اختلال اضطراب پس از سانحه: تفاوت میان نسخه‌ها

اگرچه اغلب مردم (۵۰ تا ۹۰٪) یک رویداد بسیار تنش‌زا را تا پایان عمر به یاد دارند، فقط ۸٪ آن‌ها به PTSD مبتلا می‌شوند. این بیماری در دوران بعد از جنگ بسیار شایع است (مانند جنگ [[ویتنام]]، [[عراق]]، [[ایران]]، [[بوسنی هرزگوین]] و [[افغانستان]]). به عنوان مثال، نتايجنتایج يكیک پيشبينىپیشبینی علمىعلمی در امريكاآمریکا نشان ميدهدمی‌دهد كهکه از ميانمیان سربازان جنگجنگ‌های هاياخیر اخير امريكا،آمریکا، حدود ۱۰%۱۰٪ در سال ۲۰۲۵ همچنان با ايناین بيمارىبیماری دست و پنجه نرم خواهند كردکرد.<ref>{{یادکرد ژورنال|نویسنده=Navid Ghaffarzadegan, Alireza Ebrahimvandi, Mohammad S. Jalali|عنوان=A Dynamic Model of Post-Traumatic Stress Disorder for Military Personnel and Veterans|ژورنال=PLOS ONE|ناشر=|تاریخ=Oct 2016|زبان=|شاپا=|doi=|پیوند=http://journals.plos.org/plosone/article?id=10.1371/journal.pone.0161405|تاریخ دسترسی=}}</ref>.

* شروع بیماری ازچه زمانی بوده؟ آیا در آن زمان حادثه ناگواری (سوگ عزیزان، جنگ و…)رخ داده است؟داده‌است؟

* تخریب در تعاملات اجتماعی در رابطه با اضطراب شدید مشخص با انزوا و گوشه گیریگوشه‌گیری

* رایج‌ترین استراتژی مقابله‌ای در این بیماران، اجتناب است، یعنی فرد از صحبت کردن و فکر کردن دربارهٔ آنچه که روی داده، اجتناب می‌کند و رایج‌ترین مکانیسم دفاعی، انکار است یعنی فرد ممکن است احساس کندکه واقعاً حوادثی روی نداده استنداده‌است یا آن‌ها را فراموش کند. درچنین مواقعی نیز بیمار باید برای یادآوری حوادث استرس زا تشویق گردد. همچنین، حمایت‌های محیطی (مثل دوستان و بستگان) باید فراهم شود و بیمار از معرض استرس دور بماند