در سال ۱۹۹۸ [[کنگره ایالات متحده آمریکا]] با [[لایحهٔ گسترش اصطلاحبازه کپی‌رایت Sonnyسونی Bonoبونو]] که با امضای رئیس جمهور کلینتون به قانون تبدیل شد، موافقت کرد. قانون وضع شده، بیست سال به زمان حفاظت از کپی‌رایت افزود، که در نتیجه آثار تا هفتاد سال بعد از مرگ خالق مشمول کپی‌رایت می‌شوند. لایحه توسط شرکت‌های موسیقی و فیلم مانند [[شرکت والت دیزنی]] شدیداً تحمیل شد و لقب لایحهٔ حفاظت از میکی‌موز گرفت. لارنس لسیگ ادعا کرد کپی‌رایت مانعیست برای تولیدات فرهنگی، به اشتراک‌گذاری دانش و خلاقیت فناورانه و این منافع شخصی که در قانون تعیین شده‌اند برخلاف منافع عمومی هستند.<ref><span class="citation book" >Lessig, Lawrence (2004). </span></ref> او در سال ۱۹۸۸ در کل کشور سفر کرد و صدها سخنرانی در پردیس دانشگاه‌ها کرد و از این طریق جنبش را برانگیخت. این فعالیت‌ها به اصول اولین فصل [[دانشجویان برای فرهنگ آزاد]] در [[کالج سوارثمور]] منتهی شد.
در سال ۱۹۹۱ لسیگ لایحهٔ Bono را به چالش کشید و پرونده را به [[دیوان عالی ایالات متحده آمریکا]] کشاند. با وجود عقیده راسخ او بر پیروزی، با استناد به بند صریح قانون اساسی دربارهٔ اصطلاحات «محدود شده» کپی‌رایت، لسیگ فقط دو رای مخالف از [[استیون بریر]] و [[جان پال استیونز]] گرفت.
