[[پرونده:SN1994D.jpg|بندانگشتی|چپ|[[اس ان ۱۹۹۴ دی|SN1994D]] به صورت ستاره‌ای درخشان در گوشهٔ پایین سمت چپ تصویر نور افشانی می‌کند!]]
پرجرم‌ترین [[ستاره]]های عالم، زندگی خود را با انفجاری عظیم به نام '''ابرنواختر''' {{انگلیسی|Supernova}} به پایان می‌برند. یک ابرنواختر زمانی رخ می‌دهد که یک ستارهٔ در حال مرگ شروع به خاموش شدن می‌کند. آن گاه به‌طور ناگهانی منفجر شده و مقدار بسیار زیادی نور تولید می‌کند و در پس خود یک هستهٔ کوچک نوترونی به جای می‌گذارد. نوترون سنگین‌ترین ماده در فضا است. مقداری نوترون به اندازهٔ یک سر سوزن می‌تواند هزاران تن جرم داشته باشد. [[ستاره]] مادهٔ خود را به سوی فضا پرتاب می‌کند و ممکن است [[درخشندگی]] آن چند روزی از کل یک [[کهکشان]] هم بیشتر باشد. هنوز هم می‌توان بقایای درخشان [[ستاره]]های منفجر شده را، که صدها یا هزاران سال پیش از هم پاشیده‌اند، دید. ابرنواخترها نادراند؛ در [[کهکشان راه شیری|کهکشان خودمان]] به‌طور میانگین در هر قرن یک یا دو ابرنواختر رخ می‌دهد که برخی از آن‌ها نیز در پس غبار [[کهکشان]] پنهان می‌شوند. آخرین ابرنواختر قطعی که در [[کهکشان راه شیری|راه‌شیری]] دیده‌شد، ابرنواختر کپلر در سال ۱۶۰۴ میلادی بود. اما اخترشناسان، به‌خصوص رصدگران آماتور، تعداد بسیار بیشتری را در دیگر [[کهکشان]]ها یافته‌اند.
[[پرونده:Keplers supernova.jpg|بندانگشتی|300px|چپ|تصویر پرتو ایکس دارای چند طول موج از باقی‌مانده ابرنواختر [[یوهانس کپلر|کپلر]] به نام [[اس‌ان ۱۶۰۴]]، تهیه‌شده در [[تلسکوپ فضایی چاندرا]].]]
