بحران انرژی ۱۹۷۹: تفاوت میان نسخه‌ها

[[پرونده:Top Oil Producing Countries.png|بندانگشتی|300px|نمودار کشورهای برتر تولید کنندهتولیدکننده نفت، سقوط تولید نفت ایران در سالهای انقلاب در تصویر مشخص است]]

'''بحران انرژی سال ۱۹۷۹''' یا دومین بحران نفتی در [[ایالات متحده آمریکا]] در نتیجه کاهش خروجی نفت پس از وقوع [[انقلاب ۱۳۵۷ ایران|انقلاب ایران]] رخ داد. به رغم این حقیقت که منبع نفت جهانی فقط حدود ۴٪ کاهش یافت، وحشت گسترده باعث شد که هزینه حمل و نقل بسیار بیشتر از میزان عرضه بالا برود. قیمت [[نفت خام]] به ۳۹٫۵۰ دلار درهردر هر بشکه طی ۱۲ ماه افزایش یافت و صف‌های طولانی یکبار دیگر در پمپ بنزین‌ها ظاهر شد، همانند [[بحران نفتی سال ۱۹۷۳]] سیاست جهانی و توازن قدرت بار دیگر تحت تاثیرتأثیر قرار گرفت و [[اوپک]] تاثیرتأثیر خود را از دست داد.<ref>{{یادکرد وب|نویسنده=|کد زبان=|تاریخ=|وب‌گاه=|نشانی=[[اوپک]]|عنوان=اوپک}}</ref> در ۱۹۸۰، به دنبال [[جنگ ایران و عراق]]، تولید نفت در ایران تقریباً متوقف شد و تولید نفت عراق شدیداً کاهش یافت. بعدازبعد از ۱۹۸۰، قیمت‌های نفت شروع به نزول بیست ساله کرد و در نهایت در سالهای دهه ۹۰ تا ۶۰٪ دچار افت قیمت شد. صادرکنندگان نفت مثل مکزیک، نیجریه، و ونزوئلا تولید را گسترش دادند؛ [[اتحاد جماهیر سوسیالیستی شوروی|اتحاد جماهیر شوروی]] تبدیا به تولیدکننده برتر جهان شد و نفت [[دریای شمال]] و آلاسکا به سمت بازار سرازیر شد.<ref>http://www.nacs50.com/decades/70s/</ref>

بحران اقتصادی سالهای دهه ۸۰ آمریکا باعث شد که قیمت نفت تا میانه هایمیانه‌های دهه ۸۰ به شرایط قبل از بحران برنگردد.

در بحبوحه اعتراضات انبوه، شاه ایران [[محمدرضا پهلوی]] در اوایل ۱۹۷۹ ايران را براي هميشه ترك كرد و آیت ا… خمینی خیلی زود رهبر جدید ایران شد. اعتراضات شدیداً بخش نفتی ایران را دچار آشفتگی کرد، که تولید به شدت کوتاه شد و صادرات معلق ماند. در نوامبر ۱۹۷۸، اعتصاب ۳۷۰۰۰کارگر در پالایشگاه‌های ملی نفت ایران در ابتدا تولید را از ۶میلیون بشکه درهردر هر زو به حدود ۱٫۵ میلیون بشکه رساند. کارگران خارجی (ازجمله کارگران ماهر نفتی) از کشور فرار کردند. در ۱۶ ژانویه ۱۹۷۹ شاه ایران محمد رضا پهلوی و همسرش ایران را با وعده [[نخست‌وزیر|نخست وزیر]] [[شاپور بختیار]] (که مدت‌ها خود مخالف رهبر بود) ترک کرد، کسی که شرایط را آرام کرد.<ref>http://content.time.com/time/magazine/article/0,9171,946149,00.html</ref>

دولت [[جیمی کارتر]] مقررات زدایی مرحله‌ای قیمت‌های نفت را در ۵ آوریل ۱۹۷۹ آغاز کرد وقتی که میانگین قیمت نفت خام ۲۵٫۸۵ [[دلار آمریکا]] درهردر هر بشکه بود. با شروع انقلاب ایران، قیمت نفت خام به ۳۹٫۵۰ دلار درهردر هر بشکه تا ۱۲ سال بعد افزایش یافت (بالاترین قیمت واقعی نفت تا ۷ مارس ۲۰۰۸).

بعلت خاطرات کمبود نفت در ۱۹۷۳، خودرو سازان خیلی زود خرید وحشت‌انگیزی را شروع کردند، و خطوط طولانی صف در پمپ بنزین‌ها ظاهر شد و آنهاآن‌ها شش سال قبل در طول بحران نفتی ۱۹۷۳ کار خود را شروع کردند.

نظر سنجی تلفنی از ۱۶۰۰ آمریکایی توسط مطبوعات مرتبط و اخبار NBC که در می ۱۹۷۹ منتشر شد نشان داد که فقط ۳۷ درصد امریکایی‌ها کمبود انرژی را واقعی می‌دانستند، ۹ درصد مطمئن نبودند، و ۵۴ درصد کمبود انرژی را شوخی فریب آمیزفریب‌آمیز می‌دانستند.

بیشتر سیاست مداران سهمیه بندی بنزین را یشنهاد دادند؛ یکی از طرفداران هری هافس، حاکم مریلند بود که سهمیه بندی زوج-فرد راپیشنهاد داد (تنها افرادی با مجوز شماره گذاریشماره‌گذاری شده فرد می‌توانست در روز فرد بنزین بخرد)، همچنانکه در طول بحران نفتی ۱۹۷۳ استفاده می‌شد. چندین ایالت- درواقعدر واقع سهمیه بندی زوج-فرد بنزین را اجرا کردند ازجمله کالیفرنیا، پنسیلوانیا، نیویورک، نیوجرسی، تگزاز. کوپن‌ها برای سهمیه بندی گازوئیل چاپ شد اما هرگز در طول بحران ۱۹۷۹ استفاده نشد.

در ۱۵ ژوئیه، [[رئیس جمهور]] کارتر طرح‌هایش را برای کاهش واردات نفت و بهبود راندمان انرژی در سخنرانی «بحران اعتماد» مطرح کرد (گاهی اوقات بعنوانبه عنوان سخنرانی «ناراحتی» شناخته می‌شود). اغلب گفته می‌شود که در طول این سخنرانی، کارتر ژاکت پوشید (درواقع او پیراهن ابی پوشید) و شهروندان را ترغیب کرد تا بیشترین تلاش شان را برای کاهش مصرف انرژی بکار بندند. او از قبل پنل‌های [[اب گرم]] خورشیدی را در سقف [[کاخ سفید]] نصب کرد و اجاق گاز هیزمی را در محل‌های زندگی. با این وجود، پنل‌ها در ۱۹۸۶ که برای نگهداری سقف در طول دولت جانشین وی [[رونالد ریگان]] اعلام می‌شد، برداشته شدند.

بعلاوه، بعنوانبه عنوان بخشی از این تلاش‌های اجرایی در مقررات زدایی، کارتر حذف کنترل‌های قیمت را پیشنهاد داد که توسط دولت [[ریچارد نیکسون]] قبلاً در بحران ۱۹۷۳ وضع شده بود. کاتر با برداشتن کنترل‌های قیمت در چند فاز توافق کرد؛ آنهاآن‌ها نهایتاً تحت دولت ریگان در سال ۱۹۸۱ این قانون را برداشتند. کارتر گفته بود مالیات بالایی بر شرکت‌های نفتی وضع می‌کند. درحالیکه قیمت تنظیم شده نفت داخلی ۶ دلار درهردر هر بشهک باقی ماند، قیمت بازار ۳۰ دلار بود.<ref>"Rationing Coupons Shredded". New York Times. 1984-06-02. Retrieved 27 January 2008.</ref>

همزمان، سه خودرو سازیخودروسازی بزرگ آمریکا (فورد، کریسلر،GM) درحال بازار یابی اتومبیل‌های کامل کوچک شده مثل شورلت کاپرایس، فورد ال تی دی کراون ویکتوریا و دوگت اس تی بودند. رایس که الزامات تصویب شده ۱۹۷۸ اقتصاد سوخت CAFE را محقق ساخت. واکنش دیترویت به محبوبیت روبه رشد کمپکت‌های وارد شده مثل تویوتا کرلا و [[فولکس واگن]]، ستیشن شورلت، و فرد فاریمت بود؛ شرکت فورد، فورد پینتو را جایگزین فورد اسکرت وکریسلر کرد، در شرف ورشکستگی دگ اریس کا را معرفی کرد. GM از واکنش‌های بازار به ستیشن ناخرسند بود و شورلت کرسیکا و شورلت برتا را در سال ۱۹۸۷ معرفی کرد که فروش بهتری داشت. GM شورلت منزا را نیز جایگزین کرد، ۱۹۸۲ شورلت کاوالیر را معرفی کرد که استقبال بهتری داشت. فورد رد بازار مشابه فرمنت را تجربه کرد، و خودرو چهار چرخ [[فورد تمپو]] را در سال ۱۹۸۴ معرفی کرد. چکر موتور که بخاطر مارتن نمادین برای ناوگان تاکسی رانی معروف بود، دست از تولید خود در سال ۱۹۸۲ برداشت. موتورز آمریکا، آخرین تولیدکننده مستقل خارجی وارد فعالیت اقتصادی مشترک با رنو شد که اتومبیل‌های بازار انبوه خود را در راستای [[خط تولید]] باقی ماندهباقی‌مانده AMC به فروش رسند که فروش شان از زمان سود دهی بخش جیپ کاهش یافته بود، بویژهبه ویژه با معرفی ماشین اسپورت ایکس جی که به از بین رفتن شرکت انجامید و پریشانی‌های مالی با مشارکت رنو به سلطنت ان پایان داد- که رنو مالکیت 100% AMC را در سال ۱۹۸۲ تا اواخر ۱۹۸۶ به دست گرفت وقتی که آنهاآن‌ها سهامAMC را به شرکت کریسلر فروختند- بعداً آنهاآن‌ها AMC را در اواخر ۱۹۸۷ جذب کردند که بخش جیپ هم اکنون بخشی از کریسلر است (اتومبیل‌های کنونی FCA).

دیترویت برای افزایش ناگهانی در قیمت‌های سوخت، وبرندهای وارد شده خوب آماده نبود (اولاً علامت‌های آسیایی که بطور انبوه بازار یابی می‌شدند و هزینه ساخت کمتری در مقایسه با برندهای انگلیسی والمان غربی داشتند-افازیش ارزش دچت مارک و پوند انگلیسی به تحولی در افزایش تولیدکنندگان ژاپنی منتج شد که محصول خود را از ژاپن با هزینه کمتر صادر می‌کردند) دران زمان بطور گسترده در آمریکا موجود بود و پایه مشتری سلطنتی را توسعه داده بود- سه خودرو ساز بزرگ ژاپنی رقابت‌های تبلیغاتی شان را آغاز کردند (هوندا باًما ان را ساده می‌کنیم، تاگلین و داتسن با شعار"ما پیش می‌بریم" و تویوتا با "اوه چه احساسی ")مشتریان سنتی سه خودرو ساز بزرگ را ربودند. یک سال بعدازبعد از انقلاب ۱۹۷۹ ایران، سازندگان ژاپنی با سرکوب تولید دیترویت به اولین تولیدکننده در جهان تبدیل شدند. صادرکنندگان ژاپن بعدازبعد از سلطه بر بازار تولیدکنندگان اروپایی را کنار زدند-برخی اعلام ورشکستگی کردند یا از بازار آمریکا خارج شدند، بویژهبه ویژه در سایه بازار خاکستری اتومبیل‌ها یا ناتوانی خودرو در تحقق الزامات DOT(از الزامات تشعشع تا نور خودرو). بیشتر برندهای وارداتی از تکنولوژی‌های ذخیره سوخت مثل تزریق سوخت یا موتورهای چند دریچه‌ای نسبت به استفاده رایج از کاربراتورها بهره‌مند می‌شدند. همچنین، برندهای وارداتی از اصول اخلاقی تجارت نواورانه‌شان استفاده می‌کردند مثل سیستم صورت اموال درست به موقع اما دولت آمریکا شرایطی را وضع کرد که برندهای ژاپنی (بعداً به [[کره جنوبی]] و اروپا نیز تعمیم یافت) شروع به برونسپاری عملیات شان با افتتاح واحدهای صنعتی مونتاژ در ایالات متحده (بویژه آمریکا جنوبی که خودروسازان داخلی شرایط مساعدی با اتحادیه‌های کارگری از ایالت‌های راست بلت نداشتند)، کانادا و مکزیک کنند تا خودروها و کامیون‌های سبک شان را در آنجا بسازند. برندهای وارداتی نیز با قوانین محلی تألیف شد که خودرو وارداتی باید درصدی از اجزاء خودرو ساخته شده از آمریکا، کانادا یا مکزیک را (قبل از تأسیس NAFTA) داشته باشد و قانون برچسب زنی اتومبیل آمریکایی ۱۹۹۴ که درصدی از بخش‌های خودرو چاپ شده در استیکر خودرو فروخته شده از طریق دلال را الزامی می‌کرد. این شرایط واردات خودرو سازان ژاپنی را ترغیب به واردات حجم محدودی از اتومبیل‌ها کرد اما مطابق با وضع محدودیت‌های صادرات داوطلبانه ۱۹۸۱ دولت آمریکا، خودروسازان علامت‌های تجملی مربوطه را تثبیت کردند اما با [[کسب اجازه]] از سازندگان اصلی شان (هوندا، تویوتا، نیسان). بخش کادیلات GM واحد صنعتی نیروی V8-6-4 (نمونه اولیه مدیریت سوخت فعال روز-مدرن یا جابجایی متغیر) را آزمایش کرد که یک شکست در بازار بود. با این حال، اقتصاد کلی سوخت افزایش یافت که یک عامل منتهی به اشباع متعاقب نفت دهه ۱۹۸۰ بود.<ref>http://millercenter.org/president/speeches/speech-3402</ref>