قصه سنجان: تفاوت میان نسخه‌ها

{{مزدیسنا۲}}

'''قصه سنجان''' {{به گجراتی|કિસે સનજાન}} منظومه ایست به پارسی که داستان مهاجرت دشوار و غم‌انگیز گروهی از زرتشتیان ایران به هندوستان پس از فتح ایران توسط تازیان مسلمان است. این روایت حماسی به عنوان تنها روایت موجود از مهاجرت پارسیان به هند بی‌مانند است و عموماً نزد [[پارسیان هند]] به عنوان سند موثقی از تاریخ پیشینان شان پذیرفته شده‌است.

قصه سنجان سفر مهاجران زرتشتی از [[خراسان بزرگ]] به [[گجرات]] در غرب هندوستان را روایت می‌کند. فصل اول منظومه که طولانی‌ترین بخش آن است با هجوم تازیان و سقوط ساسانیان آغاز می‌شود و با بنای [[آتشکده]] زرتشتیان مهاجر در گجرات و پایندگی نسل آنان در آن سرزمین پایان می‌یابد. در فصل بعد قصه به پیروزی نخستین زرتشتیان مهاجر در پس راندن متجاوزان مسلمان و سپس شکست زرتشتیان در نبرد دوم با مسلمین و عاقبت فرار آنان از اقامت گاه نخستین شان (سنجان) می‌پردازد. این قسمت با افروختن [[آتش بهرام]] در [[نوساری]] پایان می‌یابد.

 

 

قصه سنجان نخست در سال ۱۷۷۱ با برگردان فرانسوی [[آبراهام انکتیل دوپرون]] به اروپاییان شناسانده شد اما تا ابتدای قرن بیستم چندان مورد توجه نشد.

 

== مهاجرت ==

پس از حمله اعراب [[مسلمان]] به ایران و درهم شکسته شدن امپراتوری [[ساسانی]] بسیاری از زرتشتیان به [[جزیره هرمز]] و از آنجا نیز به [[گجرات]] در هند مهاجرت نمودند. آن‌ها بدین وسیله [[آتش]] مقدس خود موسوم به [[آتش بهرام]] را به شهر [[نوسرای|نوساری]]{{sfn|Paymaster|1954}} (ساری جدید) در [[گجرات]] منتقل نمودند. با توجه به منابع تاریخی و امروزی دو دسته از ایرانیان زرتشتی به گجرات کوچ کردند {{نیازمند منبع}}. یک دسته از زرتشتیان ایرانی از شهر [[ساری]]{{sfn|Paymaster|1954}} در شمال [[ایران]] به گجرات کوچ کردند و نام نخستین آن شهر ناگ مندال بود و چون منطقه را از لحاظ آب و هوایی شبیه به شهر خودشان ([[ساری]])یافتند آن را نوساری به معنای [[ساری]] جدید نامگذاری کردند.<ref>{{یادکرد وب