وهابیت: تفاوت میان نسخه‌ها

در قرن بیستم سومین مرحله احیای وهابیت با موفقیت‌های [[ملک عبدالعزیز]] فرا رسید که در سال [[۱۹۰۲ میلادی]] ریاض را تصرف کرده و شروع به با بازپس‌گیری تقریباً تمام مناطق از دست رفته کرد که تا سال ۱۹۳۲ این بازپس‌گیری ادامه داشت. او در اولین اقدام به سوی [[احساء]] و [[قطیف]] حرکت کرد و در نامه‌ای به بزرگان شیعه در آن منطقه، آنها را به کشتار افراد، نابودی اموال و از بین بردن کرامت آنان تهدید کرد. شیعیان قطیف نیز اعلام کردند که آماده‌اند به صورت صلح‌آمیز از شاه‌سعودی اطاعت کنند.<ref>مدیحه احمد درویش، تاریخ الدوله السعودی حتی الربع الاول من القرن العشرین (ویرایش دوم)، جده ۱۹۸۳، ۸۴.</ref> از سوی دیگر امیر دولت عثمانی در منطقه احساء نیز تسلیم شد و مرذممردم منطقه قطیف از لشگرلشکر سعودی‌ها که به سرکردگی عبدالرحمن بن سوایلیم وارد شهر شده بود استقبال کردند تا مورد خشم او قرار نگیرند؛ با این حال باز هم مورد سرکوب قرار گرفتند.<ref>ابراهیم الراوی، من الصوره العربیه الکبری الی العراق الحدیث، بیروت ۱۹۶۹، نشر:ذکریات، ۱۹-۲۲.</ref> امیر وهابی در قطیف بلافاصله ۴ شرط برای ساکنان آن منطقه مقرر کرد. اذعان به تعلق داشتن منطقه قطیف به اجداد ابن‌سعود، فرستادن ۱۰ مرد از هر روستای منطقه قطیف برای کمک به نیروهای سعودی، دیدار چهار نفر از بزرگان قطیف با پادشاه سعودی و اهدای پول به او و همچنین تحریم صادرات سبزی‌جات به منطقه [[بحرین]] (که آن زمان تحت‌الحمایه [[بریتانیا]] بود) خواسته‌های امیر وهابی قطیف بود.<ref>A. J. Barker, The Neglected War: Mesopotamia, 1914-1918, London,1967,67-77</ref>