تفاوت میان نسخه‌های «شروان»

این شهر نخستین بار در دورهٔ [[ساسانیان]] یاد شده استشده‌است. پس از [[اسلام]] تحت حکومت خلفای [[امویان|اموی]] و [[عباسیان|عباسی]] قرار گرفت.<ref>[http://www.iranicaonline.org/articles/servan شروان، دانشنامهٔ ایرانیکا]</ref>

حدود '''شَروان''' در دوره‌های مختلف تغییرات مختصری داشته‌است. نام شهر [[شماخی]]، شهر تاریخی '''شَروان'''، منسوب است به [[شماخ بن شجاع]]، امیر عرب که تحت امر والی [[ارمنستان]]، [[سعید بن سالم باهلی]] و در دوره [[هارون الرشید عباسی]] بر این شهر امارت داشت. در طول تاریخ حدود جغرافیایی '''شَروان''' با توجه به حوزه قدرت و قلمرو فرمانروایی [[شروان‌شاهان]] وسیع یا محدود می‌شد. به همین دلیل است که نمی‌توان مرز بندی دقیقی از '''شَروان''' که بر تمام ادوار تاریخی صدق کند، قائل شد. اما گذشته از این، در میان منابع موجود تاریخ‌نگاری نیز راجع به حدود جغرافیای سیاسی '''شَروان''' اتفاق نظر وجود ندارد. گاهی دربند در حوزه شروان شمرده شده‌است و گاهی جدا از آن بوده‌است. همین نکته راجع به منطقه شکی نیز صادق است. اما جدای از موارد اختلاف برانگیزاختلاف‌برانگیز فوق می‌توان حدودی تقریبی برای '''شَروان''' قائل شد. در دوره [[مغول]] و تا قبل از آن، ناحیه میان [[دربند قفقاز|دربند]] و [[رود کر]] را به عنوان '''شَروان''' می‌شناختند. در دوره بعد از [[مغول]]، نیز مهمترین شهر این ناحیه [[شماخی]] بود.<ref>صالحی، کوروش، قلی‌زاده محرم: بررسی روابط خارجی شروانشاهان دربندی (سلاله دوم ۹۴۵–۷۸۰ هـ. ق /۱۵۳۸–۱۳۷۸ م)؛ نشریه: پژوهش‌های تاریخی (مجله دانشکده ادبیات و علوم انسانی اصفهان): تابستان ۱۳۹۱ , دوره ۴۸ (دوره جدید) , شماره ۲ (پیاپی ۱۴) ; از صفحه ۶۵ تا صفحهٔ ۷۸.</ref>

زبان رسمی این منطقه بعد از [[اسلام]] زبان [[فارسی]] بوده است؛بوده‌است؛ و شعرای منطقه، مانند [[خاقانی]]، [[نظامی قونوی|نظامی]]، [[فلکی شروانی]]، [[قومی گنجه‌ای]]، [[ذوالفقار شروانی]] و غیره همگی اشعار خود را به فارسی سروده‌اند. [[جمال الدین خلیل شروانی]] در قرن هفتم در [[نزهة‌المجالس]] از پنجاه تن از شعرای [[گنجه]] و '''شَروان''' و [[بیلقان]] و [[باکو]] نام برده و شعر نقل کرده‌است. [[بدر شیروانی]] شاعر قرن نهم (متولد در [[شَماخی]]، مرکز '''شَروان'''، در ۷۸۹ و متوفی در ۸۵۴)، از معاصرین [[سلطان خلیل شروان شاه]] نیز دیوانی در ۱۲۴۷۳ بیت دارد که به استثنای دو غزل آن که به یک گویش ایرانی به نام زبان کنار آب است، ۱ و حدود ۵۰ بیت آن که به ترکی است، بقیه تماماً به [[فارسی]] است.<ref name="صادقی، علی‌اشرف">صادقی، علی‌اشرف: مجله زبانشناسی، سال هجدهم، شمارهٔ اول (پیاپی ۳۵)، بهار و تابستان ۱۳۸۲، ص ۱–۱۲.</ref>