جان مکدونالد کینر: تفاوت میان نسخهها
محتوای حذفشده محتوای افزودهشده
خط ۳۰:
کینر در ۲۱ سپتامبر ۱۸۰۴ به عنوان افسر پرچمدار (ستوان دوم) در ارتش [[چنای|مَدرَس]] ترفیع گرفت اما تا تاریخ ۱ ژانویه ۱۸۰۷ که هنگ ۲۴ پیاده مدرس تشکیل شد به این سمت منصوب نشد. در این تاریخ وی به عنوان ستوان در این نیرو به خدمت منصوب شد. در ۱۴ آوریل ۱۸۱۸ توانست در هنگ خود به سروانی ترفیع یابد و بعدها به درجهٔ سرهنگ دومی دست یافت. وی چندی به عنوان منشی افسری که فرماندهی [[مالابار]] و کانارا را بر عهده داشت خدمت کرد.<ref name="DNB" />
کینر به عنوان عضوی از هیئت همراه [[جان ملکم|سر جان مَلکُم]] در ۹–۱۸۰۸ در [[بوشهر]] مأمور بود و سفرهای زیادی کرد. در ۱۸۱۰ میلادی از طریق [[بغداد]]، [[موصل]] و [[دیاربکر]] به [[قسطنطنیه]] رفت و [[مانیسا]] و [[سمیرانا]] را هم دید و سپس از طریق اسپانیا و پرتغال به انگلستان بازگشت. سپس مأمور شد به همراه سرهنگ [[نیل کمپبل (افسر بریتانیایی)|نیل کمپبل]] به هنگ خود بازگردد. وی در ژانویه ۱۸۱۳ از طریق [[استکهلم]] به هدف رسیدن به هندوستان، قصد روسیه و ایران را کرد اما پس از [[حمله فرانسه به روسیه]] به سمت جنوب رفت و از طریق لهستان به اتریش، مجارستان و سپس قسطنطنیه عازم شد. او پس از مشاهدهٔ [[آسیای صغیر]] و [[قبرس]] به قسطنطنیه برگشت و از راه ارمنستان و کردستان به بغداد و سپس به [[بمبئی]] رفت.<ref name="DNB" /> وی در ۱۸۱۳ به مدت چند سال بعنوان رئیس دژ سنت جرج مدرس منصوب بود.
وی در طول عملیاتهای نظامی همراه نیروهای ایرانی ماند تا اینکه در ۱۹ اکتبر ۱۸۲۷ نیروهای [[ایوان پاسکویچ]] به [[قلعه ایروان]] یورش آوردند. یک لشکر روسی به سمت تبریز هجوم آورد و علییارخان صدراعظم فتحعلیشاه به همراه کینر به علیبنگلو فرار کردند تا برای صلح تلاش کنند.<ref name="DNB" />
روسها وساطت کینر را پذیرفتند و [[عهدنامه ترکمانچای]] در ۲۳ فوریه ۱۸۲۸ بین دو کشور به امضا رسید. ایران سرزمینهایی را از دست داد و نفوذ سابق بریتانیا در ایران کم شد. کینر [[نشان افتخار شیر و خورشید]] دریافت کرد و در ۱۷ نوامبر ۱۸۲۹ لقب [[شوالیه (لقب)|شوالیه]] گرفت. او به عنوان نماینده دولت بریتانیا در ایران باقی ماند تا اینکه در ۱۱ ژوئن ۱۸۳۰ در [[تبریز]] مُرد. شاه به مناسبت مرگ وی سه ماه عزای عمومی اعلام کرد.<ref name="DNB" />▼
روسها وساطت کینر را پذیرفتند و [[عهدنامه ترکمانچای]] در ۲۳ فوریه ۱۸۲۸ بین دو کشور به امضا رسید. ایران سرزمینهایی را از دست داد و نفوذ سابق بریتانیا در ایران کم شد.
▲
== آثار ==
|