ریشه نام باکو: تفاوت میان نسخه‌ها

چنانچه می‌‌دانیم این شهر را در نوشته‌های [[ایرانی]] بادکوبه می‌‌نویسند. در حالی که در زبان مردم آنجا و زبان [[روسی]] همان باکو می‌‌باشد. بادکوبه گویا از زمان [[صفویان]] پیدا شده است. زیرا نخستین بار آن را در کتاب عالم آرای عباسی که در زمان شاه عباس نوشته شده است می‌‌یابیم. پیش از آن حمدالله مستوفی در نزهت القلوب و یاقوت در معجم البدان و بسیاری از جغرافی نویسان در کتبهای خود آن را بادکویه آورده اند.

 

چنانچه گفته شد در بسیاری از کتابها نام شهر را بادکویه نوشته اند. دسته‌ای از نامهای ایرانی که در آخر خود «یه» دارند (همچون شیرویه، سارویه، بابویه و مانند اینها) نامهای شکسته می‌‌باشند. یعنی نخست رویه دیگری داشته‌اند و سپس کوتاه شده‌اند. باکویه نیز بیگمان رویه دیگری ‌داشته‌است.

 

موسی خورینی در کتاب جغرافیای خود در گفتگو از پایداقاران (بیلقان) که شهری در آران بوده و در آن زمان باکو از اطراف آن بحساب می‌‌آمده، نام آنجا را باگوان می‌‌نویسد. بعد از حمله اعراب در صده اول اسلام غیوند بارتابت در کتاب خود نام این شهر را آتش باگاوان نوشته است. پسوند وان ناآشنا نیست و آن را در انتهای بسیاری از شهرهای ایران و قفقاز می‌‌توان یافت مانند «[[نخجوان]]»، «[[شیروان]]»، «[[مهراوان]]» و «[[هفتوان]]».

 

باگوان یا باکوان از دو بخش پدید امده. وان پسوند شهر یا جا یا نسبت است. اما باک یا بَک یا بَغ که این نام در گویشهای باستانی ایرانی معنی خدا می‌‌دهد یا شاه. این نام بر روی سکه‌های ساسانی یافته شده است. به گمان بعضی دانشمندان بوغ روسی که به معنی خدا آمده است از این واژه است. از طرف دیگر ما این واژه را بر روی بسیاری از نامهای آبادیهای ایران، آران و ارمنستان می‌‌بینیم. باکاران در ارمنستان، بگوا در زنجان، بغستان در کرمانشاه؛ بجستان در خراسان و فغستان در گلپایگان.