عمادالکتاب: تفاوت میان نسخه‌ها

'''میرزا محمدحسین سیفی قزوینی''' در [[قزوین]] در ۲۷ فروردین ۱۲۴۰ شمسی (۱۲۸۵ قمری) متولد شد و غالب عمرش به کتابت و تعلیم خط نستعلیق گذشت.<ref name="فرهنگ دهخدا">فرهنگ دهخدا</ref> پدرش قباله نویس بود و مادرش از [[سادات سیفی]] قزوین، از این رو به این مناسبت سید بودن مادر، میرزا نامیده شد. مدتی نزد [[میرزا محمدعلی خوشنویس]] خط آموخت. در چهارده‌سالگی برای کار نزد تاجری از اهالی [[شیروان]] به [[بادکوبه]] رفت. در شانزده سالگی پای پیاده راهی [[عتبات]] شد و سه سال در [[کاظمین]] ماند و از راه نوشتن خط زندگی کرد. می‌گویند آنقدر معیشت بر او سخت بود که حتی نمی‌توانست به [[کربلا (شهر)|کربلا]] برود. سرانجام همراه یکی از علما به کربلا رفت و پنج سال در این شهر و [[نجف]] اقامت کرد و ضمن نوشتنِ خط، علوم دینی خواند و سرانجام از تنگدستی به ستوه آمد و به ایران بازگشت. دو سال در تهران ماند و ازدواج کرد. در سال ۱۲۷۱ شمسی در [[خیابان ناصرخسرو]] آموزشگاه خوشنویسی دایر کرد و اسم آن را «[[دارالکتابه]]» گذاشت. او نسخه‌ای از [[شاهنامه فردوسی|شاهنامهٔ فردوسی]] را برای [[مظفرالدین شاه]] خوشنویسی کرد و به این مناسبت لقب «عمادالکتاب» گرفت. در [[انقلاب مشروطه]] به جرگهٔ آزادی‌خواهان پیوست و در [[کودتای محمدعلی‌شاهی]] آوارهٔ کوه و بیابان شد. پس از فرار شاه مستبد، هفت سال معلم مشق [[احمدشاه]] شد.<ref name="خط، خوشنویسی و تاریخچهٔ آن">خط، خوشنویسی و تاریخچهٔ آن</ref> وی قبل از دورهٔ [[مشروطیت]] جزو کاتبان وزارت انطباعات و در دورهٔ سلطنت [[احمدشاه]] قاجار، مدتی در وزارت داخله، منشی و همان اوقات معلم مشق خط سلطان احمدشاه نیز بود. در چند سال اواخر عمر نیز در دربار [[دودمان پهلوی|پهلوی]] سمت خوشنویس مخصوص داشت.<ref name="شبکه اطلاع رسانیاطلاع‌رسانی استان قزوین">شبکه اطلاع‌رسانی استان قزوین</ref>

همچنین عمادالکتاب از [[نقاشی آب رنگ]] و [[سیاه قلم]] سررشته داشته‌است؛ و تصویری از خود او به قلم خودش باقی است. وی قریحه شاعری نیز داشته و گاهی تفننی شعر می‌سروده‌است. این رباعی از اوست:<ref name="شبکه اطلاع رسانیاطلاع‌رسانی استان قزوین" />

عمادالکتاب در سن ۷۵ سالگی در بیست و ششم تیرماه سال ۱۳۱۵ ه‍.ش / ۲۷ ربیع‌الثانی ۱۳۵۵ ه‍.ق در تهران درگذشت.<ref name="فرهنگ دهخدا" /> و در [[امامزاده عبدالله شهرری]] دفن شد.<ref name="شبکه اطلاع رسانیاطلاع‌رسانی استان قزوین" /> بر سنگ آرامگاه ابدی این استاد در امامزاده عبدالله اشعار ذیل نقل شده‌است:

عمادالکتاب آثار بسیاری از خود به جای گذاشته‌است که افزون بر موارد پیش گفته کتابت [[سیاحت نامه استانلی به آفریقا]]، کتابت [[نامه دانش‌وران|نامهٔ دانش‌وران]] ناصری در ۱۳۱۸ ه‍. ق، کتابت [[ترجیع بند هاتف اصفهانی]]، کتابت [[اوصاف الاشراف]] و نوشتن کتیبه‌های اطراف صحن خانقاه و مقبره [[صفی علی‌شاه]] و حدیث (ولایت علی‌بن ابی‌طالب … الخ) در حضرت عبدالعظیم مقابل صحن حمزه بن موسی بن جعفر و کتیبه سردر ورودی [[بیمارستان فیروزآبادی]] در شهر ری و غیره از آثار شیوه‌ای اوست.<ref name="شبکه اطلاع رسانیاطلاع‌رسانی استان قزوین" /> قطعات و مرقعات بسیار باارزشی از عمادالکتاب در موزه‌ها و مجموعه‌های خصوصی و دولتی ایران و سایر کشورهای جهان نگهداری می‌شود.<ref name="روزنامه مردم‌سالاری" />

از آثار نقاشی وی: تصویر یکی از حواریون حضرت مسیح که به خط شکسته و تعلیق زیبا، با رقم: «در ماه رمضان هزار و سیصد و سی… العبد عمادالسیفی قزوینی»؛ تصویر سیاه قلمی [[کریم‌خان زند]] که کلاه مخصوص به سر نهاده‌است؛ تصویر دستی که طرز صحیح قلم به‌دست گرفتن و خط نوشتن را نشان می‌دهد…، با رقم: «عمادالسیفی»؛ تصویر خود نقاش به سیاه قلم…، با رقم: «صورت عمادالکتاب سیفی که به‌دست خود ساخته‌است».<ref name="شبکه اطلاع رسانیاطلاع‌رسانی استان قزوین" />

عمادالکتاب شاگردان بسیاری داشت، از جمله [[علی منظوری]]، [[ملک‌الخطاطین]]، [[حسن زرین‌خط]]، [[علی‌اکبر کاوه]]، [[ابراهیم بوذری]] که هر یک به مقام استادی رسیده‌اند.<ref name="شبکه اطلاع رسانیاطلاع‌رسانی استان قزوین" /> مرحوم [[علی آقا حسینی]] یکی دیگر از شاگردان عمادالکتاب بود که خوشنویس معاصر [[عباس اخوین]] نزد وی تعلیم دیده‌است.<ref name="روزنامه مردم‌سالاری" />

از دیگر آثار ارزشمند عمادالکتاب قطعات سیاه مشق او می‌باشد که در نوع خود از لحاظ اسلوب بی نظیربی‌نظیر است