پل خواجو: تفاوت میان نسخه‌ها

این پل را همچنین '''پل شاه'''، '''پل بابا رکن‌الدین''' (مسیر رفتن به خانقاه و [[آرامگاه بابا رکن‌الدین]] و [[تخت فولاد]]) و '''پل حسن‌بیگ''' (نام پل قبلی که در زمان شاه‌عباس تخریب شد و این پل به جای آن ساخته شد) هم نامیده‌اند و از بناهای [[شاه عباس دوم صفوی]] است که در سال ۱۰۶۰ هجری قمری بنا شده‌است. در میانه پل خواجو، ساختمانی مخصوص، که به بیگلربیگی شهرت دارد بنا شده‌است که برای اقامت موقتی شاه صفوی و خانواده او ایجاد شده بود و هم اکنون نیز وجود دارد و طاق‌های آن دارای تزئینات نقاشی بسیار زیبایی است و در واقع پل خواجو به خاطر معماری و تزئینات کاشیکاری آن از دیگر پلهای زاینده رود مشهورتر است.<ref>{{یادکرد وب|نشانی = http://www.tishineh.com/touritem/815-12/1|عنوان = پل خواجو، تیشینه}}</ref> درازای پل ۱۳۳ متر و پهنای آن /۱۲ متر است. این پل را به نامهای دیگری نیز خوانده‌اند ولی به سبب قرار گرفتن در محله خواجو به پل خواجو معروف است.{{مدرک}}

پل خواجو به خاطر [[معماری]] و تزئینات [[کاشی‌کاری]] آن از دیگر پلهای [[زاینده رود]] مشهورتر است. این پل که در دوران صفوی یکی از زیباترین پلهای جهان به شمار می‌رفت، بیشتر به منزله سد و بند بوده‌است. در میان هریک از دو ضلع شرقی و غربی پل ساختمانی بنا شده که شامل چند اتاق مزین به [[نقاشی]] است. این ساختمان که (-شاه نشین)- نامیده می‌شود در آن دوره جایگاه بزرگان و امیرانی بوده که برای تماشای مسابقات [[ورزش شنا|شنا]] و [[قایقرانی]] بر روی دریاچه مصنوعی به این مکان فراخوانده می‌شدند. یک نیمکت سنگی تمام چیزی است که از صندلی پادشاه باقی‌مانده‌است. به سخن پروفسور اپهام پوپ و ژان شاردن، پل خواجو «یک اثر تاریخی اوج معماری پل فارسی و یکی از جالب‌ترین پل‌هایی است که وجود دارند … که در کل آن ضرباهنگ و شرافت و عزت و ترکیب شادترین قوام، ابزار، زیبایی، و تفریح و سرگرمی وجود دارد».{{مدرک}}