن در نشریهٔ Nation نوشت:«یک گزافه نمایی کمونیستی... کلاهبرداری از سر تماشاگران». واتیکان در روزنامهٔ اوسرواتوره رومانو Osservatore Romano خرده‌گیری تیز تری داشت و«گزینش غریب و در خور پرسش» روسلینی را «دورانداختنی» بر می‌شمرد.
 
خط ۱۴۳:
London: BFI Publishing, 2001. ISBN 0-85170-795-5</ref>،
«ساندرو برناردی» Sandro Bernardi از سوی دیگر پژوهش تیز و باریک بینانهٔ مزدایش the sacred را در چشم اندازهای او نشان می‌کند. و به پندار برناردی «در چشم اندازه است که کس گانه‌ها، در آزمودن بینش خویش، از خود فرا می‌شوند و جهانی را که در پیرامون شان گسترده‌است باز می‌شناسند. پیوند تک تن‌ها با همگان، آیین وری مردگان، شیدایی و بازگشایی و تماشای جهان پدیدارهایی هستند که [[چشم انداز]] را به افسانه وست می‌دهند به نشانشی از مزدایش» <ref>نگاه کنید به بخش «Rossellini's Landscapes: Nature, Myth, History» در نسک پیشین </ref>
فراتر آنکه، ارزش بسیاری از ارته‌های روسلینی در آزمون‌هایش با گذشت سالیان آشکارتر میَ شود. برای نمون بکار‌گیریبکارگیری دوربین همچون دستگاهی دانش پژوه برای کاوش روانی یک کس گانه، همچون کسگانهٔ آنا مانیانی در فیلم«شیدایی». روسلینی او را در زیر [[ذره بین]] دوربینش در اتاقی برهنه از هر چیز می‌گذارد و در گذاریدرگذاری دانشورانه به کاوش روان او آهنگ می‌کند. در آزمونی دیگر در فیلمی از یاد رفته بنامبه نام «گاراک کشندهٔ تبه کاران» La macchina ammazzacattivi در ۱۹۵۴ روسلینی که شیفتهٔ اندیشار «شدایی آفریده شدهٔ تماشاگر» Observer created reality در کوانتم فیزیک است می‌کوشد تا این پدیده را آزمون کند و چنین است که در زیر لایه‌های ی نازک نو شدایی فیلم‌های او ژرفای اندیشار انسان گرانه او در باز تاب این آزمون‌ها نمایان می‌شود.
 
== فیلم‌شناسی ==