شاه منصور: تفاوت میان نسخه‌ها

پس از تهاجم [[امیر تیمور]] به [[اصفهان]] و [[شیراز]] و قتل‌عام مردم اصفهان در پی حادثه‌ای انتقام جویانه، زین العابدین از شیراز گریخته و به [[شوشتر]] آمده بود. شاه منصور در بیرون شهر اقامتگاهی برای او فراهم کرد. چندی بعد شاه منصور، زین‌العابدین را با سرداران لشکرش به میهمانی دعوت کرد و چون همگی در مجلس حاضر شدند، آنان را دستگیر و زندانی ساخت و لشکر شیراز را با خود همداستان کرد و رهسپار آن دیار شد. شاه منصور پس از ورود به شیراز [[شاه یحیی مظفری|شاه یحیی]] را بیرون کرد و خود در [[۷۹۰ (قمری)|۷۹۰ق]]/ [[۱۳۸۸ (میلادی)|۱۳۸۸م]] بر تخت نشست.

آنگاه طی نبردی زین‌العابدین را - که با تبانی زندانبان خوذ از بند رهایی جسته بود و شاه یحیی و گروهی از شاهزادگان آل مظفر را نیز به کمک خوانده بود - شکست داد و بر بخش وسیعی از قلمرو مظفریان استیلا یافت. پس از آن به [[کرمان]] رفت و عموی خود [[عمادالدین احمد]] را پیام داد که تو و شاه یحیی دوستی خود را با تیمور بگسلید و پسران و سپاهیان خود را همراه من سازید تا به [[خراسان]] روم و نگذارم که تیمور از آب جیحون بگذرد؛ اگر نه، آماده کارزار باشید. چون عمادالدین، جنگ با تیمور را بیهوده می‌دانست. به شاه منصور اندرز داد که از این سودا بگذرد. اما شاه منصور توجهی نکرد و پس از آن که بخشی از ایالت کرمان را تسخیر کرد، به [[یزد]] حمله برد. اما در طی محاصره شهر، یکی از سردارانش به نام گرگین خان به هلاکت رسید و وی دلسرد شده به [[رفسنجان]] رفت. شاه منصور همچنان در میان شهرهای کرمان،[[کرمان]]، فارس، و اصفهان در تاخت و تاز بود که خبر حرکت مجدد امیر تیمور از [[ماوراءالنهر]] را شنید.

[[تیمور لنگ|تیمور گورکان]] در روز شنبه ۱۴ محرم [[۷۹۵ (قمری)|۷۹۵]] ق / ۳۰ نوامبر [[۱۳۹۲ (میلادی)|۱۳۹۲]] م از [[آمو دریا]] گذشت و در ۲۴ صفر / ۹ ژانویه همان سال به [[مازندران]] رسید. شاه منصور که همواره سودای اخراج تیمور از ایران و حتی نبرد با او در ساحل رود جیحون را داشت، به شاهزادگان آل مظفر و امرای اطراف و حتی سلطان بایزید عثمانی نامه کرد که به او بپیوندند، اما از هیچ سوی، پاسخ مساعد نیامد. پس خود به تنهایی برای مقابله با تیمور اقدام کرد. وی نخست به اصفهان رفت و دژها و باروهای شهر را مستحکم کرد و گروهی از افراد سپاهش را مأمور حفاظت از [[کاشان]] نمود و از شاه یحیی یاری خواست، اما او همراهی نکرد.

سر او را بریده نزد امیر تیمور بردند. پس از آن امیر تیمور وارد شیراز شد و خزاین آل مظفر را تصاحب کرد. امیران آل مظفر همگی به خدمت او روی آوردند، شاه یحیی از [[یزد]]، عمادالدین احمد و [[غیاث‌الدین محمد|سلطان غیاث‌الدین محمد]] فرزندش را از کرمان و گروهی دیگر از سایر شهرها. پس از چندی امیر تیمور از نفوذ آن‌ها در ایالت‌های فارس، کرمان و اصفهان هراسان شد و فرمان داد که امیرزاده عمر شیخ بهادر، که از سوی او به فرمانروایی فارس گماشته شده بود، آنان را نابود کند. او نیز همه افراد آل مظفر را در ۱۱رجب ۷۹۵ق / مه ۱۳۹۳م که در روستای ماهیار اصفهان بودند، از دم تیغ گذراند. گفته‌اند که مادر شاه یحیی [[مهد علیا شاه خاتون]] جنازه آنان را به یزد آورد و در مدرسه خاتونیه که خود بنیاد نهاده بود به خاک سپرده شدند.

چند تن از دودمان مظفریان، از جمله سلطان زین‌العابدین و سلطان شبلی پسران شاه شجاع که هر دو نابینا بودند، از این کشتار رستند. آن دو به فرمان امیر تیمور به [[سمرقند]] فرستاده شدند و تا سال‌ها پس از این واقعه در قید حیات بود و سرانجام به مرگ طبیعی درگذشتند.