در سال ۱۱۹۰ (قمری) در [[شیراز]] متولد شد. وی خواهرزاده و داماد حاجی ابراهیم‌خان اعتمادالدوله شیرازی و پسر میرزا محمدعلی خان بود. در سال ۱۲۱۵ قمری [[فتحعلی شاه]]، میرزا ابراهیم خان کلانتر شیرازی را که از عوامل انگلستان بود از صدارت برکنار و به زندان انداخت. در آن هنگام میرزا ابوالحسن خان، حاکم [[شوشتر]] بود و به دستور فتحعلی شاه به تهران احضار شد. شاه قصد نابودی وی را داشت ولی با وساطت عده‌ای از درباریان من جمله رضا قلی خان نوایی بخشیده شد و از مرگ نجات یافت و عازم زیارت بیت اله الحرام شد و پس از آن به مدت ۴ سال در هند روزگار گذرانید. میرزا ابوالحسن خان هنگامی که شنید شاه تا حدودی بستگان حاج ابراهیم کلانتر را بخشیده عازم شیراز شد و در تشکیلات حکومتی حسین علی میرزا فرمانفرما که پسر فتحعلی شاه بود به منسبمنصب ''یساولی و هم صحبتی '' منصوب شد. وی به سال ۱۲۲۴ قمری به فرمان فتحعلی شاه به عنوان سفیر ایران به همراه [[جیمز موریه]] منشی سفارت انگلستان و مؤلف کتاب حاجی بابای اصفهانی روانه لندن شد.<ref>گلی پور، مهدی، بررسی حیات سیاسی میرزا ابوالحسن خان شیرازی، پایان‌نامه کارشناسی ارشد رشته تاریخ ایران در دوره اسلامی، به راهنمایی فیض اله بوشاسب، دانشگاه نجف آباد اصفهان، صص 95-40</ref>
[[پرونده:Mirza Abolhassan.jpg|بندانگشتی|راست|تصویری دیگر از ابوالحسن شیرازی]]
خط ۸۲:
از حاشیه‌های سفر میرزا ابوالحسن خان که توجهات بسیاری را جلب نمود، عضویت وی در لژ فراماسونری انگلستان است. علاوه بر این که وی یکی از نخستین ایرانیانی است که به عضویت لژ فراماسونری درآمد، به مدت ۳۵ سال یعنی تا پایان عمر از کمپانی هند شرقی مقرری دریافت داشت. با وجود ادعاهای مصحح کتاب حیرت نامه ایلچی دربارهٔ مأموریت وی به عنوان عامل سرسپرده انگلستان در ایران، تاریخ نگارانی نظیر دکتر عباس امانت و دکتر وحید وحدت طرح چنین دیدگاهی را ناشی از تاریخ‌نگاری ایدئولوژیک پس از انقلاب در ایران می‌دانند.
ایلچی پس از ۸ ماه به اتفاق سرگورسر گور اوزلی که به سمت وزیرمختار انگلیس در ایران انتخاب شده بود از لندن راهی ایران شد اما در طول مسیر توقفی کوتاه در برزیل داشت و بدین ترتیب نام خود را به عنوان اولین فرد ایرانی که به قاره آمریکا سفر کرده است در تاریخ ثبت نمود. وی بعد از بازگشت از طرف دولت ایران عهدنامه گلستان را در ۲۹ شوال ۱۲۲۸ قمری با دولت روسیه منعقد کرد و سپس به روسیه رفت و پس از سه سال به ایران بازگشت. پس از بازگشت میرزا ابوالحسن خان از سفر سه ساله به روسیه، مجدداً به عنوان سفیر ایران به لندن فرستاده شد، او علاوه بر این سمت، سمت سفیر ایران در عثمانی، اتریش، فرانسه و انگلستان را بر عهده داشت. او سفر خود را در رجب ۱۲۳۳ قمری آغاز کرد و سه سال بعد در ۱۲۳۶ قمری به ایران بازگشت. او در سال ۱۲۴۰ قمری به عنوان وزیر خارجهٔ ایران منصوب شد و تا سال ۱۲۵۰ قمری عهده‌دار این سمت بود، او به همراه عباس میرزا و قایم مقام در ۵ شعبان ۱۲۴۳ قمری عهدنامهٔ ترکمان چای را با روسها منعقد کرد. در سال ۱۲۵۰ ق هنگامی که فتحعلی شاه در گدشت،گذشت، به جای حمایت از ولیعدولیعهد قانونی شاه یعنی محمد میرزا (محمد شاه بعدی)، از علی خان ظل السلطان پسر دهم فتحعلی شاه حمایت کرد علی خان ظل السلطان نیز در ۷ رجب ۱۲۵۰ قمر با عنوان عادلشاه و علی شاه تاجگداریتاجگذاری کرد، علی شاه به پاس خدمات ابوالحسن خان، او را در مقام خود ابقا نمود، اما اندکی بعد علی شاه از سپاه محمد شاه و ابوالقاسم قایم مقام شکست خورد و دستگیر شد، میرزا ابوالحسن خان هنگامی که این خبر را شنید به حرم حضرت عبدالعظیم پناهنده شد. اما هنگامی که قایم مقام کشته شد و حاجی میرزا آقاسی به وزارت و صدارت رسید به وساطت حاجی میرزا آقاسی از تحصن خویش خارج شد و از محمد شاه طلب بخشش کرد و پنج سال بعد یعنی در سال ۱۲۵۶ قمری مجدداً وزیر خارجه ایران شد. او سال‌ها در دوران حکومت فتحعلی شاه و [[محمد شاه]] به خدمت پرداخت و سرانجام در ۱۷ شعبان ۱۲۶۲ قمری در گذشت.<ref name=ToolAutoGenRef1/>
== فرزندان میرزا ابوالحسن خان شیرازی ==
نوه میرزا ابوالحسن خان شیرازی، میرزا ابراهیم خان، خودو همسرش که از زاده‌های امیرسیدامیر سید اصیل الدین عبدالله الحسینی بود، از افراد محبوب ومورد توجه خاص وعام بودند وبیشو بیش از پیش باعث قدرت مذهبی او گشته بود وی با سیاست‌های پیش گرفته و با استفاده از نام جدش بر قدرتش می‌افزود. پس از رفت‌وآمدهایش به دربار وقدرتو قدرت سیاسی-مذهبی که او در فارس داشت ناصر الدین شاه برای بهبودی چهره خویش از او استفاده می‌کرد اما پس از گذشت مدتی ناصرالدین شاه به تحریک نزدیکان از قدرت گرفتن این خاندان واهمه داشت وپس از توطئه واتهام خیانت به وی او وفرزندانشو فرزندانش را تبعید کرد.<ref>بازنگری تاریخ معاصر وخیانتو خیانت رجال ایرانی (دوره قاجار) صص ۵۱–۵۰</ref>
میرزا ابراهیم خان سه فرزند به نام‌های میرزا محمدعلی خان، میرزا محمودخان ومیرزاو میرزا مسعود خان داشت که میرزا ابراهیم خان و دوفرزنددو فرزند اول ودوم او رایعنیرا یعنی میرزا محمدعلی خان ومیرزاو میرزا محمود خان و فرزند او به نام میرزا ابوالقاسم خان را به داراب و میرزا مسعود خان و فرزندان وی میرزا ابوالحسن خان و میرزا ابوالحسین خان را به تهران وری تبعید کرد.
هم اکنون این خاندان به نام‌های میرزاخانیان، میرزاخانی در تهران و ری، میرزائی در داراب ومشیریو مشیری در شیراز و تهران شناخته می‌شوند.
خانواده مشیری که از نسل میرزا مسعودخان هستند از قدرت سیاسی بالایی برخوردارند.<ref>تاریخ ایران از زمان باستان تا امروز، ا.آ. گرانتوسکی-م-ا دافرامایو:مترجم کشاورزی، کیخسرو، ناشر:مروارید۱۲۸۵</ref><ref>آرشیو مجله سرنوشت قدرت داران در قاجار</ref>
