سازمان منع سلاح‌های شیمیایی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''سازمان منع سلاح هایسلاح‌های شیمیایی'''<ref>[http://persian.iran.usembassy.gov/kerryopcw.html بیانیه وزیر امورخارجه کری درخصوص اعطای جایزه نوبل صلح]، سفارت مجازی ایالات متحده آمریکا - تهران</ref> {{به انگلیسی|Organisation for the Prohibition of Chemical Weapons}} [[سرنام|به اختصار]] «اوپی‌سی‌دبلیو»<ref>[http://www.radiofarda.com/content/f14_opcw_winner_nobel_peace_prize_2013/25133794.html سازمان منع استفاده از سلاح‌های شیمیایی، برنده نوبل صلح ۲۰۱۳]، رادیو فردا</ref> یک نهاد بین-دولتی است که در سال [[۱۹۹۷ (میلادی)|١٩٩٧]] میلادی و با لازم‌الاجرا شدن [[کنوانسیون بین‌المللی منع جنگ‌افزارهای شیمیایی]]، ایجاد شد. مقر این سازمان در شهر [[لاهه]]، [[هلند]] واقع شده استشده‌است و تشکیلات آن تحت نظر دولت‌های امضاکننده [[کنوانسیون بین‌المللی منع جنگ‌افزارهای شیمیایی|کنوانسیون منع تسلیحات شیمیایی]] اداره می‌شود.<ref>[http://www.bbc.co.uk/persian/world/2013/10/131011_l03_nobel_peace.shtml سازمان منع تسلیحات شیمیایی برنده جایزه صلح نوبل شد]، بی‌بی‌سی فارسی</ref>

نخستین بار در سال ۱۸۷۴ در [[بروکسل]] کنوانسیون بر پایه کنوانسیون بازدارندگی از کاربرد جنگ افزارهای شیمیایی، تصویب شد. سپس در نشست کنفرانس‌های [[لاهه]] در سالهای ۱۸۹۹ و ۱۹۰۷ از کشورها خواسته شد تا از کاربرد [[جنگ‌افزار شیمیایی|جنگ‌افزارهای شیمیایی]] در جنگ‌ها خودداری ورزند با این همه کاربرد گسترده جنگ افزارهای شیمیایی در [[جنگ جهانی]] نخست و اثرات تخریبی و هراس ناک آن مایه‌ای شد تا کشورها بازدارندگی کامل از بکارگیری جنگ‌افزارهای شیمیایی را دنبال کنند. پروتکل سال ۱۹۲۵ [[ژنو]] اگر چه توانست بازدارندگی حقوقی از کاربرد [[جنگ‌افزار شیمیایی|جنگ‌افزارهای شیمیایی]] ایجاد کند ولی توانا نبود از فرآوری و تکثیر آنهاآن‌ها جلوگیری نماید. پس، امکان تکثیر و اندوخته سازیاندوخته‌سازی جنگ افزارهای شیمیایی بدون محدودیت ویژه قانونی برای کشورها فراهم بود.

در سال ۱۹۴۸در چارچوب فعالیت‌های [[سازمان ملل]] درباره خلع جنگ افزار، کمیته جنگ‌افزارهای متعارف، جنگ افزارهایی شیمیایی را به نام جنگ‌افزارهای نابودی گروهی در کنار جنگ‌افزارهای هسته‌ای قرار داد. نخستین قطعنامه گردهمایی همگانی سازمان ملل درباره جنگ‌افزارهای شیمیایی در سال ۱۹۶۶به تصویب رسید و در سال ۱۹۶۸[[مجمع عمومی سازمان ملل متحد|مجمع عمومی]] [[دبیرکل]] را ملزم ساخت تا گزارشی درباره آثار زیانبار جنگ‌افزارهای شیمیایی ارائه نماید . در پی تلاش‌هایی که برای بازداشته کردن ساخت، تولید، انبار کردن و کاربرد جنگ‌افزارهای شیمیایی و میکروبی صورت گرفت پیمانی در سال ۱۹۷۲ به امضا رسید که بر پایه آن دولت‌های امضا کنندهامضاکننده پایبند شدند که تحت هیچ شرایطی جنگ افزارهای بیولوژیک را فرآوری و انبار نکنند و از گسترش آن خودداری ورزند. هم اکنون بیش از ۱۱۰کشور عضو این پیمان هستند.

با نگرش به موانعی که برای دستیابی به یک پیمان جهانی درباره بازداری فرآوری، اندوخته سازیاندوخته‌سازی و گسترش جنگ‌افزارهای شیمیایی وجود داشت، گروه کشورهای غربی در سال ۱۹۸۹در چارچوبی موسوم به گروه [[استرالیا]] (در برگیرنده ۲۰کشور غربی)حدود ۵۰ماده شیمیایی را که در صنعت شیمیایی کاربرد دارد ولی می‌تواند در فرآوری جنگ افزارهای شیمیایی نیز به کار رود، زیرمهار گرفت.

میان سال‌های ۱۹۵۹- ۱۹۹۲بیش از ۳۰ پیمان‌نامه مهار جنگ افزاری به امضای کشورهای دارای قدرت نظامی و دیگر دولت‌ها رسید که برخی از آنهاآن‌ها در چارچوب پیمان‌نامه‌های رسمی دو یا چند جانبه تنظیم شدند؛