حبیب یغمایی: تفاوت میان نسخه‌ها

حبیب هنوز ده یازده سال بیش نداشت که در سال ۱۲۸۸ دستجات کاشی به سرکردگی [[نایب حسین کاشی]] و پسرش [[ماشاءالله خان]] کاشی برای نخستین بار به بیابانک وارد شدند. اینان از جلوی نیروهای مشروطه‌خواه [[بختیاری]] فرار کرده و خود را به این ناحیه رسانده بودند. منتخب‌السادات و فرزندانش را دستگیر کردندو اموالشان به غارت رفت. ماشاءالله خان که نسبت به پدرش متعادل‌تر بود چون دانست منتخب‌السادات شاعر است و در امور دیوانی و منشیگری تسلط دارد او را به دبیری خود برگزید و مأمور کرد منظومه‌ای مفصل در گزارش کارها و لشکرکشی‌هایش بسراید. این منظومه با نام [[فتح‌نامهٔ نایبی]] که در چند هزار بیت در مدتی کوتاه و به اجبار سروده شده، هر چند از حیث ادبی و هنری واجد ارزش نیست، اما اصیل‌ترین روایت از ماجراجویی‌های این گروه آشوبگر است.<ref>نسخهٔ انتحال‌یافته‌ای از آن توسط علی دهباشی انتشار یافته استیافته‌است</ref><ref>ارج‌نامهٔ حبیب یغمایی، فصل اول: زندگینامهٔ حبیب یغمایی، به قلم سید علی آل داود، ص ۲۱–۲۴</ref>

حبیب در سال ۱۲۹۵ عازم [[دامغان]] شد تا در مدارس آنجا به تحصیل بپردازد و در آنجا نخست در مدرسهٔ ناظمیه به تحصیل مشغول شد. در سال ۱۳۰۰ حبیب یغمایی از دامغان رهسپار [[تهران]] شد. نخست در مدرسهٔ [[آلیانس]] به تحصیل پرداخت. سپس در [[دارالمعلمین مرکزی]] به ادامهٔ تحصیل در رشتهٔ ادبی مشغول شد. در آنجا از محضر استادان نامی آن روزگار چون [[ابوالحسن فروغی]] (رئیس دارالمعلمین) و [[عباس اقبال]] بهره برد، و عباس اقبال بود که او را به کار نویسندگی و تحقیقات ادبی رهنمون شد. در همین دوره با [[مجتبی مینوی]] که او نیز در دارالمعلمین تحصیل می‌کرد آشنایی یافت. مینوی سالهاسال‌ها بعد به اروپا رفت و زمانی که حبیب یغمایی مجلهٔ [[یغما]] را به راه انداخت از همان ابتدا به همکاری با مجلهٔ یغما پرداخت و در سالهای نخست در هر شماره مقاله‌ای علمی از مجتبی مینوی درج شده استشده‌است.

در سال ۱۳۱۲ همکاری مستمر او با [[محمدعلی فروغی]] آغاز شد که تا پایان عمر فروغی در ۱۳۲۱ ادامه یافت. در این دوران [[کلیات سعدی]] به تصحیح فروغی با همکاری یغمایی انتشار یافت. همزمانهم‌زمان یغمایی [[گرشاسب‌نامه]] [[اسدی طوسی]] را ویرایش و چاپ کرد و کتابی محققانه به نام سعدی‌نامه گردآوری کرد و جزو انتشارات مجلهٔ آموزش و پرورش به چاپ رساند. یغمایی کار در زمینهٔ تصحیح متون را طی دهه‌های بعد نیز پی گرفت و موفق به تصحیح ترجمهٔ [[تفسیر طبری]] در ۷ جلد بین سالهای ۱۳۳۹ تا ۱۳۴۴ شد. آخرین اثر او تصحیح غزلیات سعدی در سال ۱۳۶۱ انتشار یافت.

حبیب یغمایی در سال ۱۳۲۷ رئیس فرهنگ [[کرمان]] شد و سه ماه در آن سمت بود. در همان سال مجلهٔ [[یغما (مجله)|یغما]] را تأسیس کرد. او چند سال هم در مدارس عالی از جمله [[دانشسرای عالی]] تدریس کرد و درس‌هایی چون بدیع، قافیه و صناعات ادبی را سالهاسال‌ها تدریس کرده بود و رساله‌ای به منظور تدریس قافیه تألیف کرد که چند بار تجدید چاپ شد. در سال ۱۳۳۱ در زمان وزارت فرهنگ دکتر [[مهدی آذر]]، یغمایی رئیس [[ادارهٔ انطباعات]] شد. به پیشنهاد او نام اداره به [[ادارهٔ نگارش]] تغییر یافت. در هنگام تصدی این مقام با تعدادی از شخصیت‌های برجستهٔ فرهنگی و ادبی آشنا شد. [[نیما یوشیج]] زمانی کارمند ادارهٔ او بود.

بی‌تردید بزرگ‌ترین خدمت حبیب یغمایی به زبان فارسی و حوزهٔ پژوهش‌های ایرانی، چاپ و نشر مرتب مجلهٔ [[یغما (مجله)|یغما]] طی سی و یک سال است. یغمایی اولین بار در ۱۳۰۱ امتیاز انتشار مجله را از وزارت معارف دریافت کرد، اما سپس تا چندین سال از انتشار مجلهٔ مستقل منصرف شد. در این مدت او تجربهٔ انتشار مجلات مختلف را به دست آورد. یک دوره سردبیر مجلهٔ [[نامهٔ فرهنگستان]] شد و مجلهٔ [[آموزش و پرورش]] را سه سال مدیریت کرد. با این تجربیات بود که در اواخر سال ۱۳۲۶ تقاضای امتیاز مجلهٔ یغما را کرد. مجلهٔ [[یغما (مجله)|یغما]] در مدت ۳۱ سال جمعاً در ۳۶۶ شماره انتشار یافت. اولین شماره در فروردین ۱۳۲۷ و آخرین شماره در اسفند ۱۳۵۷ منتشر گردید. نویسندگان و ادیبان برجسته‌ای چون [[مجتبی مینوی]]، [[جلال‌الدین همایی]]، [[محیط طباطبایی]]، دکتر [[محمد معین]]، [http://archive.is/20121216004009/msnselectedarticles.blogspot.ca/2012/05/msn-profile.html حسین سعادت نوری] و باستانی پاریزی نتایج تحقیقات خود را در مجلهٔ یغما منتشر می‌کردند به‌طوری کهبه‌طوری‌که دورهٔ مجلهٔ یغما از مهمترین منابع ادبی ایران در فاصله سالهای ۱۳۲۷ تا ۱۳۵۷ و مجموعه‌ای از آثار بزرگ‌ترین محققان معاصر ایران است. مجلهٔ یغما پس از سی و یک سال انتشار منظم و پس از نشر آخرین شماره در اسفند ۱۳۵۷ با اعلام رسمی یغمایی و تودیع او تعطیل شد.<ref>ارج‌نامهٔ حبیب یغمایی، فصل دوم: آثار و تألیفات حبیب یغمایی، به قلم سید علی آل داود، ص ۱۰۶–۱۱۶</ref>

نمونه شعر در کتاب فارسی دوم دبستان سال ۱۳۶۰ به نام روباه و زاغ آمده استآمده‌است.