خانه آبشار: تفاوت میان نسخه‌ها

محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
FreshmanBot (بحث | مشارکت‌ها)
جز اصلاح فاصله مجازی + اصلاح نویسه با استفاده از AWB
خط ۶۴:
درست در زمانی که رایت تصمیم به ساخت خانه در محل مورد نظر گرفت، متوجه مشکلات ساخت در آن ناحیه شد. محل حاشیه شمالی رودخانه بیرران به اندازه کافی وسعت نداشت تا یک فونداسیون نرمال را برای ساختن خانه مورد نظر رایت فراهم آورد. گذشته از این مسئله او می‌بایست درخواستهای مالک که تمایل به بازدید و بررسی آن منطقه داشت را نیز مدنظر قرار می‌داد. برنامه‌های کافمن برای پذیرایی از گروه‌های بزرگی از دوستان و برپایی مهمانی‌های بزرگ باعث شد که رایت بداند خانه مذکور باید بزرگتر از آنچه او برنامه‌ریزی و طراحی کرده بود باشد. همچنین خانم و آقای کافمن اتاق خوابهای جداگانه زیادی را می‌خواستند. بدین ترتیب که یک [[اتاق خواب]] برای پسر بزرگشان و نیز اتاقهایی اضافه برای مهمانان می‌خواستند. راه حل رایت برای این مشکل و عدم فضای کافی وقتی آشکار شد که او تصمیم گرفت پایه‌ای اضافی را در ساختار این خانه بکار گیرد. طرح ساختاری برای خانه آبشاری تحت نظر رایت و توسط همکاران مهندس وی (همان کسانی که مسئول ساختار ستونها در طرح بسیار بحث‌برانگیز دیگر رایت با عنوان طرح فرم پذیر مرکز فرماندهی جانسون بودند) بنامهای مندل گلیکمن و ویلیام وسلی پیترز اجرا شد.
 
برنامه‌های مقدماتی این پروژه برای تأیید کافمن در پانزدهم اکتبر سال ۱۹۳۵ به وی ارائه شد. بعد از اینکه رایت بازدید دیگری را از زمین مذکور کرد به فراهم سازیفراهم‌سازی یک تخمین با ارزش برای این کار پرداخت. در دسامبر ۱۹۳۵، معدن سنگ قدیمی غرب این پروژه دوباره بازگشایی شد تا بدین ترتیب سنگ مورد نیاز برای دیوارهای این خانه فراهم شود. رایت در طی دوران ساخت این خانه، بر خلاف دستیارش رابرت موشرکه بطور مدام ابه آن پروژه و زمین سر می‌زد، تنها بصورتبه صورت دوره‌ای از آن محل بازدید می‌کرد. آخرین طرح‌های ترسیم شده توسط رایت در مارس ۱۹۳۶ با شروع کار بر روی پل و نیز برای شروع ساخت خانه اصلی در آوریل ۱۹۳۶ اجرا شد.
 
خطوط اصلی عمودی و افقی بخش‌های متمایز از مشخصات بارز پروژه خانه آبشاری بودند. ساخت این خانه با درگیری بین رایت، کافمن و پیمانکاران این پروژه دچار بحران شد. مسئله ناخوشایند بر سر این موضوع بود که کافمن متوجه تجربه ناکافی رایت در بکارگیری بتن‌های جوشندار شد و پس از آن کافمن طرح بکارگیری ستونهای پیش آمده را مطرح کرد که توسط طرح مقاومتی مهندسان مشاور بازبینی شد. طبق گزارش‌ها دریافتی، رایت مقصر اعلام شد و سریعاً از کافمن درخواست برگشت طرحهای عملیاتی اش را کرد و اینطور بیان کرد که این پروژه تنها با بکارگیری طرحهای اعمال شده وی شانس موفقیت خواهد داشت. پس از مدتی به دلیل به زیر خاک رفتن یکی از دیوارهای خانه، کافمن از کار خود و کنار گذاشتن طرح رایت پشیمان شد.
 
پس از بازدید مجدد زمین در ژوئن ۱۹۳۶ توسط رایت، او سنگ‌تراشی پل را رد کرد و اظهار کرد که «پل باید از نو ساخته شود .» رایت و تیمش تصمیم گرفتند به جای تیرهای ستونهای پیش آمده در طبقات زیرین از تیرهای T شکل یکپارچه (از بالا به پائین) که از صفحات بتنی یک تکه ساخته شده بودند استفاده کنند که هر دو بصورتبه صورت سقفی برای طبقه زیرین در نظر گرفته می‌شدند و در برابر فشار ساختمان مقاومتی را ایجاد می‌کردند.
یکی از پیمانکاران و مهندسین این طرح بنام والترهال محاسبات جداگانه‌ای را اعمال کرد و برای افزایش مقاومت ساختمان استدلال خود را بدین صورت ارائه داد که: باید در ماده ستونهای بتنی طبقه اول از فولاد نیز استفاده کرد.
در حالیکه برخی منابع اثبات کرده بودند هال جزء پیمانکارانی است که مقدار مقاومت ساختمان را تا دو برابر افزایش می‌دهد، رایت پیشنهاد وی را رد کرد. نسبت به دیگران اینبار کافمن از مهندسین مشاورش درخواست کرد که دوباره به بررسی و بازبینی طرحهای ارائه شده مقاوم‌سازی رایت بپردازند و مقدار فولاد معین شده توسط رایت را نیز تا دو برابر افزایش دهند.
خط ۸۲:
خانه آبشاری از سال ۱۹۳۷ تا سال ۱۹۶۳ خانه تعطیلات خانوادگی کافمن در نظر گرفته شد. در سال ۱۹۶۳، کافمن کوچک این ملک را به کمیسیون نگهداری منابع طبیعی در غرب پنسیلوانیا اهدا کرد.
در سال ۱۹۶۴، ملک مذکور به عنوان موزه برای بازدید عموم بازگشایی شد. در مارس ۲۰۱۳ حدود ۵ میلیون نفر از این خانه بازدید کردند. علی‌رغم محل استقرار آن در گوشه منطقه دور افتاده‌ای از پنسیلوانیا، این خانه طبق اطلاعات منتشر شده در نشریات گوناگون هر ساله میزبان بیش از ۱۵۰۰۰۰ نفر بازدیدکننده می‌باشد.
جرکافمن سال‌ها بعد گفت: «رایت می‌دانست که تمامی انسانهاانسان‌ها مخلوقات طبیعتند، بنابراین طرح معماری که در طبیعت بنا شود و با طبیعت همنوایی داشته باشد مطابق با آنچه که انسانهاانسان‌ها به آن تمایل نشان می‌دهند است. برای مثال اگرچه کل این خانه آبشاری توسط نواره‌های پهن پنجره‌ها باز نگه داشته می‌شود، مردم درون آن کاملاً در امانند. انگار که در عمق یک غار جای گرفته‌اند، یعنی داشتن امنیت کامل در مفهوم تپه‌های پشت سرشان.
 
== سبک ==
خط ۹۰:
خانه آبشاری به عنوان یکی از بزرگترین شاهکارهای رایت برای هر دو خاصیت پویایی اش و نیز برای پیوستگی و یکپارچگی اش به طرز قابل توجهی با محیط پیرامونش وفق داده شده بود. خانه آبشاری به عنوان یک [[سبک معماری]] خاص از فلسفه سازمانی و ذاتی رایت معرفی شد. اشتیاق و علاقه شدید رایت به [[معماری ژاپنی]] بطور قابل ملاحظه‌ای در طرح خانه آبشاری منعکس شد و بخصوص در اهمیت نفوذی سطوح خارجی و فضاهای درونی و تأکید شدید بر حفظ هارمونی بین انسان و طبیعت.
 
معمار ژاپنی معاصر بنام تادوا آندو اینگونهاین‌گونه نظرش را بیان می‌کند که: «من فکر می‌کنم رایت مهمترین جنبه معماری (یعنی همان طرز صحیح بکارگیری فضاها) را از ژاپنیها یادگرفته‌است. وقتیکه من از خانه آبشاری در پنسیلوانیا بازدید کردم حس تشخیص و دقت فضایی یکسانی را حس کردم اما چیزی که توجه مرا به خود جلب کرد صداها و آواهای دل‌انگیز طبیعت بود که در آن خانه بخوبیبه خوبی شنیده می‌شدند .»
شرح نبوغ رایت در یکپارچه سازییکپارچه‌سازی تمامی جزئیات طرحش تنها در عکس‌های گرفته شده از این خانه قابل درک است.
این طرح که اساساً در طراحی منازل مسکونی شخصی کاربرد دارد؛ بخاطر ایجاد فضای بیشتر منطبق با سلیقه مالکان باز مجبور به کنار زدن بخشی از طبیعت شد. معروفیت این خانه به دلیل مرتبط بودنش با زمین‌های اطرافش و قرارگرفتنش درست بالای آبشاری بود که تا پائین خانه جاری بود.
بخاری اصلی در اتاق نشیمن از تجمع سنگ‌های سائیده‌ای تشکیل می‌شد که در زمین آن منطقه و نیز برای ساخت سقف خانه مذکور نیز از آن‌ها استفاده شده بود. لبه سنگ‌ها که تا پائین زمین برآمدگی داشتند در امتداد کف اتاق نشیمن بدین خاطر بود تا این مکان هارمونی قابل توجهی را بین محیط خارج و داخل ایجاد کند.
خط ۱۰۳:
[[پرونده:FallingwaterCantilever570320cv.jpg|بندانگشتی|280px|[[کنسول]]ی در خانه آبشار]]
[[پرونده:Fallingwater miniature model at MRRV, Carnegie Science Center.JPG|بندانگشتی|280px|ماکت مینیاتوری از ساختمان خانه آبشار در [[مینیاتور راه‌آهن و روستا|MRRV]]، [[مرکز علوم کارنگی]] در پیتسبورگ]]
برای ستون پیش آمده در خانه آبشاری کمیسیون پنسیلوانیای غربی یک برنامه فشرده را برای نگهداری و تعمیر این خانه آبشاری اجرا کرد. از سال ۱۹۸۸، طرح معماری پایه‌ای [[شهر نیویورک]] و تجارتخانه مهندسی مسئول مکالمات در رابطه با تجهیز مواد مورد نظر برای خانه آبشاری وارد عمل شدند. در طول این دوره شرکت مهندسی اقدام به بررسی اسناد اصلی ساخت ساختمان و گزارش‌ها تعمیر زیر مجموعه‌های آن و ارزیابی حالات و مشکلات و تجزیه و تحلیل مواد انتخابی کرد، که به طراحی دوباره سقف و استحکام قسمتهایقسمت‌های نشت سقف و تراس‌ها و بخصوص ترمیم لولاهای استیل اصل دربها و پنجره‌ها و بازسازی دوباره قسمتهایقسمت‌های تخریب شده بتنی و نیز تعمیر بنایی و تجزیه و تحلیل رنگهای قبلی پایان کار و مخصوصاً رنگهای جدا شده از هم و دوباره رنگ زنی کرد و به طراحی روش‌های جدیدی برای تعمیر قسمتهایقسمت‌های بتنی و گچ کاری شده پرداخت و یک سیستم جدید را برای آغشته کردن قسمتهایقسمت‌های بتنی توسعه داد.
وجود محیطی مرطوب در اثر حرکت مستقیم و مداوم آب، ایجاد مشکل برای قسمت‌های قالب ریزی شده کرد. کافمن بزرگ گفته بود: «خانه آبشاری یک ساختمان ۷ لایه در برابر تراوشات است و نام مستعار آن «فرای کپک زدن» می‌باشد.»
همچنین طبق کمبود رطوبت (در اثر گرمای آجرها) تراکم غشار زیرین سقف موضوعی جداگانه است.
سیستم ساختاری خانه آبشاری شامل مجموعه‌ای از بتن تقویت شده وصل به بالکن‌ها بود که از همان ابتدا مشکلاتی را در پی داشت. خمیدگی گزارش شده از قسمتهایقسمت‌های بتنی مرتبط با هم زودتر از آنکه فرم آن روی دیگر بخش‌های ساختمان تأثیر سوء بگذارد مورد توجه قرار گرفت. این خمیدگی که هر لحظه بیشتر می‌شد در نهایت به اندازه ۷ اینچ یا ۱۵ فوت رسید.
نسخه مینیاتوری ساختمان آبشاری مذکور در MRRV، مرکز علوم کارنگی در پیترزبرگ می‌باشد.
در سال ۱۹۹۵، کمیسیون پنسیلوانیای غربی مطالعه‌ای را روی ساختارهای متصل به خانه آبشاری آغاز کرد. مهندسان ساختار ستون خمیده را لحظه به لحظه مورد بررسی قرار دادند و مطالعات خود را با بکارگیری رادار در نقطه اصلی این خمیدگی و با استفاده از کمیت فولادگذاری اجرا کردند. اینها نشان می‌دهند که براستی پیمانکار این پروژه عملیات فولادگذاری را طبق برنامه رایت انجام داده‌است. با این وجود، خمیدگی مذکور هنوز بطور باور نکردنی در حال افزایش بود. در حقیقت در عملیات فولادگذاری هر دو ماده بتن و فولاد از دست رفته بودند. در نتیجه در سال ۱۹۹۷، بطود موقت شاه تیرهای افقی زیر این خمیدگی نصب شدند تا وزن آن را متحمل شوند.
در سال ۲۰۰۲، کل ساختار بطور اساسی با استفاده از آرماتورها تعمیر شد. بلوکها به این تیرهای پیش آمده بتنی و تیرکهای کف متصل شدند، و کابل‌های فولادی مستحکم شده از میان بلوکها و دیوارهای بتنی خارجی عبور داده شدند و سپس کابلهاکابل‌ها بوسیله جک محکم بسته شدند. سپس کفها و دیوره‌ها تعمیر شدند، بدون اینکه کوچکترین تغییری در شکل ظاهری داخل و خارج این خانه آبشاری پدید آید. با این کار، عملیات پشتیبانی به اتمام رسید و [[تغییر شکل (مهندسی)|تغییر شکل]] فرایند خمیدگی متوقف شد.
 
== منابع ==