عرب خمسه: تفاوت میان نسخه‌ها

|langs=[[زبان عربی|عربی]] ،[[زبان فارسی|فارسی]]

|rels=[[اسلام]] [[شیعه]] و [[سنی]]}}

== تاریخچه ==

زندگی [[عشایر]] عرب خمسه ازسال ۱۳۱۱ تا۱۳۷۳ خورشیدی در سال ۱۳۱۱ه. ش بدستور رضاخان [[عشایر]] خمسه را از حالت چادرنشینی و [[کوچ]] گردی خارج و از شمال شرقی تا جنوب شرقی [[استان فارس|فارس]] که محل [[ییلاق]] و [[قشلاق]] آنان بودبه‌طور پراکنده سکونت اجباری را در کنار [[شهر]]ها و [[روستا]]ها یا در نقطه‌های دور بدون هیچگونه وسیله رفاهی آغاز کردند. نه سال ایلات و عشایر زندگی نابه سامانی را می‌گذرانیدند. در سال۱۳۲۰ با سقوط [[رضاخان]] از اسکان خارج و در سالهای اول فاقد هرگونه وسیله کوچ گردی بودند زیرا [[گوسفند]]، [[شتر]]، [[اسب]] و [[الاغ]] که سرمایه زندگی آنان بودبه حداقل رسیده و چادر سیاه که سرپناه آنان بود بوسیله مأمورین [[رضاخان]] پاره واگر چادری هم از دید مأموران دولتی مخفی مانده بود ظرف مدت نه سال اسکان اجباری پوسیده و از کار افتاده بود. به هر حال ایلات خمسه با ذوق و شوق سنت [[کوچ]] گردی خود را شروع و به ایاب و ذهاب بین مناطق سردسیر و گرمسیر پرداختند وتا سال ۱۳۲۵ سروسامانی به وضع عشیره‌ای خود داداند و دوباره صاحب اغنام و احشام گردیدند. هر طایفه و تیره‌ای به یرد اصلی خود روی آورده و به مراتع ییلاقی و قشلاقی خود رونقی دوباره دادند. زمانی که [[ایل]] عرب به‌طور اجبار مانند دیگر ایلات [[ایران]] اسکان گردید طبق آماری که بوسیله حکومت عرب و [[باصری]] به مرکز ارسال گردیده بود دوازده هزار خانوار و زمانی که از خانه‌های گلی خارج و به [[کوچ]] گردی پرداختند جمعیت جباره و شیبانی جمعاً در حدود سه هزار خانوار بودند چون در مدت اسکان اجباری اغنام خود را از دست داده و ثروت خود را باخته بودند. به ناچار هر کسی به جانبی روی آورده بود. گروهی به [[آبادان]] رفته و جذب شرکت نفت شدند. گروهی به شهرستان‌ها پناه بردند و گروهی در روستاها به عنوان زارع توقف کردند. گروهی در اثر یکجا نشینی و بروز بیماریهای گوناگون تلف شدند. گروهی که در مناطق گرمسیری اسکان شده بودند در اثر گرمازدگی از بین رفتند و این عوامل باعث از بین رفتن جمعیت ایل عرب گردید.