روان‌شناسی ورزش: تفاوت میان نسخه‌ها

'''روان‌شناسی ورزش''' دانشی [[میان رشته‌ای]] است که به بررسی داده‌های دو دانش [[حرکت شناسی]] و [[روان‌شناسی]] می‌پردازد. این رشته همزمانهم‌زمان به بررسی چگونگی تأثیر عوامل روانشناختی بر عملکرد آدمی و همین‌طور چگونگی مشارکت تأثیرات ورزش و تمرین‌های ورزشی بر عوامل روانشناختی و جسمی می‌پردازد. روان‌شناسی ورزش کاربردی به آموزش و راهنمایی‌های [[روان شناختی]] برای افزایش عملکرد می‌پردازد. از مهارت‌های روانشناختی که آموزش داده می‌شود می‌توان به [[تصویرسازی ذهنی]]، [[مدیریت انرژی]]، نظم بخشیدن به هدف‌ها، گفتگو با خود اشاره کرد. روان شناسان ورزش کاربردی معمولاً با قهرمانان و مربی‌ها کار می‌کنند، اگرچه برخی از آنهاآن‌ها برای دیگر کارفرماها از جمله ورزشکاران، مدیران تجاری و ارتش کار می‌کنند.

روان‌شناسی ورزش در آغاز پیدایش، در حوزه کاری مربیان ورزشی و نه محققان بود که این مطلب می‌تواند نبود یک تاریخچه دقیق از این دانش را توجیه کند. بااین حال بسیاری از مربیان در جستجوی پدیده‌های گوناگونی که بین ورزش و رواشناسی مشترک است، بودند و این جستجو باعث شکل گیریشکل‌گیری آزمایشگاه‌های روان‌شناسی ورزش شد.{{سخ}}

در اروپا، نخستین سالهای روان‌شناسی ورزش با تأسیس کالج [[تربیت بدنی]] Deutsch Hochschule für Leibesübungen توسط Robert Werner Schulte در سال ۱۹۲۰، آغاز شد. در سال ۱۹۲۱ Schulte، کتاب ''ذهن و بدن در ورزش'' که در بر دارنده محاسبات آزمایشگاهی مربوط به توانایی و استعداد جسمی در ورزش بود را منتشر کرد. در روسیه، آزمایش‌های روان‌شناسی ورزش در همان سالهاسال‌ها یعنی ۱۹۲۵ در پژوهشگاه فرهنگ ورزشی در مسکو و لنینگراد آغاز شد و در حدود سال ۱۹۳۰، کرسی‌های رسمی روان‌شناسی ورزش ایجاد شد.{{سخ}}

در [[آمریکای شمالی]]، سالهای آغازین روانشناسی ورزش با مطالعات مجزای عملکرد حرکتی، شکل گیریشکل‌گیری عادت و آسان سازیآسان‌سازی اجتماعی همراه بود. در دهه ۱۸۹۰،E. W. Scripture دامنه‌ای از آزمایش‌های رفتاری را رهبری کرد، که شامل محاسبه زمان عکس العمل دوندگان، زمان فکر کردن در کودکان دبستانی، دقت چوب رهبران ارکسترهای موسیقی می‌شد. آزمایش [[Norman Triplett]] نشان داد که دوچرخه سواران هنگامی که همراه با یک راهنما یا رقیب هستند، واقعاً تندتر رکاب می‌زنند.