محمدرضا سعادتی: تفاوت میان نسخه‌ها

سیدمحمدرضا سعادتی در سال ۱۳۲۳ در [[شیراز]] متولد شد، در خانواده‌ای به سرپرستی پدرش سیدعلی سعادتی که روحانی کم‌بضاعتی بود. محمدرضا پس از طی تحصیلات ابتدایی و متوسطه در سال ۱۳۴۱ با رتبه ۲ و بورسیه دولتی در [[دانشکده فنی دانشگاه تهران]] پذیرفته و در سال ۱۳۴۵ در رشته مهندسی برق فارغ‌التحصیل شد. او در دوران سربازی به عنوان سپاه ترویج آبادانی و مسکن در [[ایلام]] مشغول کار شد و پس از پایان خدمت وظیفه در سال ۱۳۴۷ به استخدام [[کارخانه ذوب آهن اصفهان]] درآمد. یکسال بعد سعادتی به دایره مهندسی ستاد [[نیروی هوایی]] منتقل شد و دو سال و نیم در آن مرکز به کار پرداخت. همزمانهم‌زمان با کمک برادران جلال‌زاده، شرکتی تحت عنوان [[نولکو]] را به ثبت رساند و از طریق جلال‌زاده‌ها با [[مهدی رضایی]] آشنا شد و به عنوان سمپات به همکاری با سازمان مجاهدین خلق پرداخت.

== واکنشهاواکنش‌ها به دستگیری ==

[[عبدالکریم لاهیجی]] حقوقدان و وکیل مدافع سعادتی، ۳۱ بعد در مصاحبه ایمصاحبه‌ای با رادیو فردا گفت: «وقتی که [[محمد رضا سعادتی]] دستگیر شد من برای شرکت در کنفرانسی در اروپا بودم. از طریق روزنامه‌ها مطلع شدم که [[سازمان مجاهدین خلق]] از من تقاضا کرده که وکالت [[محمد رضا سعادتی]] را در این پرونده بپذیرم. وقتی که به [[تهران]] برگشتم [[سید محمود طالقانی|آیت‌الله طالقانی]] هم (که من وکیل وی در زمان شاه بودم) در منزلش به من گفت تو وکالت سعادتی را بپذیر چون این یک اختلاف سیاسی بین [[جمهوری اسلامی]] و [[سازمان مجاهدین خلق]] است و سعادتی قربانی این اختلاف سیاسی است.» وی می‌افزاید: «در ملاقات‌هایی هم که من با سعادتی می‌کردم اون به‌طور کلی این اتهام جاسوسی را رد می‌کرد و می‌گفت کسی که خودش را به اسم خبرنگار به سعادتی معرفی کرده و می‌خواسته یک مقدار اطلاعات به آنهاآن‌ها بدهد در ارتباط با به قول خودشون مأموران [[سیا]] در ایران و به این اعتبار سعادتی از طرف رهبری سازمان مجاهدین مأموریت پیدا می‌کند با این خبرنگار روس تماس بگیرد و هیچگونه اطلاعاتی هم تا زمان رد و بدل نشده بود. من هرگز نتوانستم پرونده سعادتی را ببینم. چه در زمان دادستانی آذری قمی و چه در زمان دادستانی [[اسدالله لاجوردی]] هر بار که رجوع می‌کردم همیشه بهانه می‌آوردند و مانع از این می‌شدند که من پرونده را بخوانم و بالاخره هم من بر اساس صحبت‌هایی که با سعادتی کردم یا مسائلی که در روزنامه‌ها بود، مدافعات خود را تنظیم کردم و به دادگاه فرستادم. من از طریق یکی از دوستانم که اون موقع سفیر [[الجزایر]] در ایران بود و آن موقع به دلیل میانجی گری و امضای قرارداد الجزایر بین [[ایران]] و [[آمریکا]] در پرونده گروگان‌ها قدرت زیادی داشت ،(اقدام کردم) و با تلاش‌ها و کوشش‌هایی که اون کرد و گفتگوهایی که با [[سید محمد حسینی بهشتی]] رئیس [[دیوان عالی کشور]] و بالاترین مقام قضایی وقت [[جمهوری اسلامی]] داشت، بهشتی را متقاعد کرده بود که به هر حال این‌طور به جنگ سیاسی علنی با رهبری مجاهدین نروند و سعادتی را به ۱۰ سال زندان محکوم کردند ولی در سال بعد (۱۳۶۰) و پس از ماجرای انفجار [[حزب جمهوری اسلامی]] و در روزهایی که متأسفانه هر روز ۳۰–۴۰ نفر را در [[زندان اوین]] اعدام می‌کردند،