جرج یکم: تفاوت میان نسخه‌ها

| فرزندان = جیمز دوم{{سخ}}سوفیا، ملکهٔ پروس<ref name="Britannica" />

}}</ref> جرج که با زبان انگلیسی بیگانه بود در امور مملکتی دخالت نکرد و با قرار دادن قدرت در دست نخست وزیرنخست‌وزیر و رژیم کابینه‌ای با حاکمیت [[حزب ویگ]] اولین نمونه یک [[دموکراسی لیبرال]] را در بریتانیا به وجود آورد.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=نقیب‌زاده، احمد، تاریخ دیپلماسی و روابط بین‌الملل، نشر قومس، ۱۳۸۸: تهران.|نام خانوادگی=|نام=|ناشر=|سال=|شابک=|مکان=|صفحات=}}</ref>

جرج یکم فرزند ارنست آگوستوس، اِلِکتورِ هانوور و سوفیای پالاتینیتی، نوهٔ شاه [[جیمز یکم انگلستان]] بود.<ref name="Britannica" /> او در ۱۶۸۲ با دخترعمه‌اش شاهدخت سوفیا دوروتی زل<ref name="کریستال">{{یادکرد

}}</ref> ازدواج کرد اما در ۱۶۹۴ او را به خیانت متهم نمود و پس از طلاق، او را در قلعهٔ آهلدن زندانی کرد.<ref name="Britannica" /> دوروتی ۳۲ سال در آنجا زندانی بود<ref name="Britannica" /> و در ۱۷۲۶ در همان‌جا درگذشت.<ref name="کریستال" />

جرج در ۱۶۹۸ و پس از مرگ پدرش حکمران هانوور شد.<ref name="کریستال" /> او در عین حال سومین نفر برای رسیدن به تاج و تخت انگلستان پس از شاهدخت آن (ملکه از ۱۷۰۲–۱۴) و مادر خودش به‌شمار می‌رفت زیرا پارلمان خواهان حفظ قدرت در دست پروتستان‌ها بود و با جانشینی [[جیمز ادوارد]]، پسر تبعیدی [[جیمز دوم انگلستان|جیمز دوم]]، شاه برکنار شده [[کاتولیک ]] مذهب انگلستان مخالفت می‌کرد.<ref name="Britannica" />

دولت‌های اروپایی از ۱۷۰۱ تا ۱۷۱۴ درگیر [[جنگ جانشینی اسپانیا|جنگ جانشینی در اسپانیا]] بودند و جرج در این نبرد با برتری تمام علیه فرانسه جنگید. این موضوع باعث جلب نظر مثبت [[حزب ویگ]] (متشمل از بورژواها) در پارلمان انگلستان شد هرچند هنوز هم بسیاری از اعضای [[حزب توری]] (متشمل از سلطنت‌طلب‌ها) به جیمز ادوارد وفادار بودند.<ref name="Britannica" /> جرج پس از درگذشت مادرش در ۸ ژوئن ۱۷۱۴ به ولیعهدی ملکه آن رسید، اما ملکه نیز در یکم اوت همان سال درگذشت و ویگ‌ها که به‌تازگی اداراهٔ دولت را در دست گرفته بودند جرج را بر تخت پادشاهی انگلستان نشاندند.<ref name="Britannica" />

با این حال جرج در داخل انگلستان از محبوبیت زیادی برخوردار نبود. انتشار شایعاتی زشت در ارتباط با چگونگی رفتار او با همسر پیشینش و آزمندی دو معشوقهٔ آلمانی‌اش نام او را خدشه‌دار کرده بود و حتی سرکوب شورش جاکوبایتها در حمایت از جیمز دوم در ۱۷۱۵ و ۱۷۱۹ نیز نتیجه‌ای در تغییر نظر مردم نسبت به او نداشت.<ref name="Britannica" /> جرج سعی کرد تا آنجا که می‌تواند به خوبی از عهدهٔ انجام کارها در پادشاهی جدیدش برآید اما به‌دلیل ندانستن [[زبان انگلیسی|انگلیسی]] مجبور بود با مقاماتش به [[زبان فرانسوی|فرانسوی]] گفتگو کند.<ref name="Britannica" />

جرج پس از چندی از حضور در جلسات کابینه خودداری کرد و هرچند با وزرای شاخص خود به‌طور خصوصی دیدار می‌کرد اما این کار او باعث تزلزل کابینه‌ای شد که ادارهٔ بیشتر امور دولتی را در زمان ملکه آن برعهده داشت. زیرکی جرج یکم او را به اتحاد با فرانسه در ۱۷۱۷ تا ۱۷۱۸ کشاند اما در انجام سیاستگزاری‌های داخلی ناتوان بود، بویژه که وزرای قدرتمندی همچون [[رابرت والپول]]، [[جیمز استنهوپ]] و ویسکونت چارلز تاونشند نیز در برابرش قرار داشتند.<ref name="Britannica" /> در فاصلهٔ ۱۷۱۶ تا ۱۷۱۷ والپول و تاونشند در اعتراض به کارهای استنهوپ که در تلاش بود تا سیاست خارجی انگلستان را به سود منافع هانووریایی جرج تغییر دهد از دولت خارج شدند و به شاهزادهٔ ویلز، پسر جرج یکم و بعدتر شاه جرج دوم پیوستند. این اتفاقات سبب شد تا جنبش اپوزیسیون تأثیرگذاری در داخل حزب ویگ شکل گیرد.<ref name="Britannica" />

در ۱۷۲۰ [[شرکت دریای جنوب]] دچار فروپاشی مالی شد و در رسوایی پس از آن معلوم گردید که جرج و معشوقه‌هایش در یک سری گردش‌های مالی غیرقانونی در آن نقش داشته‌اند. با این حال [[رابرت والپول]] که به‌عنوان نخستین نخست‌وزیر بریتانیا به‌کار بازگشته بود با درایت خود توانست پادشاه را از این بی‌آبرویی نجات دهد.<ref name="Britannica" /> در مقابل او جرج را مجبور کرد تا دست او و تاونشند را در امور مربوط به وزارت باز بگذارد. آنها تنی چند از دوستان پادشاه را از کار دولتی برکنار کردند و تا آنجا پیش رفتند که تا ۱۷۴۲ جرج کاملاً متکی به قضاوت‌های آنان شده بود.<ref name="Britannica" />

{{پانویس|اندازه=ریز|چپ‌چین=بله|۲}}