'''سلوکیه''' {{به یونانی| Σελεύκεια}} نام یکی از بزرگترین شهرهای جهان باستان در روزگار [[سلوکیان]] و پس از آنهاآن‌ها بود. این شهر در [[میانرودان]] در کرانهٔ باختری رود [[دجله]] و روبه‌روی شهرک [[اوپیس]](و در آینده [[تیسفون]]) جای گرفته‌بود. پایه‌گذار این شهر [[سلوکوس یکم]] بود که با برپایی این شهر در سال [[۳۰۵ (پیش از میلاد)]] آن را به نام خود نامگذاری کرد و آن را نخستین تخت‌گاه [[سلوکی]] نهاد.
به نوشته [[دانشنامه جهان اسلام]] '''بهرسیر''' یا '''به اردشیر''' شهری باستانی در سرزمین عراق کنونی، بر ساحل غربی [[دجله]] در روبروی [[ایوان مدائن]] بوده استبوده‌است. به نوشته [[تاریخ طبری]] شهر «به اردشیر» را [[اردشیر بابکان]] ساخت و آن را «کوره» (مرکز استان) قرار داد و شهرهای بهرسیر، رومگان، نهردرقیت، کوثا و نهرگوبر را تحت نظر آن قرار داد. هر یک از این شهرها یک رستاک ، در نظام تقسیم بندی کشوری [[ساسانیان]] بوده استبوده‌است. به عقیده [[خاورشناسان]] این شهر را اردشیر ایجاد نکرد، بلکه در واقع همان شهر [[سلوکیه (شهر)|سلوکیه]] است که در زمان [[سلوکیان]] بنا شده بود و وی آن را تجدید بناکرده است. بعدها بهرسیر و به اردشیر جای یکدیگر به کار برده شده اندشده‌اند. در دروه اسلامی بهرسیر و به اردشیر معادل هم شده اندشده‌اند. در این دوره بهرسیر همچون [[تیسفون]] یکی از شهرهای تشکیل دهنده [[مدائن]] بوده استبوده‌است. <ref>[http://rch.ac.ir/article/Details?id=12199 بهرسیر، دانشنامه جهان اسلام]</ref>
== سلوکیه در دوران ساسانی ==
این شهر را در دوران [[ساسانی]]، '''ویه‌اردشیر''' می‌خواندند و عرب هاعرب‌ها آن را '''بهرسیر''' ضبط کرده‌اند. این شهر یکی از هفت شهر تشکیل دهندهٔ [[مدائن]] محسوب می‌شد. در این دوران شهری نسبتاً بزرگ بود با کوچه‌های سنگفرش و بازار بزرگ. مخصوصاً عیسویان در آنجا فراوان بودند و سواداگران یهودی نیز بازار پر ازدحام آن را رونقی می‌بخشیدند. <ref>تاریخ ایران بعد از اسلام، زرینکوب، ص ۳۲۷</ref>
در سال ۱۴۱ پیش از میلاد [[مهرداد یکم]] وارد [[میان رودان]] می‌گردد و شهر سلوکیه را آزاد می‌نماید.<ref>[http://www.iranicaonline.org/pages/chronology-1 CHRONOLOGY OF IRANIAN HISTORY PART 1] ''iranicaonline.org''</ref>
