میرعلی تبریزی: تفاوت میان نسخه‌ها

از جزئیات زندگی این استاد بزرگ خوشنویسی اطلاعات زیادی در دست نیست بجز آنکه مدتی در [[تبریز]] می‌زیسته و وفاتش به سال [[۸۵۰ (قمری)|۸۵۰]] ه‍. ق ([[۱۴۴۶ (میلادی)|۱۴۴۶]]-[[۱۴۴۷ (میلادی)|۱۴۴۷]] م) اتفاق افتاده‌است.<ref>فرهنگ دهخدا</ref> دانشنامه بریتانیکا تولد او را حدود [[۱۳۶۰ (میلادی)|۱۳۶۰]] و درگذشتش را [[۱۴۲۰ (میلادی)|۱۴۲۰]] میلادی هر دو در تبریز ذکر کرده استکرده‌است.<ref name="دانشنامه بریتانیکا">دانشنامه بریتانیکا</ref>

گفته می‌شود میرعلی از ترکیب دو [[خط نسخ]] و [[خط تعلیق|تعلیق]] خط زیبایی پدیدآوردپدید آورد که در ابتدا به «نستعلیق» و سپس موسوم به نستعلیق گردید و همان است که اکنون خط زیبای پارسی بدان نوشته می‌شود.<ref name="اطلس خط">فضایلی ص ۴۵۳ و ۴۵۴</ref> در رساله‌های قدیمی خوشنویسی داستانی نقل شده که میرعلی شبی در خواب، پرواز [[غاز]]ها را دید و حرکات سیال نستعلیق را از حرکات نرم بدن این پرندگان هنگام پرواز الهام گرفت.<ref name="Atiq R. Siddiqui P۱۷"/><ref name="Annemarie Achimmel"/>

شکل اولیه خط نستعلیق و ترکیبات آن در ابتدا ساده‌تر بود، اما میرعلی آن را کامل کرد. ویژگی شکل تزیینی این خط، برای نوشتن اشعار بسیار مناسب است. [[آرتور پوپ]] هنرشناس و ایران‌شناس مشهور می‌گوید: «... نسخ خطی کامل و متعادل است و تعلیق خطی تأثیرگذار و حاکم. با ترکیب ویژگی‌های این دو خط، نستعلیق که بسیار نوازشگر، شیک، آرام و ملایم است، به‌وجود آمده استآمده‌است. این نوع خط که ایرانی‌ها آن را ترویج داده‌اند تصویری عالی از تمدن و جهان‌دیدگی را به نمایش می‌گذارد.» ظهور نستعلیق به کاربرد خط تعلیق کاملاً پایان داد و بعدها توسط [[جعفر تبریزی]]، [[سلطانعلی مشهدی]]، [[میر عماد حسنی]] و دیگران به کمال پختگی رسید.<ref>مرقعات خط</ref>

میرعلی که مدتی در [[بغداد]] در دربار سلطان [[احمد جلایر]] ([[۷۸۳ (قمری)|۷۸۳]]-[[۸۱۳ (قمری)|۸۱۳]] ه‍. ق) بود کلیات فارسی «[[خواجوی کرمانی]]» را به تاریخ [[۷۹۸ (قمری)|۷۹۸]] ه‍. ق به خط نستعلیق در [[بغداد]] نوشت و هرچند زبان مردم بغداد همیشه عربی بوده استبوده‌است.<ref name="ReferenceA"/> این نسخه‌ای از مثنوی «همای و همایون» اثر خواجوی کرمانی در [[کتابخانه بریتانیا]] به خط او موجود است.<ref name="دانشنامه بریتانیکا"/>