برنامه هسته‌ای ایران: تفاوت میان نسخه‌ها

محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
Sadra yavar (بحث | مشارکت‌ها)
برچسب‌ها: متن دارای ویکی‌متن نامتناظر ویرایش همراه ویرایش از برنامهٔ همراه
Sadra yavar (بحث | مشارکت‌ها)
←‏از سرگیری غنی‌سازی: اشتباهات اصلاح شد
برچسب‌ها: متن دارای ویکی‌متن نامتناظر ویرایش همراه ویرایش از برنامهٔ همراه
خط ۷۷:
پس از توافق‌نامه پاریس و در آخرین ماه [[دولت هشتم]]، محمد خاتمی اعلام کرد غنی‌سازی اورانیوم را از سر می‌گیریم وی تأکید کرد: توقف فعالیت‌های هسته‌ای اصفهان برای ما خسارات مالی و معنوی فراوانی به دنبال داشته‌است و باعث گردیده دانشمندان هسته‌ای ما فعالیت خود را متوقف کنند<ref>{{یادکرد وب| نشانی = http://www.bakhabar.com/khabar.asp?id=7589| عنوان = هشدار فرانسه به ایران دربارهٔ از سرگیری غنی‌سازی اورانیوم | تاریخ بازدید = ۲۱ ژوئیه ۲۰۱۵| نویسنده = | تاریخ = ۸ مرداد ۱۳۸۴| ناشر = وبگاه باخبر}}</ref> محمد خاتمی در مورد قطعنامه پیشنهادی سه کشور اروپایی گفت که اگر قطعنامه‌ای بخواهد ایران را از حق دستیابی به فناوری هسته‌ای محروم کند، معتبر نیست و ضمانت اجرایی ندارد و ایران مجبور به پذیرش آن نیست.<ref>{{یادکرد وب| نشانی = http://www.bbc.com/persian/iran/story/2004/06/040616_he-khataminuke.shtml| عنوان = خاتمی: غنی‌سازی اورانیوم را از سر می‌گیریم | تاریخ بازدید = ۲۱ ژوئیه ۲۰۱۵| نویسنده = | تاریخ = ۱۶ ژوئن ۲۰۰۵| ناشر = وبسایت بی‌بی‌سی فارسی}}</ref> و با فک پلمب، فعالیت‌های ''UCF'' اصفهان تحت نظارت آژانس ادامه خواهد یافت. در ژانویه ۲۰۰۶ نیز مقامات ایران در حضور بازرسان آژانس بین‌المللی انرژی هسته‌ای، [[تأسیسات هسته‌ای نطنز]] را فک پلمب کردند، اما شورای امنیت بلافاصله در مارس ۲۰۰۶ به ایران یک ماه فرصت داد تا فعالیت‌های هسته‌ای خود را متوقف کند.
 
در فروردین ۱۳۸۵ (آوریل ۲۰۰۶) دانشمندان ایرانی موفق به تولید چرخه کامل سوخت هسته‌ای در مقیاس آزمایشگاهی شدند و ایران به کشورهای عضو باشگاه اتمی پیوست. شورای امنیت در ۹ امردادمرداد ۱۳۸۵ (ژوئیه ۲۰۰۶) قطعنامه [[قطعنامه ۱۶۹۶ شورای امنیت|۱۶۹۶]] را تصویب کرد که خواستار تعلیق غنی‌سازی اورانیوم در ایران بود. شورای امنیت در ۲ دی ۱۳۸۵ (دسامبر ۲۰۰۶) قطعنامه [[قطعنامه ۱۷۳۷ شورای امنیت|۱۷۳۷]] را تصویب کرد که بیشتر فعالیت‌های تجاری، مالی، صنایع موشکی و هسته‌ای ایران را براساس بند ۴۱ فصل هفتم منشور ملل متحد، هدف قرار داده بود. این قطعنامه نخستین سند بین‌المللی حقوقی بود که فعالیت‌های هسته‌ای ایران را به‌عنوان تهدیدی علیه صلح و ثبات منطقه‌ای معرفی می‌کرد. تهران با تأکید بر بند ۴ [[ان‌پی‌تی|معاهده ان‌پی‌تی]] این اتهامات را غیر مستند می‌خواند و خواستار رفتار غیر تبعیضی با فعالیت‌های اتمی این کشور بود.
 
[[گروه ۱+۵]] در راستای ادامه فشار بر توقف برنامه اتمی ایران، قطعنامه‌های [[قطعنامه ۱۷۴۷ شورای امنیت|۱۷۴۷]] (در ۴ فروردین ۱۳۸۶ - مارس ۲۰۰۷)، [[قطعنامه ۱۸۰۳ شورای امنیت|۱۸۰۳]] (در ۳ اسفند ۱۳۸۶ - مارس ۲۰۰۸)، [[قطعنامه ۱۸۳۵ شورای امنیت|۱۸۳۵]] (در ۶ مهر ۱۳۸۷ - سپتامبر ۲۰۰۸) و [[قطعنامه ۱۹۲۹ شورای امنیت|۱۹۲۹]] (در ۱۹ خرداد ۱۳۸۹ - ژوئن ۲۰۱۰) را نیز تصویب کردند؛ بر اساس این قطعنامه‌ها محدودیت‌های مالی بر شرکت‌ها و افراد وابسته به [[سپاه پاسداران]] و سازمان انرژی اتمی افزایش یافته بود.<ref>{{یادکرد وب| نشانی = http://www.hamshahri.org/news-94603.aspx| عنوان = نگاهی به عملکرد سیاسی خارجی دولت نهم| تاریخ بازدید = ۲ ژانویه ۲۰۱۱| نویسنده = ارسلان مرشدی| تاریخ = ۱۶ آبان ۱۳۸۸| ناشر = [[روزنامه همشهری]]| صفحه = ایران}}</ref>