'''اعتصاب''' (به انگلیسی: strike-action)به معنی توقف موقت کار توسط گروهی از کارکنان به منظور بیان شکایت یا تحمیل یک تقاضا است. در اعتصاب اقدام علیه کارفرمایان انجام میگیرد؛ و در نهایت ممکن است کارگران و مدیران وارد [[ستیزه اجتماعی]] شوند.<ref name="dd">{{یادکرد|فصل= |کتاب=جامعهشناسی|نویسنده=آنتونی گیدنز|ترجمه=منوچهر صبوری |ناشر=نشر نی|چاپ=سوم |شهر=تهران |کوشش= |ویرایش= |صفحه=|سال=۱۳۷۶|شابک=}}</ref>
دست از کار کشیدن [[کارگر]]ان یا همه کارکنان و کارگزاران یک واحد اقتصادی یا دستگاه اداری و [[خدمات]]ی برای دریافت [[حقوق]] یا [[دستمزد]] بیشتر یا امتیازات شغلی بیشتر از [[کارفرما]] یا [[دولت]]. اعتصاب کارگران معمولاً برای افزایش دستمزد، بهتر شدن وضع [[کار]]، یا کاستن از ساعتهای کار است.<ref name="da">دانشنامۀدانشنامهٔ سیاسی- داریوش آشوری-نشر مروارید- چاپ شانزدهم 1387- ص30</ref>
== تاریخچه ==
اعتصاب از پی [[انقلاب صنعتی]] پیدا شد و [[طبقۀ کارگر]]، که زادۀزادهٔ این [[انقلاب]] بود، برای دفاع از [[حقوق]] خود در برابر [[کارفرما]]یان دست به تشکیل [[سازمان]]هایی زد و این سازمانها از اعتصاب همچون وسیلهای کارآمد برای رسیدن به خواستهای [[کارگر]]ان استفاده کردند. در آغاز دولتها و کارفرمایان با انواع وسایل و حتی به کمک [[نیروی انتظامی]] اعتصابها را در هم میشکستند و برپا کنندگان اعتصاب را به خون میکشیدند، اما از نیمۀنیمهٔ قرن ۱۹ به بعد، بر اثر مبارزات کارگران، اعتصاب رفتهرفته صورت قانونی یافت و به میان دیگر گروههای اجتماعی (کارمندان، دانشجویان، و کارکنان مشاغل آزاد) نیز راه یافت و از اوایل قرن بیستم احزاب سازمانهای سیاسی از اعتصاب همگانی برای رسیدن به هدفهای سیاسی استفاده کردند و پیروان [[سندیکالیسم]] و [[آنارشیسم]] این اعتصابها را همچون حربهای کارآمد برای واژگون کردن [[دولت]] تبلیغ کردند. در اعتصاب همگانی تمام یا اکثر کارگران رشتههای گوناگون [[صنعت]] و [[ارتباطات]] یک شهر، ناحیه، یا کشور، برای رسیدن به هدفهای سیاسی یا حرفهای خود، دست از کار میکشند. در اعتصابهای همگانی که جنبۀجنبهٔ سیاسی دارند، گاه اکثر مردم یک کشور از کار دست میکشند، به جز کسانی که کارهای بسیار ضروری از نظر اجتماعی، مانند خدمات آب و برق و [[بهداشت]] را بر عهده دارند. در رژیمهای دیکتاتوری اعتصاب به موجب [[قانون]] یا در عمل ممنوع است.<ref name="da" />