{{Infobox medical condition|Name=اختلال کندن پوست|synonyms=|Image=Derma me.JPG|Caption=تصویر فردی که مبتلا به اختلال کندن پوست است و بازوها و شانه و سینه اون پر از جای زخم ناشی از پوست کندن است.|Field=[[Dermatology]], [[psychiatry]]|DiseasesDB=29765|ICD10={{ICD10|L|98.1}}|ICD9={{ICD9|312.3}}|ICDO=|OMIM=|MedlinePlus=|eMedicineSubj=article|eMedicineTopic=1122042|MeshID=D007174}}'''اختلال وسواس کندن پوست''' یا '''دراماتولومِیْنیا''' {{به انگلیسی|Excoriation disorder}} اختلالی روانی است که در آن فرد به طوربه‌طور مکرر پوست بدن خود(معمولاً پوست خشک شده روی زخم ها) را می کندمی‌کند و باعث آسیب دیدن پوست خود می شودمی‌شود.
نتایج تحقیقات در این زمینه به این موضوع اشاره می کندمی‌کند که که کندن مکرر پوست بیشتر به یک رفتار مکرر بدنی(رفتاری که در آن فرد کاری را پیوسته تکرار میکند)شباهت دارد ولی دیگر تحقیقات در این زمینه استدلال میکنندمی‌کنند که این اختلال به دلیل برخی از حالات بیشتر به اختلال استفاده از مواد(چه دارویی چه مخدر) شباهت دارد که فرد در آن به چیزی خاص اعتیاد پیدا می کندمی‌کند. دو راه اصلی برای درمان این اختلال وجود دارد که یکی درمان دارویی و دیگری مداخله رفتاری است.
== تشخیص ==
کندن مکرر پوست که به ضایعات پوستی منجر می شودمی‌شود. این افراد پوست صورت، دست یا بازو را بیش از سایر نواحی بدن می کنندمی‌کنند و اعضای بدن خود را دچار ضایعه می نمایند. همچنین این افراد پوست سالم، پوست ناهموار، جوش یا پینه یا زخم هایزخم‌های ناشی از کندن هایکندن‌های قبلی را نیز می کنندمی‌کنند. فرد مبتلا این کار را با استفاده از ناخن، موچین، سنجاق ته گرد یا اشیای نوک تیز انجام می دهد و در برخی موارد با فشردن و مالیدن و گاز گرفتن پوست خود را می کندمی‌کند. این رفتار چند ساعت در روز انجام می‌شود و ماه هاماه‌ها یا سال هاسال‌ها ادامه می یابد.
افرادی که گرفتار این اختلال هستند، روزانه دست کم یک ساعت صرف پوست کندن، فکر کردن به آن و مقاومت در برابر میل به پوست کندن می کنندمی‌کنند. این اختلال در 4/1 درصد جمعیت به چشم می خورد و زنان چند برابر بیشتر از مردان به این اختلال مبتلا هستند. شروع آن معمولاً در دوره نوجوانی و همراه با آغاز بلوغ یا پس از آن است و غالباً با یک مشکل پوستی مانند آکنه یا جوش شروع می شودمی‌شود.
مرور تاریخچه اختلال هایاختلال‌های روانی حاکی از این است که در بیست سال پیش اختلال پوست کنی نسبت به سایر اختلالات شایع روانشناختی کمتر مورد توجه تخصصی و بالینی بوده استبوده‌است. با این حال، مطالعات نشان می دهد که این اختلال از شیوع بالایی بر خوردار است.
این اختلال معمولاً با اختلال هایاختلال‌های دیگری مانند وسواس فکری ـ عملی، وسواس موکنی (اختلال کندن مو) و نیز اختلال افسردگی شدید همراه است. اختلال وسواس کندن پوست یا بر حسب برخی متون ناخن کشی، با خراش دادن و کندن مداوم پوست مشخص می‌شود که منجر به آشفتگی و اختلال در عملکرد فرد می شودمی‌شود.
== درمان ==
اختلال وسواس کندن پوست یک مشکل مزمن است که بوسیله دستکاری و کندن افراطی و عود کنندهعودکننده پوست که ناشی از امراض پوستی نیست، مشخص می شودمی‌شود. بیماران بطور مشخص میل و اصرار به کندن پوست خود دارند و کنترل و توقف این رفتارها برایشان مشکل است. پوست کنی معمولاً منجر به آسیب بافتی و بدشکلی ظاهری در این افراد می شودمی‌شود.
وسواس کندن پوست در دو حالت اتفاق می افتد:
* پوست کنی متمرکز (یعنی فرد قبل از این که پوست خود را بکند تنش دارد و بعد از کندن پوست آرام می شودمی‌شود).
* پوست کنی غیرارادی (در این حالت فرد بدون آگاهی و داشتن تنش نیز اقدام به کندن پوست خود می کنندمی‌کنند).
برای درمان لازم است مشخص شود فرد کدام نوع پوست کنی را دارد و علاوه بر پوست کنی چه اختلالات دیگری دارد. درمان این اختلال به صورت ترکیبی انجام می‌شود (یعنی هم دارودرمانی و هم درمان هایدرمان‌های روان شناختی). درمان های وارونهدرمان‌های سازیوارونه‌سازی عادت (HRT)، '''کنترل استرس''' و هیجان، درمان هایدرمان‌های نگرشی و شناختی و بخصوص درمان هایدرمان‌های رفتاری شناختی می‌تواند به کاهش نشانه هانشانه‌ها کمک کند. در این فرایند لازم است فرد تکنیک هایتکنیک‌های کنترل هیجان را نیز بیاموزد.
