'''شاهنامه‌خوانی''' عبارت از خواندن اشعار [[شاهنامه فردوسی]] به آواز مخصوص است. شاهنامه‌خوانی در دو مجلس مختلف اجرا می‌شده‌است یکی مجالس خوانین و اشراف و دیگری در [[قهوه‌خانه|قهوه‌خانه‌ها]]. شاهنامه‌خوانی در مجالس خوانین بصورتبه صورت نشسته و در قهوه‌خانه‌ها بصورتبه صورت ایستاده اجرا می‌شده‌است. شاهنامه خوانی همیشه بصورتبه صورت انفرادی یا چند نفری اجرا می‌شده و در اجراهای [[اقوام لر]] همراه با ساز تال (کمانچه محلی خرم‌آباد) وبا سبک خاص خود همراه می‌شود،این فرهنگ در بین اقوام لر کاملاً از میان نرفته‌است و در بین مردمان لر هنوز اگر چه کمرنگ‌تر از گذشته اما پابرجاست. در فرهنگ لری به شه نومه خونی معروف است<ref>{{پک|وجدانی|۱۳۷۶|ف=فرهنگ موسیقی ایران |ص=۴۴۴}}</ref>
شاهنامه‌خوانی با [[نقالی ایرانی|نقالی]] تفاوت دارد. در شاهنامه‌خوانی گفتار و رفتار اغراق آمیزاغراق‌آمیز وجود ندارد و قصه‌گو با استفاده از لحن خودش داستان را بیان کرده و گاهی نیز از برخی حرکات برای رساندن معنی بهره می‌برد اما نقالی به نوعی نوعی اجرای نمایشی تک نفره‌است و اجرایش پیچیده‌تر از شاهنامه‌خوانی است.<ref>{{یادکرد وب |عنوان=با «گرد آفرید» اولین زن نقال ایرانی|نشانی=http://www.seemorgh.com/culture/2078/51220.html |تاریخ=۱۴ فوریه ۲۰۱۳|ناشر=خبرنامه هفتگی سیمرغ| پیوند بایگانی = http://www.webcitation.org/6EQNStYJ9| تاریخ بایگانی =۱۴ فوریه ۲۰۱۳}}</ref>
