داگلاس ای-۱ اسکایریدر: تفاوت میان نسخه‌ها
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
جز v1.39b - Fixed using ویکی‌پدیا:ویکی‌پروژه تصحیح ویکی‌پدیا (عدم رعایت سلسله مراتب در زیربخش‌ها) برچسب: WPCleaner |
FreshmanBot (بحث | مشارکت‌ها) جز اصلاح فاصله مجازی + اصلاح نویسه با استفاده از AWB |
||
خط ۲۷:
این جنگنده در خلال [[جنگ جهانی دوم]] طراحی شد تا نیازهای [[نیروی دریایی آمریکا]] را برای یک جنگندهٔ تک سرنشینهٔ دوربرد ناونشین با توانایی پرتاب بمب و [[اژدر]] بر طرف نماید و جانشین جنگنده‌های [[کرتیس اس بی۲سی هلدایور|هلدایور]] و [[گرومن تی بی اف اونجر|اونجر]] گردد. طراح این هواپیما [[اد هاینمن]] از [[شرکت داگلاس ارکرفت]] بود. نمونه‌های اولیهٔ این [[هواپیما]] در تاریخ ۶ ژوئیه ۱۹۴۴ با نام ایکس بی تی۲دی-۱ سفارش داده شد. ایکس بی تی۲دی-۱ نخستین پرواز خود را در تاریخ ۱۸ مارس ۱۹۴۵ انجام داد. [[نیروی دریایی]] آمریکا ارزشیابی این هواپیما را در [[پایگاه هوایی رودخانه پاتوکسنت|مرکز آزمایش هوایی نیروی دریایی]] آغاز نمود.<ref name="Swan Navy p176">Swanborough and Bowers 1976, p. 176.</ref> در دسامبر ۱۹۴۶ با تغییر نام به‌ای دی-۱ نخستین مرحلهٔ تحویل این هواپیما به ناوگان نیروی دریایی انجام شد.<ref name="Swan Navy p177">Swanborough and Bowers 1976, p. 177.</ref>
ای دی-۱ در مرکز [[ال سگوندو، کالیفرنیا|ال سگوندوی]] داگلاس در جنوب [[کالیفرنیا]] ساخته شد.<ref>Bridgeman and Hazard 1955, pp. 38–40.</ref> وجه ممیزهٔ این جنگنده بال‌های راست آن بود که بر روی هر کدام از بال‌ها هفت جایگاه سلاح وجود داشت و همین باعث می‌شد هواپیما قدرت مانور فوق العاده و توانایی حمل مقادیر بسیاری مهمات را تا شعاع عملیاتی قابل توجهی نسبت به جت‌های فروصوت و فراصوت سنگین تر
پس از مدت زمان کوتاهی از آغاز طراحی ایکس بی تی۲دی-۱ طبق بررسی‌هایی که انجام شد معلوم شد که در ازای هر صد پوند [[کاهش وزن]] مسافت لازم برای برخاست ۸ پا کاهش یافته و شعاع عملیاتی ۲۲ مایل افزایش می‌یابد و نسبت برخاست نیز تا ۱۸ پا در ثانیه افزایش پیدا می‌کند. هاینمن فوراً از مهندسان طراح خود خواست که راهی برای کاهش وزن ایکس بی تی۲دی-۱ هر چقدر هم که اینم کاهش وزن کم باشد پیدا کنند. ۷۲۰ پوند با
در آغاز ای دی‌ها دارای [[رنگ آبی]] اقیانوسی براق بودند ولی در دههٔ ۱۹۵۰ و در خلال جنگ کره، رنگ
این هواپیما در جنگ کره و ویتنام به کار گرفته شد و ممهمترین هواگرد [[پشتیبانی نزدیک هوایی]] [[نیروی هوایی]] آمریکا و نیروی هوایی جمهوری ویتنام در [[جنگ ویتنام]] بود. این هواپیما در اواسط دههٔ ۱۹۶۰ در [[ناوهای هواپیمابر]] بزرگ جای خود را به گرومن ای-۶ اینترودر داد، ولی در ناوهای هواپیمابر کوچکتر کلاس اسکس همچنان به کار برده می‌شد.
اسکایریدر دارای هفت ورژن اصلی بود. ای دی-۱ و سپس ای دی-۲ و ای دی-۳ که دارای بهینه سازی‌های جزئی بود. سپس ای دی-۴ با موتور نیرومندتر آر-۳۳۵۰-۲۶دبلیوای. ای دی-۵ ورژن دو سرنشینه با اتاقک‌های خلبان پهلو به پهلو که ورژن ای دی-۵ان آن که چهارسرنشینه بود و برای انجام عملیات در شب طراحی شده بود نیز ساخته شد. ای دی-۶ ورژن [[بهینه سازی]] شدهٔ دی-۴بی برای بمباران از رتفاع پایین و آخرین ورژن، ورژن ای دی-۷دی بود که با موتور آر-۳۳۵۰-۲۶دبلیوبی
علاوه بر خدمت در جنگ کره و ویتنام به عنوان یک [[جنگندهٔ تهاجمی]]، اسکایریدر به عنوان هواپیمای پیش اخطار ناونشین جایگزین گرومن تی بی ام-۳دبلیو اونجر شد.<ref name="avhist"/>
خط ۵۶:
اسکایریدر ناوهای هواپیمابر یواس اس کانستلیشن و تیکوندروگا در تاریخ ۵ اوت ۱۹۶۴ در نخستین حملات نیروی دریایی آمریکا به [[ویتنام شمالی]] شرکت کردند. این حمله در قالب عملیات پیرس ارو در پاسخ به رویداد خلیج تنکین بود. در این عملیات به انبار سوخت وین حمله شد. یک فروند اسکایریدر در این عملیات به وسیلهٔ [[پدافند هوایی]] آسیب دید و یک فروند دیگر سرنگون و خلبان آن کشته شد.<ref name="DorrAE p3">Dorr ''Air Enthusiast'' 1988, p. 3.</ref><ref name="Viet brief p34-5">Dorr and Bishop 1996, pp. 34–35.</ref>
در خلال جنگ اسکایریدرهای نیروی دریایی دو فروند میگ-۱۷ نیروی هوایی ویتنام شمالی را در تاریخ ۲۰ ژوئن ۱۹۶۵ و ۹ اکتبر ۱۹۶۶ سرنگون کردند.<ref>Johnson, Clinton. [http://www.vnafmamn.com/Skyraider_vs_MIG17.html "Skyraider vs Mig-17."] ''Untold Stories.'' Retrieved: 14 July 2011.</ref> در تاریخ یکم فوریهُ ۱۹۶۶ یک فروند از این هواپیما هنگام انجام
در تاریخ ۱۰ مارس ۱۹۶۶ و یکم سپتامبر ۱۹۶۸ ای-۱ها در
نیروی هوایی آمریکا ۲۰۱ فروند و نیروی دریایی آمریکا ۶۵ فروند را به دلایل مختلف در [[جنوب شرقی آسیا]] از دست دادند. از این ۲۶۶ فروند ای-۱ پنج فروند با موشک‌های زمین به هوا و سه فروند در نبردهای هوایی سرنگون شدند. از این سه فروند دو فروند آن به وسیلهُ میگ-۱۷های ویتنام شمالی یکی در تاریخ ۲۹ آوریل ۱۹۶۶ و دومی در تاریخ ۱۹ آوریل ۱۹۶۷ سرنگون گردید.<ref>Hobson 2001, pp. 268–269.</ref> این ای-۱ آخرین اسکایریدری بود که در جنگ از دست رفت و اندکی پس از آن ای-۶ اینترودر، ای-۷ کرسر ۲ و ای-۴ اسکایهاوک جانشین اسکایریدرها شدند.
خط ۶۴:
ای-۱ اسکایریدر جنگندهٔ [[پشتیبانی نزدیک]] هوایی نیروی هوایی [[ویتنام جنوبی]] در خلال جنگ ویتنام نیز بود. نیروی دریایی آمریکا چندین فروند اسکایریدر را در سپتامبر ۱۹۶۰ به نیروی هوایی ویتنام جنوبی منتقل کردند تا جایگزین اف۸افهای قدیمی تر نیروی هوایی ویتنام جنوبی گردد. تا سال ۱۹۶۲ نیروی هوایی ویتنام جنوبی ۲۲ فروند اسکایریدر در اختیار داشت<ref>Chinnery 1997, p. 95.</ref> و تا ۱۹۶۸ صد و سی و یک فروند دیگر دریافت کرد. در آغاز هوانوردان نیروی دریایی آمریکا مسئول آموزش ویتنامی‌ها برای این هواپیما بودند، ولی به مرور این مسئولیت به نیروی هوایی آمریکا داده شد.
نخستین آموزش گیرندگان ویتنامی از میان خلبانان اف۸اف‌هایی که دارای ۸۰۰ تا ۱۲۰۰ ساعت پیشینهٔ پرواز بودند انتخاب شدند.
در خلال جنگ نیروی هوایی ویتنام مجموعاً ۳۰۸ فروند اسکایریدر دریافت نمود.<ref>Denehan 2007</ref>
خط ۷۹:
نیروی هوایی فرانسه چندین فروند اسکایریدر در سال ۱۹۵۶ سفارش داد که در تاریخ ۶ فوریه ۱۹۵۸ تحویل گردید و جانشین ریپابلیک پی-۴۷ ثاندربولت شد.<ref name="Francillon Douglas p403">Francillon 1979, p. 403.</ref>
اسکایریدرها برای مدت زمان کوتاهی در [[جنگ الجزایر]] به کار گرفته شد، ولی با وجود این یکی از
== منابع ==
| |||